Alle inzendingen van Anneke Haasnoot

‘s Nachts had ze gedroomd over een snol die vreselijk werd behandeld door haar klanten. De avond die aan de droom vooraf ging, had ze bij een televisieprogramma de partijleider van de SGP horen pleiten voor huwelijkse trouw. Hij wilde reclameborden daarover langs de snelweg plaatsen. Er waren al drie proefexemplaren klaar. Daaruit kon men een keuze…

Het gezegde ‘schelden doet geen pijn’, werd nogal eens gebezigd in de tijd dat De Basisschool nog De Grote School heette en zes klassen had in plaats van acht groepen en dat De Kleuterschool op een geheel andere plek stond, ver van De Lagere. Schelden was nog altijd beter dan in aanraking komen met fysiek geweld vond ik toen en ook nu nog. Toch voelde…

Het driemaal ‘cloppen’ ten teken dat er brand was uitgebroken. Nee, sirenes en alarmsystemen zouden nooit in staat zijn de goddelijke trillingen in zich te bergen en deze uit te laten gaan op de manier waarop wij dat door de eeuwen heen deden. Of wat te denken van onze manier van tijdsaanduiding? Deze liet ooit een ons bezoekende Italiaan enthousiast…

Mijn vriend had het van een koerier. Men had de anderen niet in veiligheid weten te brengen. Ze schenen, gezeten op de straatstenen, te wachten op het transport dat hen naar Duitsland en daarmee zo vermoedde ik naar het eind van hun leven zou brengen. Een godverlaten duisternis legde zich over mijn hart en drukte een zware kussen op het laatste restje…

Gefeliciteerd, wil je dat ik meega als het zover is?‘ ‘Dat zou ik fijn vinden ja.’ ‘Dan zie ik je die dag bij de ingang van De Bank.’ ‘Afgesproken.’ Pylippe was opgelucht. Ze had al een naam in gedachten voor haar dochtertje. Nu en dan sprak ze die dromerig uit. De stad was goed beschermd tegen aanvallen van buitenaf. Daar was wel het een…

Het was in een tijd dat Moeder Aarde al lang niet meer bestond. Het was in een toekomst, niet te vergelijken met het leven zoals dat was in de eenentwintigste eeuw en daarvoor. Uit verschillende richtingen kwamen de vrouwen met hun kinderen naar het Trefpunt op het grote plein. Er werd gekust, er werd gezwaaid en de kinderen, variërend in leeftijd…

In 1566 hadden de Lage Landen hun eigen Beeldenstorm. Daarbij werd alles wat maar naar religieuze kunst zweemde, door een doorgedraaide menigte protestanten vernietigd. Daarvoor vonden er al revoltes plaats in Denemarken, Duitsland, Schotland en Zwitserland. Er gingen heel wat voorwerpen, schilderijen en heiligenbeelden verloren. In Gent werden zelfs…

Het was of de wereld donkerder was dan ooit tevoren in de eerste maand van het nieuwe jaar. Het weer was dan ook naargeestig. Windkracht acht en winterse buien en direct al weer het zinloze geweld in de volle schijnwerpers. Hoe oud was het nieuwe jaar nu helemaal? Nog niet eens twaalf dagen oud. Ze ging alleen naar buiten voor een rondje met de hond…

Het groepje dromde angstig samen. Wat was er in ‘s hemelsnaam gebeurd? Er was lawaai geweest, ontzettend veel lawaai en vreselijke angst, doodsangst en pijn, hevige pijn en een geschreeuw dat door merg en been ging. In hoge snelheid hadden ze de planeet verlaten, waren ze opgestegen, dwars door de atmosfeer, dwars door de kosmische energie, alsof…

Als ze op nieuwjaarsdag al vrij vroeg uit de veren is dankzij haar hond en het geknal waardoor deze niet naar buiten durft, zet ze even de televisie aan. Dan zapt ze langs de zenders en op SBS 6 en ziet ze net de laatste minuten van een bijeenkomst van De Levende Steen Ministries, gevestigd in een enorm gebouw in een plaats niet ver van waar ze woont…

De houten kerkbanken van de oude dorpskerk waren hard. Af en toe ging ze een beetje verzitten. Ze hadden tien minuten buiten gestaan, voordat de deuren open gingen. Daardoor hadden ze een mooi plekje op de vierde rij bemachtigd. Toen duurde het nog een half uur voordat de kerstnachtdienst begon. Ze hadden goed zicht op de band met zangers en zangeressen…

‘Hallo, Ruby aan Aarde, Ruby aan Aarde.’ Hoe lang zweefde zij nu al boven het leven? Toch al gauw een maand of vier. Waarom reageerde er niemand? Ze begreep er niets van. Ze was dood en toch ook weer niet. Als zij naar de linkerkant van haar lichaam keek, zag zij enkel een ivoorkleurig skelet: halve schedel, ribbenkast en bekken en dijbeen, knieschijf…

Waarom slaan zovelen de hand aan zichzelf? Dat valt grotendeels te achterhalen als je de levensschetsen van Joanan Rutgers leest. Dat zijn er al zo’n 2300! Nadat van Jeroen Brouwers in 1983 “De laatste deur” verscheen, met essays over zelfmoord in de Nederlandstalige Letteren, nam hij het stokje over lijkt het en bleef Rutgers op zijn manier benadrukken…

Vrijgevigheid en inlevingsvermogen lijken langzaam uit de tijd te raken. Van warme hartelijkheid is zelden meer sprake. Dat was ik eens met de oude theosoof met wie ik een tijdlang correspondeerde. We zaten ook op dezelfde golflengte wat betrof de gedachte dat nieuw leven een wonder is. Dat er in korte tijd twee pasgeboren baby’s in afvalcontainers…

Een mondeling in memoriam Hij had haar een tijdlang zijn dichtmoeder genoemd, zij hem haar dichtzoon. Dat hij schreef, ontdekte ze bij toeval. Hij had op de universiteit een kerstverhaal van zijn hand op de balie gelegd. Ook zij griste het weg en sprak hem er na de feestdagen over aan. Hij vertelde dat hij ook als dichter actief aan het worden…

Midden op de Grote Markt in Zwolle zag ik hem staan; de 3,5 meter hoge, ontzagwekkende gevleugelde mannenfiguur, in broek en blazer. Ik keek aanvankelijk wat bevreemd naar de kleding waarin hij was afgebeeld. Duidelijk niet androgyn en zonder lang, wapperend gewaad, zoals ik me engelen altijd al heb voorgesteld, maar een hemelboodschapper dus in herenkostuum…

De hang naar afzondering en contemplatie, naar meer van het verticale naast het horizontale, is de mens al eeuwen eigen. Hoe hij, een vertegenwoordiger van het hogere, uiteindelijk in het westen belandde, is dan ook een vraag die mij bezighoudt. Ik zie hem immers overal om me heen. Op posters en zelfs voor het raam van het schuurtje van een man van…

Wat te doen, hoe je op te stellen, als je nog jong bent en weet dat je ongeneeslijk ziek bent. Het televisieprogramma Over Mijn Lijk volgt wederom een groep jonge mensen tussen de eenentwintig en vijfendertig jaar die ongeneeslijk ziek zijn. Een van de deelnemers is pas zesentwintig en stelde een bucketlist samen met dingen die hij nog wil doen voor…

Sinds mijn beste vriendin weduwe is geworden, ga ik elke donderdagavond naar haar toe. Met het pontje naar de overkant van de rivier die ons als een Styx scheidt. Eigenlijk is het iedereen een raadsel waarom er nog steeds geen brug over het vrij smalle watertje is aangelegd. De klep van de veerschuit is nog maar nauwelijks omhoog, of hij kan alweer…

Op weg naar de lunchroom waar ze met een vriendin had afgesproken vertelde ze, had ze een vreemd gezang gehoord. Ze had niet een twee drie kunnen plaatsen waar of het vandaan kwam. Het leek te komen vanachter het muurtje dat de katholieke basisschool scheidde van het fietspad waarover ze liep. Toen ze dichterbij kwam, zag ze een hoofd, waaromheen een…

Nog even en het is oogstmaand. Men oogst zijn groenten en fruit en men plukt en raapt en verzamelt, om daarna alweer gewassen in te zaaien voor een volgende oogst. Applaus kan men ook oogsten. Men verdient dan op de een of andere manier te worden beloond met handgeklap. Dit kan hard zijn of zacht, daverend of lauw, blij of enthousiast, dwingend als…

Waarom hebben zoveel mensen oranje in hun bloed in tijden van WK’s en Europese of Olympische sportwedstrijden? En waarom voelen oranje schaats- en zwemfanaten op de een of andere manier prettiger aan dan in oranje gehulde voetbalfans? Voor de herkomst van deze nationale kleur, duiken we even in het verleden. Ooit hadden we een vlag in de kleuren oranje…

‘Ik loop al drie kwartier te zoeken, maar kan haar nergens vinden. Zijn jullie al bijna klaar in dat kasteel, of hoe zit dat?’ Zijn stem klonk een tikje geïrriteerd. Wij wisten natuurlijk ook niet waar ze uithing. Echt ver kon ze niet zijn nu ze nog met elleboogkrukken liep. ‘We komen er zo aan, we hebben alles nu wel zo’n beetje gehad.’ We daalden…

Dat ze het lekker vindt zegt ze. Zou ze ervan op de hoogte zijn dat er ook vrouwen zijn die het vies vinden ruiken om van smaken maar niet te spreken? Die ervan moeten kokhalzen? Dat had ze ook wel eens onder de aandacht mogen brengen; de 49 jarige auteur die anno 2014 met ‘selfies’ in Het Letterkundig Museum in Den Haag hangt. Maar goed, dat een museum…

Ze had het zich heel anders voorgesteld. Ze zou van haar operatie herstellen in een zorghotel dat zo dicht mogelijk in de buurt van de kinderen lag. Haar been brandde. Het was een pijn, vergelijkbaar met die van vlak voor een geboorte vond ze. Ze had gekozen voor een ruggenprik en een roesje. Dat had gemaakt dat ze alle gesprekken in de operatiekamer…

Vanuit vogelperspectief zie je soms meer dan je lief is en dat geldt ook voor een meeuw als ik. Zo zie je de wereldverbeteraar versus de vernieler staan. De erudiete mens tegenover de onwetende en zo zijn er talloze voorbeelden te geven. De mens leeft nu eenmaal in een wereld vol tegenstellingen. Zonder dag geen nacht, zonder wit geen zwart. Wat de…

Ik bracht juist mijn kop koffie naar mijn mond toen het andere hondenbazinnetje zei dat ze niet snapte dat ik bij zo’n enge griezel bleef. Volgens haar moest hij in therapie. Hij was altijd zo ontzettend stug tegen haar geweest en hij liep ook zo eigenaardig en als ze hem al eens in de supermarkt zag, racete hij met zijn karretje langs de schappen.…

De laatste tijd was er sprake van enige fysieke achteruitgang. Zo meed ze als ze op de fiets was, zoveel mogelijk stoplichten en het daarbij behorende op- en afstappen. Haar huisarts wist het ook allemaal niet meer, geloofde ze. Het enige wat herhaaldelijke malen uit zijn mond kwam was: ‘Ja, je bent en blijft nu eenmaal een zwak vogeltje.’ Dat was…

Ze stond in de keuken de vaatwasser in te ruimen toen ze opeens haar hand voor haar mond sloeg. Een glas viel rinkelend aan scherven op de stenen vloer. Het huilen stond haar even nader dan het lachen. Zuchtend pakte ze stoffer en blik. Een diner voor twintig man ging je niet in je koude kleren zitten. Ze was nog moe van gisteren. ‘Oh, nee hè, wat…

‘Nou ja, ik weet het niet met haar hoor. Volgens mij is ze ons vergeten. Hoe lang wachten we nu al niet? Ik ben haast bevroren.’ Ze was een verstrooide professor af en toe. Dat wisten wij twee al zo lang we haar kenden. We begonnen een beetje te rillen. Het was bijna december, donker en het miezerde behoorlijk en daar werd je behoorlijk nat van op…