Alle inzendingen over familie

Sinds zestig jaar zetelt de familie in het mooie huis aan het Nassauplein dat ik zo vaak van buiten af aanschouwde. De staketsels van de "gekandelaberde" bomen staan voor de deur die ondanks alles in het nieuwe seizoen enige bloei tonen en waar kennelijk het mij zo vreemde en onbekende geluk opblo...

“Bij psychische ongemakken, alsjeblieft niet de geestelijke gezondheidszorg inlichten, want die maken er onmiddellijk een trauma van, met mogelijke stoornissen tot gevolg.” De brief van Tom Gosse, die hij aan zijn broer Bjarne schreef, begon al mistroostig. Ondanks zijn diagnose Schizofrenie k...

Bezoekers zijn altijd welkom in de lage paviljoens van "Prisma" in Biezenmortel die verspreid liggen over een parkachtig terrein en ook in het gebouw met de kale, "prikkelarme" maar door geldgebrek weinig opgesierde wanden waar sinds jaar en dag mijn broer verblijft. Vele "cliënten" van "Pri...

Daar, aan die langgerekte straat die uitmondt bij het zwarte, ondoorgrondelijke water van het Wilhelminakanaal waar het kleine huisje is van de brugwachter, in de nabijheid van "De Zwaaikom" waar ik in jeugdjaren de ranke en elegante zeilboten aanschouwde en waar we kano's huurden en roeiboten om...

Ik had met de trouwe Regiotaxi en een lieve, goedhartige chauffeur het parcours gevolgd dat via Udenhout (waar de uitbundige Kerstversieringen zijn uitgespannen boven de brede straat, die is als een avenue) de inrichting bereikt waar mijn zeer zwakbegaafde broer nog altijd zijn dagen rekt. Het was...

De familiefoto is ongetwijfeld genomen in 1962 bij onze trouwe buren. Het daarop afgebeelde tafereel wordt begrensd door de zware, groene, velours gordijnen die ik me nog zo goed herinner en die een sfeer van gezelligheid en beslotenheid deden ontstaan. Mama omarmt op de foto mijn zusje gekleed in...

Op 10 december, je zesenzestigste verjaardag, stonden de bomen aan mijn venster in een stille, koude, dichte mist. Je bent een winterkind, mijn zuster. In 1956, drie jaar na mijn geboorte, kwam die vreemde zuster en toen ben jij, mijn levenslange kameraad en metgezellin voor het leven, aan mijn zijd...

Alida, een meisje van acht jaar, veegde steeds keurig de vloer van haar slaapkamer. Het stof schoof ze onder haar bed, tot in een gat van de muur. Het was avond; ze kroop lekker onder de dekens. Zoals Alida graag had, stonden de deuren van slaapkamer en badkamer een eindje open. Langzaam dommelde h...

Plotseling stond hij vóór me en ik kon zijn naam wel uitschreeuwen: "Sjoerd!". Hij was de zoon van mijn tante en hij droeg de gelaatstrekken van de moeder en van de opa, mijn goede oom Gérard. Na lange jaren van ijzingwekkende vervreemding en eenzaamheid, en na een leven, geleefd in sferen en o...

Hij was de broer van onze vader en we noemden hem "Der grosse Vertreter". Op de familiefoto uit 1947 is hij nog een jonge jongen. Hij draagt evenals zijn oudere broers Willem en Guus een net colbertje met een wit overhemd en een stropdas; kleding die hem eigenwijs maakt en vroeg oud, als zou hij a...

Een klein roodkoperen asbakje met gewelfde rand koester ik nog altijd. Ik moet dit beschouwen als "het laatste erfstuk" dat de herinnering aan mijn beide opa's levend houdt. Zij beiden waren smeden, die armoede kenden en tegenslag en die de namen August respectievelijk Thijs droegen. Hoe het ook ...

De foto siert nog altijd mijn kamer. De leden van het gezin Broeckx zijn daarop compositorisch goed gerangschikt; allereerst oma, in de zwarte jurk, gesierd door de camee die een erfstuk werd; ze loodste het gezin met succes door de recessie en door de armoede; verder opa, die ik nooit kende; kopers...

Een parkachtig terrein met groene gazons, gelardeerd met indrukwekkende rode beuken en ander fors geboomte waarvan ik de naam niet ken, strekt zich uit rond de paviljoens van Huize "Prisma" in Biezenmortel waar mijn broer sinds jaar en dag verblijft. Vanmiddag hebben we "Memory" gespeeld met ...

Slotwoord op 'De erfenis'. Op 5-2-2019 zat ik te bellen op een bankje in de stad, zojuist afgewezen door de zoveelste psycholoog, beklaagde ik me tegen mijn vriendin. Tegenover me liep een man die mijn aandacht trok en dat was wederzijds. De man kwam verward over. Misschien is het een gek, dach...

Vervolg op 'Het berouw'.  Door een verhuizing in 2014 in verband met afbraak, kreeg ik de kans mijn nieuwe adres niet aan de familie door te geven zodat ik van die perverse brieven van mijn moeder af was. Brieven die beschreven dat ze eeuwig op mij zou wachten met haar armen wijd en ik stapje vo...

Vervolg op Het berouw'. Na het bezoek aan mijn advocaat bracht deze broer me in zijn auto naar mijn huis en ik wilde snel uitstappen omdat ik bang was voor ruzie als ik iets over de uitsluiting zou zeggen. Maar hij hield me tegen en wilde praten. Er vonkelde een klein beetje hoop op een verstand...

Vervolg op 'Het berouw'. Het afronden van de erfeniszaken. Er werd duizend euro gemist van de erfenis. Hoe of dat zat, vroeg de gemeente aan mij. Dat wist ik destijds uiteraard ook niet. Mijn advocaat stuurde, op mijn verzoek, een brief naar mijn familie met deze vraag. Op deze officiële manie...

Vervolg op 'Het berouw'. Vragen naar hulp. Midden 2012 begon ik te beseffen dat ik dit niet aankon. Het duurde te lang en ik zat te lang in onzekerheid betreft geld. Ik had juridische hulp nodig. Maar ook psychische. Pas eind 2012 vond ik via mijn schoonzus een advocaat. Voor psychische hu...

Vervolg op 'Het berouw'. Uiteindelijk heb ik de notaris van mijn familie op kunnen sporen en zelfs zonder paspoort het testament gekregen. De notaris vond het een vreemde zaak. Ondertussen stuurde moeder mij naar hun boekhouder. Deze man nodige me uit op zijn kantoor alwaar ik rond mocht k...

Vervolg op 'Het berouw'. Na de dood van mijn vader in 2003, had mijn moeder zijn erfenis die hij mij had nagelaten in de vorm van een legaat, op haar naam geparkeerd. Ik had het toegestane vermogen van een bijstandsmoeder belastingvrij op mijn rekening kunnen ontvangen. En dat wist ik niet omdat ...

Vervolg op 'De verboden waarheid'. Omdat ik geloof ging ik bidden om God te vragen of ik mijn moeder mocht zeggen dat ze een psycholoog nodig had. Na dat gebed zette ik mijn dagtaken voort en dezelfde dag nog viel mijn oog in een winkel op een tijdschrift met een artikel over 'dagboek schrij...

Vervolg op 'De verboden waarheid'. Moeder zat aan de tafel als een klein berouwvol oud vrouwtje. Haar dominantie was verdwenen. Maar het 'glibberige' niet. In de afgelopen dertig jaar hadden mijn moeder en ik vaker 'goede gesprekken' gehad waarin zij mij vertelde waar ze faalde en mij vroe...

Vervolg op 'De verboden waarheid'. Ongeveer twee jaar eerder; de ruzie met mijn oudste broer. "Kijk daar woont je broer", zei moeder onderweg en reed voorbij. Ik stomverbaasd: "Maar waarom rij je dan voorbij?" Het was eenrichtingsverkeer. We lagen in een deuk van het lachen. Het was he...

Vervolg op 'De verboden waarheid'. De dood heeft drie keer mijn pad gekruist. Als eerste toen ik een pasgeboren baby was. Ik moest met ondervoeding naar het ziekenhuis en moeder meldde dat ik niet wilde eten. Maar haar baby had honger. Moeder had me verwaarloosd. De tweede keer door anorex...

Deze moeder lijkt het leven te zien als een spel waarin mensen slechts pionnen zijn zonder gevoelens, zonder een eigen wil en overtuigingen. En die pionnen dicteert zij zonder gewetensbezwaar. Als het haar uitkomt hen te prijzen, doet ze dat, als het haar uitkomt hen te vernederen doet ze dat. Als h...

Van onze beide oma's noemden we haar "oude" oma. Op de foto's die ik nog altijd bewaar is ze afgebeeld; in een roeibootje met haar toekomstige echtgenoot August, onze opa, sinds lang niet meer te midden van de levenden, en op latere leeftijd, in ouwelijk aandoende kledij; zorgelijk, bezorgd. Ik ...

In de brasserie van het verpleeghuis lakt een man de nagels van zijn demente moeder. Op tafel zijn flesje Hertog Jan bier. De jonge vrouw naast hem nipt van haar witte wijn. Het is zondagochtend voor elven. We zijn twee jaar verder en het wordt moeilijker om de sfeer erin te houden. Het ontroert me ...

De gestalten zijn harmonieus gerangschikt op de zwart-wit-foto. De fotograaf uit dat verre jaar, 1963, had zeker gevoel voor compositie. Helemaal links zie je mijn zusje op de schoot van onze elegante, jonge moeder. In het midden sta ik. Met wijd opengesperde, waakzame ogen kijk ik in de lens. Mijn ...

Dertig jaar geleden, toen ik verkeerde in desastreuze werkomstandigheden, zette een schijnbaar onzinnige, maar trefzekere intuïtie mij aan opnieuw de boerderij te bezoeken waar mijn liefste zus, bloed van mijn bloed, het leven geschonken had aan mijn neef W. Foto's uit dat jaar tonen moeder en zoo...

In het dorp waar mijn eenennegentigjarige tante haar ongetwijfeld laatste levensdagen nog altijd rekt en voortzet, kennen de ouderen elkaar en zij begroeten elkaar hartelijk. Vandaag was ik welkom in het kleine huisje waar de piano nog stond, waar de oude, pontificale staande klok uit 1910 de uren n...