Alle inzendingen van . I Broeckx

Tilburg schijnt te treuren. Een hemel vol regen regeert over de stad en zware wolken oefenen hun onbarmhartig regime uit. Aan de Bredaseweg houden stenen heiligen de wacht over het kerkhof. De omtrekken van mosgroene en grasgroene cipressen. linden en beuken vervagen tot vlekken in de schemerige atmosfeer als op een impressionistisch schilderij. De…

De rouwkaart viel plompverloren in de brievenbus, zoals een dakpan op je hoofd terecht kan komen of zoals een onweer plotseling krachtig en fel kan losbarsten. Op de kaart de familienaam, mijn familienaam die nu nog maar zelden voorkomt in onze contreien nadat de dood hierdoor zijn verwoestende spoor getrokken heeft. Aanvankelijk zouden we, mijn zus…

In een oude buurt van Tilburg strekt zich de straat uit waarin mijn geboortehuis staat. Het zal er vermoedelijk lang na mijn dood nog staan. Sinds jaren wonen er anderen dan onze familie en er hebben al veel anderen gewoond. Toen mama nog in de bejaardenflat woonde, wenste ze hen heimgelijk veel geluk toe in het huis dat zozeer tot het hare werd,…

Misschien bent u onder de indruk van de onmetelijke, gigantische afmetingen van de kosmos. Ik kan u echter verzekeren, dat dit nog niets is, vergeleken bij de tijd, die een "Veolia"-bus gewoonlijk op zich doet wachten. Wanneer het vehikel uiteindelijk voorrijdt, bent u, arme passagier, overgegeven aan de rijstijl van de chauffeur. In de handen van…

Vanuit de hoge ramen van mijn flat zie ik iedere dag de razendsnelle interlokale bussen passeren op de snelweg naast mijn woning en vandaag zal ik zelf ook passagiere zijn op mijn weg naar Den Bosch door dorpen, langs bosschages, velden en rommelige, schijnbaar wanordelijke bebouwing en langs een huiveringwekkende kerk met vele zeegroene koepels die…

Om zeer mysterieuze en mij totaal onbekende redenen is in het portaal van mijn flat onlangs de schitterende tegelvloer vervangen door een tapijt van miezerige witte tegeltjes. Zou de woningbouwvereniging dit feit gebruiken als alibi voor een forse huurverhoging? Of moest een bedrijf zonodig zijn tegels kwijt? Hoe dit ook zij (de wegen van de Stichting…

Het bovenleer van de zwarte stappers die ik eens bij uitzondering had kunnen bemachtigen op de befaamde mei-markt vertoonde, na een trouwe dienst van acht seizoenen, kleine scheurtjes. (Je wordt steeds inventiever als je een werklozenbudget hebt...). In de advertentie had ik gelezen: "Wegens omstandigheden te koop: partij schoenen van chique dame…

Er heeft een veldslag gewoed in mijn familie, die dood en verdoemenis gezaaid heeft en de gelederen zijn uitgedund als door een pestepidemie. De stad, de oude vestingstad aan de Dieze, vormt het decor voor mijn ontmoeting met mijn bejaarde tante. Den Bosch ligt er stil en grijs bij en ver achter de brug die het wispelturige water bekroont met het…

Een taxi is op weg van zuidelijke naar noordelijke gedeelten van de stad en ik ben een van haar passagiers. Het geval wil dat bij een halte aan de Bisschop Zwijsenstraat, bij een groot, monumentaal parochiehuis, dat oprijst tegen de nachtelijke hemel, mogelijk een brandpunt van Christelijke Devotie en Naastenliefde (de Naastenliefde waarnaar al door…

Terwijl ik mij geen voorstelling kan maken van de gedachten en gevoelens die voor het geestesoog van mijn vriend paraderen, roept het ebbenhouten doosje dat hij me zond reminiscenties op aan krokodillen in woeste rivieren, aan apen die krijsend van boom tot boom slingeren en aan babbelende, bonte papegaaien in het tropische oerwoud van het land waar…

Ik opende de doos. Daar lagen op een bedding van crêpepapier de poppenkleertjes, kunstig gebreid uit fijne garens en samengesteld uit steken, die alleen aan tante Miet bekend waren..... Een heel specifieke geur van kamfer steeg uit de doos op. Ieder jaar als we naar het klooster, naar tante nonneke gingen, kregen we zo'n doos. Geen enkel meisje…

Als ik het "Slavenkoor" uit "Nabucco" hoor, ben ik ineens weer in die kamer. op die middag waarop de dampende aardappelen opgediend worden, en verzin ik weer eigen woorden bij dit muziekstuk. Ik ben weer drie en voel me omringd door de goedgunstige, overvloedige zorgen en aandacht van mijn vader en moeder, oma, ooms en tantes, die allen wonen in…

Het is september, een milde, zonnige maand..... In je huis, dat is ingericht als een museum met tal van kunstvoorwerpen en met een deftige Oostenrijkse kast, gedecoreerd met lieflijke, schilderachtige rozen die tot de verbeelding spreken, en waar een Apollobeeld, compleet met vijgenblad ongetwijfeld de herenliefde symboliseert, die je praktiseert,…

In de gangen en zalen van Woonzorgcentrum "De Heikant" in Tilburg is het een uiterst kale bedoening en ik kan me nauwelijks voorstellen hoe de bejaarde bewoners hier sfeer of warmte kunnen vinden. Ik heb me aangemeld als vrijwilligster voor de "Wandel-driedaagse" en mijn naam blijkt inderdaad vermeld te zijn op een lange lijst bij de receptie van…

We waren bijna de enigen in de enorme bioscoopzaal en we zonken weg in de diepe roodpluchen stoelen en terwijl de film zich alsmaar voortsleepte (een film over parende edelherten, ingegraven insecten en grote zwermen laagvliegende vogels) gingen mijn gedachten uit naar mijn enige zus, naar mijn kameraad die naast me heeft gestaan als niemand anders…

"Vergeeft u mij, ik huil" of woorden van die strekking kwamen van mijn lippen en ik voegde eraan toe: "Dat kan weleens voorkomen hè?" in de bloemenzaak, waar men alles al heeft meegemaakt, waar schitterende, uitbundige, zomerse boeketten getuigen van een onaantastbare schoonheid, zozeer tegengesteld aan het leed dat mens en wereld overspoelt en…

Van de Spaarnwoudelaan in de Tilburgse wijk "De Reeshof" maakt men zich wellicht een hemelse, paradijselijke voorstelling, doch geheel ten onrechte. Als men niet neerslachtig zou zijn, of zelfmoordneigingen zou hebben zou men dit hier gegarandeerd wel worden of de genoemde neigingen hier oplopen; de bruine, betonnen woonblokken ademen een sfeer van…

Ze heeft me nog gezegd, kort vóór het einde, nadat ze een blik had geworpen op de wandklok, die daar ongetwijfeld tot op de dag van vandaag hangt en de seconden en minuten wegtikt: "Zeven uur, een mooie tijd" (We dronken samen een glas vruchtenbowl in dat sfeerloze, desolate "restaurant", in die gemeenschappelijke ruimte van het zorgcentrum).…

Uit het duister van je voorgeschiedenis, van je geboorte, trad op een zeker moment je bewustzijn naar voren. Je wist ineens met alle scherpte: "Dit ben ik" en "dat is de wereld"; "dat zijn mijn moeder, mijn vader, mijn oma, mijn broer, mijn zus" Je keek naar de wereld en ineens was er het besef van het wonderlijke, vreemde bestaan. Je stelde je duizenden…

Je kon je lichaam niet liefhebben. Je kon niet houden van je zachte haar, van je witte, rechte tanden, van je nog mooie en florissante gezicht. Je vertrouwde je lichaam niet toe aan het lichaam van je geliefde of aan het warme, donzige, koesterende bed, maar aan de harde koude stenen toen je je had laten vallen vanaf de zeventiende verdieping. De stemmen…

In een supermarkt had ik de advertentie gezien: "Cursus Intuïtief Schilderen. Een creatieve manier van ontspannen." Op een avond pakte ik mijn verfspulletjes bij elkaar: enkele tubes acrylverf, wat penselen en enkele nog blanco doekjes waarop ik later op de avond hopelijk mijn "talenten" zou kunnen botvieren. Ik was nog vol optimisme over de avond…

In Tilburg zuid strekken zich sinds jaar en dag eenvormige straten uit, die ik doorkruis om bij het zaaltje te komen waar de bijeenkomst zal plaatsvinden. Sommige panden zijn dichtgetimmerd alsof het leven eruit is verbannen, alsof ze geblindeerd zijn als een gepleisterd graf en nooit meer een levendige familie binnen hun muren zullen huisvesten. De…

Het was in die tijd min of meer een gewoonte van me geworden het tankstation verderop aan de snelweg te bezoeken om er een broodje te kopen of iets om te snoepen, hoewel dit eigenlijk mijn begroting te boven en te buiten ging. Eerder was het me opgevallen dat ze, afgezien van het gebruikelijke assortiment, enkele extra artikelen verkochten die de haastige…

Ze staat met het blauwe, fluwelige hoedje op het lange haar, dat haar hoofd siert als een chique, elegante baret en dat haar welhaast verandert in een portret van Rembrandt, vlak bij de vergrendelde zware deur, die moet dienen om haar wanhoopspoging te verijdelen, zo grondeloos en grenzeloos eenzaam; een kwetsbare vrouw, verloren, verweesd, vertwijfeld…

Op 13 mei j.l. zijn we weer op pad gegaan in Tilburg met onze beide gidsen en we waren getuige hoe de Forsythia zich wonderlijk en wondermooi met haar heldergele fragiele bloemen om de kloostermuur slingert, waarboven het kruisbeeld uittorent dat het kerkhof van de zusters flankeert en waarop ook mijn tante Augustina die ik gedurende haar laatste levensjaren…

De eerste kerstkaart lag in de brievenbus en de envelop toonde een zwart, lopend schrift, maar dan in drukletters en deze bevatte een foto van het gezinnetje van mijn lesbische nicht en haar vriendin en van hun twee kinderen, glimlachend en door de fotograaf in een harmonieuze pose afgebeeld. Men had mij weten te bereiken; men had geprobeerd een afstand…

In alle seizoenen ben ik naar je toe gegaan; als vogels hun nesten bouwden in de hoge bomen en hun kleintjes voorzagen van het voer; als de rode rozen van de zomer je tuintje verfraaiden, als het groen van de bomen reeds verlevendigd werd door enkele gele bladeren.... En je zat vóór me; je mooie, bijna symmetrische, klassieke gezicht werd half verlicht…

Tegen het decor van mijn vele, voorbije, eenzame zwerftochten, de Bibliotheek aan het Koningsplein te Tilburg, tussen de boeken die zich veelbelovend aaneenrijgen alsof zij de illusie willen scheppen dat zij alle iets nieuws te bieden hebben, waren we samengekomen; vijf oudere dames en twee aardige heren, zeer begaan met de natuur in de stad en met…

Het was een kleine, zwart-wit-gevlekte cockerspaniël, met lange flappen van oren die de zwarte ogen haast bedekten, een puppy nog, die onze ouders ons gegeven hadden om ons en zichzelf te plezieren en een kameraad te verschaffen. We hadden haar de troetelnaam "Loekie" toebedacht. Aanvankelijk leek er niets met Loekie aan de hand te zijn; we voerden…

Ze was gekomen met een rollator. Hssr grijze, onverzorgde haar hing tot op haar schouders. Ze had een leven lang schoongemaakt, gekookt, gewassen en aardappels geschild, maar de creatief therapeute wilde haar nu leren schilderen. Zonder enig zelfvertrouwen, aarzelend en stuntelig, hanteerde mevrouw het penseel. "Goed zo!", "Goed zo!" luidde het…