Kolibrivlinder
Vorig jaar zag ik hem voor het eerst, dit nectarzuigende insect, helicopterend rond de Rode Spoorbloem. D.w.z., een electrisch voortbewogen medemens, met wie ik min of meer bevriend was geraakt, had hem (of haar) messcherp gevangen in digitale megapixels. Terwijl ik vol ongeloof, een processierups is al niet aan mij besteed, de beelden bekeek, openbaarde het beestje zich in vol ornaat aan mij. En dat niet alleen, hij/zij had gezelschap van een identiek roterend schepsel. Werkelijk een uniek schouwspel, beseffend dat het diertje een zeldzame verschijning is in deze contreien, ik voelde mij bevoorrecht.
U vraagt zich misschien af, waarom schrijf ik dit, wat is de reden dat ik u kond doe van een waarneming. Simpel, insecten zie je overal, de steekmug in het minisonnet, de hommel in de hartenkreet, wespen in het netgedichtennest, strontvliegen die rond vliegen waar je ook maar kijkt. Maar niet bij "proza", daar worden eitjes op onderkanten van bladeren afgezet in de hoop dat de uiteindelijke rups verandert in een prachtig fenomeen zoals de Dagpauwoog of de Gehakkelde Aurelia, maar het liefst de Kolibrivlinder.
De afgelopen avond, na een middagje gezellig tv-voetbal vergezeld van een hapje en een drankje, ging ik nog even langs het huis van mijn jongste broer. Sinds kort heeft hij een "nieuwe" vriendin, ik woon kortbij en heb dus wel de tijd om zijn katten van hun natje en droogje te voorzien. Zo ook de tuin, die lag er nogal droog bij, dus ik in het geweer met de spuitmond met pistoolgreep. Ik heb vandaag een uniek insect neergespoten, maar ja, dat verwacht je niet in de achtertuin van je broertje.
Geplaatst in de categorie: spijt