IN HET VERSCHIET (DEEL 2)

Gefeliciteerd, wil je dat ik meega als het zover is?‘
‘Dat zou ik fijn vinden ja.’
‘Dan zie ik je die dag bij de ingang van De Bank.’
‘Afgesproken.’
Pylippe was opgelucht. Ze had al een naam in gedachten voor haar dochtertje. Nu en dan
sprak ze die dromerig uit.

De stad was goed beschermd tegen aanvallen van buitenaf. Daar was wel het een en ander aan vooraf gegaan. Voor zover zij wisten, waren er behalve de voorraad in de buiten de stad gelegen gevangenis er geen vijanden meer op andere continenten.
De eilandbewoners hadden hun thuis millennia geleden veroverd. Ze moesten wel. Te lang hadden ze geduld getoond, waren ze onderdanig geweest en hadden angst gehad voor slaag en het kelderen op de maatschappelijke ladder na een trouwbreuk. Pas toen het hen echt te machtig werd, grepen ze in. Ze zouden een eeuwenlange weg moeten afleggen voordat ze een plaats zouden vinden die hen iets leek. Het werd Ohcirej op het eiland Aipotu.

Ze hadden indertijd een angstwekkend groot leger gevormd, zich goed bewapend en beschikten over de allernieuwste technologie. Hun godin was aan een van hen verschenen en had instructies gegeven. Ze moesten zeven dagen lang, elke dag om de toen al ommuurde stad trekken, daarbij blazend op de afgrijzenwekkende hoorns die ze ontworpen hadden. Het geluid daarvan schakelde iedereen, behalve henzelf en hun kinderen uit.

Toen begon de omtrek. Het was een lange stoet die de toenmalige inwoners van de stad tot wanhoop dreef. Deze vielen kermend neer, hun handen stevig tegen hun oren gedrukt. Zelfs de muur brokkelde af. Het speciale leger kon zijn overwinning vieren. De vrouwen uit de stad werden bekeerd tot de godin Amazone. Zij die weigerden, moesten dat betalen met hun leven.
De mannen werden gevangengezet in een al bestaand kamp buiten de stad of gedood, maar niet voordat ze slaafs de Bank hadden gebouwd waaraan ze hun sperma moesten doneren, niet voordat de muur door hen was hersteld. De geschiedenis was geschreven, werd herschreven; er kwam iets bij en er ging iets af. Misten de vrouwen dan het paren niet? Nee, in het begin misschien, maar de herinnering vervaagde om uiteindelijk geen enkele rol meer te spelen.

Werden er dan nooit meer jongetjes geboren? Jawel, maar die werden net als hun vaders in een kamp geplaatst. Zodra ze vruchtbaar waren, werden ze gevangen en door vrouwelijke artsen ontdaan van hun zaadcellen. Die werden dan ingevroren bij De Bank.
Het was een groot offer dat een vrouw bracht, als ze een jongetje levend wilde baren. De hoge beloning ervoor, gaf soms de doorslag. Jongens werden meestal in laboratoria ontwikkeld. Toen het Pylippe’s tijd was, bracht ze een kerngezond meisje ter wereld.

Natuurlijk moest er ook aan geboortebeperking worden gedaan. Aan de gevel van het grootste regeringsgebouw, werd de stand van het aantal toegestane bewoners per dag weergegeven. Evenwicht moest er zijn. Alles was dik in orde en onder controle. Alles, in het jaar drieduizend driehonderd. Moeder Aarde, de planeet waarop de mens lange tijd leefde, bestond niet meer. Näanak was de naam van het nieuwe wereldtoneel van de mannin. Het was een land van witte vloeistof en zoete substantie, in archaïsche tijden wel melk en honing genoemd.

Biografie van deze schrijver

toekomst vrouwen vrouwen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 1 stemmen 1.327