VAN SCHELDEN EN SCHIMPEN
Het gezegde ‘schelden doet geen pijn’, werd nogal eens gebezigd in de tijd dat De Basisschool nog De Grote School heette en zes klassen had in plaats van acht groepen en dat De Kleuterschool op een geheel andere plek stond, ver van De Lagere. Schelden was nog altijd beter dan in aanraking komen met fysiek geweld vond ik toen en ook nu nog.
Toch voelde dat niet helemaal als waar wanneer je een verwensing naar je hoofd kreeg. Voor je ziel, hart en verstand, was het eigenlijk veel minder prettig. Tegen mij werden ze zelden gebruikt, omdat mijn vriendinnetje en ik de populairste meisjes van de klas waren. Toch heb ik zelf ook wel, zij het sporadisch, geroepen dat schelden geen pijn doet.
Dit alles kroop uit een geheugenlaatje dat lange tijd dicht was geweest. Aanleiding was eigenlijk het beboeten van een man op Koningsdag. Hij had ‘fuck de Koninklijke Familie’ geroepen. Uiteindelijk is dat uitgedraaid op ik meen een vijfhonderd euro hoge boete. Een strafblad voor majesteitsschennis lag in het verschiet, maar tussen het Openbaar Ministerie en de advocaat van de dader, de laatste een activist, ontstond een conflict daarover waarvan de uitkomst (nog) niet bekend is.
Daarmee komen we op de spiegelgladde ijsbaan van het ‘hoever kun je gaan’? De enorme hetze die ontstond na de moord op de Franse cartoonisten van Charlie Hebdo zette velen, ook mij, ertoe aan zich bij voor- of tegenstanders van spotprenten aan te sluiten, ondanks dat zij erg ver gingen in het ‘schelden in beeld’. Nu zie ik in dat ik wat langer de tijd had moeten nemen alvorens enthousiast met een ‘je suis Charlie’ bord voor mijn buik op de foto te gaan.
Vrije meningsuiting is prima, maar alles heeft zijn grenzen. De moeilijkheid zit hem in het hoe regels daarvoor vast te leggen in de wet. Ethiek is daarbij broodnodig. In de ethiek vragen o.a. de filosoof en de Christen zich af wat de uiteindelijke norm is voor het menselijk handelen (Wikipedia), want wat bezielt iemand om andermans verjaarsfeestje te verstoren? Jaloezie? Het in hart en nieren republikein zijn? Wat bezielt iemand om de ander grof te beledigen, zo grof dat er geen spoor van ethiek meer te bespeuren valt? Wat is de oorzaak van het verbaal tekeergaan en het onbehouwen gedrag? Het vervagen van normen en zeden en opvoeding en zelfhaat spelen ongetwijfeld een rol. Diep weggestopte zelfhaat, die dan wordt geprojecteerd op de Ander.
Onmacht is de wortel waaraan het foeteren, schimpen, razen en fulmineren ten grondslag zou liggen. (bron: millennium-visie.org/nieuwsbrief/59). Je begint kwaad te worden, gaat een neerwaartse spiraal in, waarop je hersenen een steeds heviger en onbeschaamder vloeken en tieren tevoorschijn toveren.
Schelden is zo oud als de wereld. Wel scheldt men in elke cultuur weer anders. Een Rus zou oproepen tot het ‘nemen’ van je moeder. Dat druk ik dan eufemistisch uit. Een Duitser zou eerder het woord Arschloch gebruiken en anale taal bezigen en een Spanjaard zou je moeder of zus voor hoer uitmaken. Dit om maar enkele voorbeelden te noemen.
Een Nederlander echter produceert vooral levensbedreigende ziektes of vraagt aan God hem te verdoemen. Seksueel getinte scheldwoorden zouden minder in zwang zijn bij ons. Iets waaraan ik een beetje twijfel eerlijk gezegd. Homo en vagina vieren hoogtij.
Een Russische onderzoeker stond eens lange tijd te tieren tegen een glas water. De plantenzaadjes die er water mee kregen, kwamen veel later uit dan die met gewoon water werden begoten (en waren vast minder florissant). Verder zouden mannen die vaak schelden sneller impotent worden.(Quest 12/11/2013 Mark Traa). Dat zou nog eens een goede reden zijn om ermee te stoppen!
Tot slot enkele Hollandse scheldwoorden uit de Middelnederlandse taal verzameld. Cattenghespuijs (Onwaardig volk), hinnetaster (vrouwengek), trullemansghek (sukkel) en gordijnwachter (wellusteling; uit columns van Bas Jongenelen).
In hedendaagse taal: kankerwijf, baardaap, brillenjood, schele dakduif, teringlijer en stoephoer (uit Lullebol; het Nederlandse scheldwoordenboek van Hans Heestermans met maar liefst 2000 scheldwoorden).
Sinds smadelijke godslastering niet meer strafbaar is in Nederland en uit artikel 147 van het wetboek van strafrecht werd geschrapt, ging het bergafwaarts. De Lage Landen gingen hun naam in figuurlijke zin steeds meer (on-)eer aandoen. De blasfemie nam toe. De scheldkoren van voetbalvandalen tijdens wedstrijden werden zo schokkend dat er in 2014 een onderzoek naar werd gedaan. Hieruit blijkt dat vooral jongeren op zoek naar sensatie zich kwetsend uitlaten.
Wil je de bevolking beschermen tegen pijnlijke en krenkende taal, dan zul je eigenlijk ook het artikel over godslastering weer moeten opnemen in de wet. Zonder respect en het erkennen van je eigen minuscule wezen in een immens groots verband, zonder het werkwoord eerbied tonen en ontzag hebben voor, kom je niet ver. Je mag geen agenten beledigen, maar gelovigen des te meer. Dat zegt genoeg over leven zonder enig besef van dat er wel eens meer zou kunnen zijn tussen Hemel en Aarde. Het rapport eindigt ermee dat het in het geval van het woord ‘Jood’ vooralsnog niet lukt de partijen bij elkaar te brengen. De belevingswerelden van de desbetreffende personen (Ajacieden en Joden) zouden te ver uit elkaar liggen.
hotmail.com
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: actualiteit
schelden
123
Geef je reactie op deze inzending: