VEERKRACHT
Vanuit vogelperspectief zie je soms meer dan je lief is en dat geldt ook voor een meeuw als ik. Zo zie je de wereldverbeteraar versus de vernieler staan. De erudiete mens tegenover de onwetende en zo zijn er talloze voorbeelden te geven. De mens leeft nu eenmaal in een wereld vol tegenstellingen. Zonder dag geen nacht, zonder wit geen zwart. Wat de bedoeling daarvan is? Ik ben maar een zeevogel, hoewel Jonathan Livingstone Seagull mijn overgrootvader was. Toch meen ik te mogen zeggen dat ik een deel van zijn wijsheid in mij heb.
Volgens mij is het de taak van de mens om zich staande te houden en zich bewust te worden van het feit dat hij tegenstellingen dient te overbruggen. Pas als de mens licht en donker ook in zichzelf weet en erkent, ermee om kan gaan en niet langer projecteert op onschuldige anderen, is er nog redding en zal hij de dualiteit weten te overstijgen. Helaas duurt het ontzettend lang voor dit tot iedereen doordringt. Misschien nog wel eeuwen. Zo zag ik hoe een eenzame man, die buiten zijn werk kind noch kraai had en totaal leefde voor zijn werk, na zijn afscheidreceptie van een psychiater toestemming krijgen euthanasie te plegen! Hij zag een leven zonder arbeid niet zitten. Hij was pas drieënzestig. Hoe ver kun je gaan? Hij zal nu nooit de stilte kennen, het schouwen, het loslaten van ego en identiteit. Niet weten dat je nog zoveel meer bent dan je beroep. Althans, daar ga ik van uit.
Recentelijk deed de mens weer eens aan landjepik, neen niet aan het straatspelletje van weleer, nee daadwerkelijk en het ging niet eens om een heel groot land. De helft minder dan de oppervlakte van België schat ik en dunbevolkt. Enfin, op de wereldkaart is het dus niet zo heel groot en vanuit een raket is het maar een stip op de blauwe planeet, waar het krioelt van de mieren en die ‘mieren’ dat zijn wij, u en ik, mens en dier.
Er zijn en blijven mensen die het nog steeds volhouden een druppel op een gloeiende plaat te plengen, om daarmee de aarde en haar bewoners wakker te schudden. Met grote zeilvrachtschepen goederen vervoeren is zo’n druppel die wel eens een grote plas zou kunnen worden. Er wordt hard aan gewerkt en er zijn er al die varen, zoals de Tres Hombres. Ook het hybride zeilvrachtschip scheelt al een hoop. De helft van de huidige vervuiling. De eerste Ecoliner zal in 2014 het anker lichten. De zestien grootste vrachtschepen die op brandstof de oceanen bevaren, hebben al een uitstoot CO2, die gelijk is aan die van alle auto’s op Moeder Aarde. Hoe lang nog voor ze geen lucht meer krijgt en inclusief haar bewoners het leven laat? Hoe lang nog voordat ík naar adem snak en het leven laat?
Er zijn ook kleine, bescheiden druppeltjes, zoals de grijze mevrouw die een prikstok aanschafte en met regelmaat haar straatje daarmee opschoont. Zij heeft natuurlijk ook weer iets van haar voorouders meegekregen, want ooit stond het kleine Holland bij reizigers uit de zeventiende en achttiende eeuw bekend om zijn geboende stoepen en straten. Moet je nu om komen. Alles wordt achteloos neergegooid. Wat ik sommige mensen al niet op zie ruimen. Dat is gewoon te gek voor woorden. Vooral in de rand stedelijke gebieden kunnen ze er wat van: blikjes, tampons, flesjes, kippenbotjes, plastic bekers, papieren bekers, condooms. Het is om te huilen.
Hebben vervuilers dan totaal geen inlevingsvermogen? Voor straf zouden ze zelf eens onder dat soort troep moeten worden bedolven. Ja, mijn excuus, maar ik ben nu eenmaal niet zo’n bijzondere meeuw als mijn overgrootvader en moet zelf de dualiteit ook nog zien te overwinnen. Bij mij komt natuurlijk ook de donkere kant wel eens boven, al doe ik mijn best die te integreren in een vreedzaam binnenste.
Laatst hoorde ik nog een cabaretliedje, een heel mooi liedje, waarin de mens zich afvroeg waar God was en waar het geluk en waar de vrede.
Slaven en meesters, ook zoiets. Slavernij is nog lang niet afgeschaft in rijke olielanden waar in no time hoge wolkenkrabbers dienen te worden neergezet. Er sterft elke dag wel een bouwvakker door het onmenselijke werkklimaat en veel van mijn mede zee- en watervogels crepeerden op vervuilde stranden, want werden olieslachtoffer. Als ik het over kinderarbeid ga hebben, krijg ik een brok in mijn keel. Sowieso bij kinderen: kindhuwelijken, kindermisbruik, kindermishandeling en dan het dierenleed, zo zonder enig respect wordt er met ons omgegaan. Gelukkig staan daar tegenover de redders, de helpers, het hoopvolle en standvastige deel van de mensheid. Zij die het spanningsveld weten te overstijgen dat het leven in polariteiten met zich meebrengt. Zij die zich bewust zijn geworden van allerlei zaken.
‘Keep working on love,’ raadt leermeester Chiang mijn grootvader Jonathan op een gegeven moment aan. Dat was een goed advies, een na te volgen raad, een hint van hoger niveau voor allen die naar een zondebok zoeken, een antwoord. Het is een eeuwenoude boodschap, nog lang niet door iedereen verstaan, het is het heb uw naaste net zo lief als uzelf van reeds lang vergeten leermeesters. Het is en blijft de voornaamste boodschap van wereldreligies die meer gemeen hebben dan ze denken, maar dat alleen vertalen op eigen wijze. Al eeuwen lang. Mensheid, blaas de veer van uw mond, u kunt het!
hotmail.com
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: maatschappij
bewustwording
75
Geef je reactie op deze inzending: