HEISA VICE VERSA
Sinds mijn beste vriendin weduwe is geworden, ga ik elke donderdagavond naar haar toe. Met het pontje naar de overkant van de rivier die ons als een Styx scheidt. Eigenlijk is het iedereen een raadsel waarom er nog steeds geen brug over het vrij smalle watertje is aangelegd. De klep van de veerschuit is nog maar nauwelijks omhoog, of hij kan alweer naar beneden. De gehele overtocht duurt hooguit vijf minuten, maar dat is enigszins afhankelijk van de stroming die er staat.
De pont heeft drie banen. Op elke baan kunnen zo’n vijf auto’s staan, afhankelijk van de grootte. Ook wandelaars en fietsers zijn welkom.
Het personeel heeft altijd maar krap de tijd om iedereen een kaartje te verkopen. Toch lukt dat wonderwel altijd binnen de gestelde tijd. Mis je echter de laatste afvaart, dan heeft dat een flink eind omrijden tot gevolg met hindernissen als smalle weggetjes en tunnels en veel meer kilometers.
Dat ‘de conducteurs’ zoals ze vreemd genoeg ook wel worden genoemd, niet hoorndol worden van hun baantje, blijft een mysterie. Dat geldt vanzelfsprekend ook voor de kapitein. Het verhaal doet de ronde dat er ooit een automobiliste en een kaartjesverkoper verliefd zijn geworden met alle gevolgen van dien; een heuse, serieuze relatie.
De heuglijke dag, dat ik naar de overkant wilde, bleek het bedrijf in andere handen te zijn overgegaan, waardoor de prijzen iets waren opgehoogd. Geheel onwetend wat dat aangaat, bleek ik te weinig cash in mijn portemonnee te hebben. Ik had me immers voorgenomen voor de terugweg aan de overkant te pinnen. Het scheelde maar twintig eurocent of zoiets.
De flink uit de kluiten gewassen kaartverkoopster stelde mij voor mijn paspoort of rijbewijs achter te laten en dan zou alles bij de terugtocht wel op zijn pootjes terechtkomen.
Helaas had ik mijn paspoort niet bij me en mijn rijbewijs afgeven, dat ging me te ver. Ik bood aan, zoals ik al eerder had gepland, om voor de terugtocht te pinnen, maar de Kenau wilde daar niets van weten. Er ontstond in luttele seconden een krachtig meningsverschil. Het ging hard tegen hard en de een wilde voor de ander niet buigen.
Inmiddels was het veer, voor zover daar sprake van kon zijn, in het midden van de rivier beland. Hoewel ik er als eerste af zou mogen rijden, besloot de robuuste medewerkster het anders. Haar arm ging omhoog en met haar wijsvinger in de lucht draaide ze cirkeltjes richting de kapitein in zijn stuurhut. Ze keek er zeer vastberaden bij.
Even dacht ik dat ik in een verborgen cameraprogramma terecht was gekomen, maar nee, het was menens, de pont keerde nota bene! Mij werd gesommeerd deze te verlaten, hetgeen soepel verliep omdat ik nog steeds vooraan stond. Ik zat als versteend in mijn auto.
Ooit had ik een caissière bij een supermarkt zo verstijfd zien zitten, terwijl een oudere man in zijn op hol geslagen scootmobiel onophoudelijk tegen haar en de verhoging waarop ze zat aanbonkte. Gelukkig kwam de filiaalhouder al snel aanrennen om de oude man en het meisje van elkaar te bevrijden.
Ziedend van woede reed ik diep vernederd het veer weer af om naar de dichtstbijzijnde pinautomaat te rijden. Met een stug, rood hoofd, kocht ik even later het veelbegeerde kaartje voor de korte overtocht. Wat mij betreft kon de nieuwe medewerkster het heen- en- weer krijgen, hetgeen een toepasselijke, zij het zeer verzachtende verwensing was. Krijg de hik was zelfs nog te verbloemend! Zou al die heisa die zij had gemaakt niet veel duurder zijn geweest dan het mij voor twintig eurocent minder overzetten? Eenmaal echt op weg, schoot mij een liedje van drs. P. te binnen:
‘We zijn hier aan de oever van een machtige rivier
De andere oever is daarginds, en deze hier is hier
De oever waar we niet zijn noemen wij de overkant
Die wordt dan deze kant zodra we daar zijn aangeland
En dit heet dan de overkant, onthoud u dat dus goed
Want dat is van belang voor als u oversteken moet.
Heen en weer, heen en weer, heen en weer, heen en weer…’
hotmail.com
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: humor
heisa
147
Geef je reactie op deze inzending: