Inloggen
voeg je column toe

Columns

TER OBSERVATIE

Vrijgevigheid en inlevingsvermogen lijken langzaam uit de tijd te raken. Van warme hartelijkheid is zelden meer sprake. Dat was ik eens met de oude theosoof met wie ik een tijdlang correspondeerde. We zaten ook op dezelfde golflengte wat betrof de gedachte dat nieuw leven een wonder is.

Dat er in korte tijd twee pasgeboren baby’s in afvalcontainers werden gevonden schokt me en velen met mij. Dat een jonge, overspannen vader zijn twee maanden oude kind zo door elkaar rammelt dat het voor de rest van zijn leven invalide blijft, is niet bepaald prettig om te horen. Het is onbegrijpelijk dat mensen die er totaal ongeschikt voor zijn, toch kinderen willen en ze nog krijgen ook. Ik wijt het maar aan de voortplantingsdrift die in iedere mens aanwezig is.

Dat mannen in oorlogstijd al eeuwen lang de vrouwen en dochters van de vijand verkrachten, getuigt ervan dat je de vijand daarmee het meest vernedert. Vooral omdat de vrouw veelal nog als het ultieme, maar kwetsbare, goddank vaak ook geliefde ‘bezit’ van de man wordt beschouwd en het gezin, normaalgesproken een kleine, intieme, broze kolonie of minimaatschappij is.

Over pakweg vijftien jaar echter, zal kunstmatige intelligentie een geheel eigen leven leiden volgens wetenschapper Steven Hawkins en zullen robot en computer de mens of wat daarvoor nog door moet gaan onherroepelijk de baas zijn.

In de science fiction film “Interstellar” loopt al een dermate intelligente robot rond die op sommige, zeer precaire momenten besluiten mag nemen, maar dan wel reddende, geen vernietigende. Ook leven mensen in de film op een gegeven moment vredig in vijf dimensies.

In 2014 lijkt dat allemaal nogal vergezocht en geeft het al ellende als mensen zaken vanuit twee of drie verschillende standpunten zien, het over iets eens moeten zien te worden. Ze dingen vanuit twee of drie belevingswerelden moeten bekijken, of nog erger uit drie totaal verschillende milieus of culturen stammend het op een akkoordje moeten zien te gooien. Dit kan nog wel eens vreemde uitwerkingen hebben en erg benauwend zijn, zodat iemand snakt naar ruimte en andere werelden, ver weg, in een Utopisch land, binnen een ander sterrenstelsel.

Dat mannen van Mars komen en vrouwen van Venus is inmiddels dankzij Dr. John Gray tot velen doorgedrongen. Nu vind ik relaties sowieso een wonder. Dat geldt al helemaal voor communicatie. Ik heb mensen meegemaakt op afdelingen communicatie die elkaar absoluut niet wisten te bereiken. Zeker als communicatie tussen wezens plaatsvindt die niets of weinig met elkaar gemeen hebben, wordt dat een ramp, zoals bij schoonmoeders en schoonkinderen.

Nu mijn oudste kind de veertig nadert, heb ik het gepolst over een cadeau. Het heeft grijnzend aangegeven dat een nieuwe laptop wel aardig zou zijn. Enthousiast wilde ik direct aan een geldinzameling beginnen. Toen het te geven bedrag ter sprake kwam tussen mij en twee familieleden, brak de hel los. Te duur. Hoe of iemand het durfde te vragen zeg. ‘Cadeautjes moesten wel leuk blijven.’ Wat een clichés!
De reacties stelden me nogal teleur. Het op mij inhakken liep zelfs zo hoog op, dat ik me een balletje in een flipperkast voelde. Men trok om de beurt de knop naar zich toe, de veer spande zich en ik schoot weg, daarbij hard obstakels rakend, om uiteindelijk gebutst langzaam terug te rollen voor de volgende ronde. Langzaam werd ik een rode superreus.
Op een gegeven moment krijste ik dat ik een meteoriet naar hun hoofden zou gooien als ze niet zouden stoppen met het continu en halsstarrig verwerpen van alles wat ik te berde bracht.

Het was een koude, gure dag in december en ik rilde. Ook van afschuw. Toen echter doemde de koekoeksklok uit het verhaal van een bekende schrijver op. Hij zag die verschijnen naast het hoofd van zijn vrouw, toen hij haar in het ziekenhuis bezocht. Mijn woede nam langzaam af. Ik zag mijn twee tegenstanders op de bank veranderen in grote krenten. Van ongeveer één meter hoog. Ik wenste ze een ijsplaneet toe zoals die uit de film Interstellar en suisde de zwarte gaten van mijn ogen in, waar het twinkelen, ondanks alles, dapper bleek te hebben standgehouden. Ik transformeerde weer tot een witte, vrij vredelievende ‘dwerg’. De kans ooit nog eens een supernova te worden, kan echter niet helemaal worden uitgesloten.

Schrijver: Anneke Haasnoot, 9 december 2014


Geplaatst in de categorie: wereld

4.3 met 7 stemmen 167



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)