Alle inzendingen over eenzaamheid

Het leek een eeuwigheid te duren om enig zicht te krijgen op de situatie waar hij deze keer in verzeild is geraakt. Minutenlang was hij al aan het staren naar een hagelwit plafond met vier heldere lampen, en nu pas drongen de eerste geluiden langzaam tot hem door. Hij wordt steeds nerveuzer, en daar zijn al die pieptonen voor een groot deel schuldig…

Het is al laat in de middag als hij ontwaakt en zich één ogenblik, slaapdronken, afvraagt, waar hij zich bevinden zou. Een zucht van opluchting ontsnapt zijn schorre keel als hij merkt dat hij deze keer toch het portaal van zijn schamele woning heeft gehaald. Nog net ziet hij vanuit zijn ooghoek een mormel wegvluchten en de warme vlek op zijn versleten…

Aangewandeld over de Ceintuurbaan in Amsterdam, vanaf de Amstel. Het is een mooie zachte voorjaarsavond, uur of zeven. Sla rechtsaf, langs gevulde terrassen. Niemand zegt mij gedag. Waar zijn alle vrouwen gebleven hollend van het terras roepend: ‘Jos wat leuk jou weer te zien’. Ach, nooit gebeurd, maar waarom nu dan eindelijk niet eens wel? Links…

Als in een droom, afgelopen nacht, weer de trappen opgelopen, aanbellen, geen gehoor, afgedropen. Mijn oudste dochter had problemen op haar werk, mijn jongste belde (eigenlijk) te laat, mag ik bij Eline blijven slapen. Om toestanden te voorkomen heb ik de stekker van de telefoon er uit getrokken, ik ben gescheiden. Mijn zoon laat helemaal niets…

Stel je het volgende voor. Ergens in een uithoek van de eindeloze ruimte drijft een kleine planeet tussen oneindig veel andere planeten. De ruimte is zo groot dat zelfs de afstand tussen de planeten eindeloos groot is. Ergens op deze planeet, bewoond door miljarden mensen, bevinden zich zeven continenten die lijken te drijven op de wereldzeeën. Op een…

De traditionele veertiendaagse ontmoeting van de gepensioneerden van het bedrijf sinds mensengeheugenis kende onlangs maar een magere opkomst. Er zijn nu al niet teveel oprustgestelden meer die komen opdagen wegens geen interesse, door hun afsterven (sic!) en ook door ziekte. Vandaag was het ook “patat van dat”. Eén wegens operatie van de echtgenote…

Met mijn voorhoofd leunend tegen de koele muur, armen, gespreide vingers, buik, benen en tenen tegen de muur gedrukt. Ik wens bij haar te zijn. Doch niet in zwaar beton, onbeweeglijk zijn. De grove materialen die samengeperst een karakter vormen. Karakter van warme, beschermende geborgenheid. Eén en onzichtbaar worden met haar, me verbergen, verstoppen…

Er was eens een lief klein jongetje. Dat hij klein was, kwam omdat hij nog maar net geboren was; en dat hij lief was, dat zag je gewoon meteen. Zijn moeder was mager en arm en kon nìet goed voor hem zorgen. De vroedvrouw regelde daarom, dat hij die allereerste, waardevolle weken van zijn jonge leventje, terecht kwam bij een hartelijke en gulle…

"Scene 4 - Verlaten schoolgebouw, smorende zomernamiddag": het verlaten schoolgebouw met de planken voor de ramen op de begane grond en de ingegooide ramen erboven en het agressieve onkruid dat alles overwoekert. Sla in je op: een tochtig, braakliggende ruine, een skelet van steen en as en afbrokkelend cement. Klimop meandert als een web van spataderen…

Regen. Een eindeloze fascistische mars van waterdruppels. Regen in mijn gezicht. Regen in mijn kleren. Regen diep in mijn schoenen. Het was ver na middernacht en ik stond op het punt om een leven te nemen. Mijn leven. Ik zou het in mijn handen nemen en schenken aan de rivier beneden me. De brug waarop ik stond was een naamloze brug. Te klein…

De ramen zijn beslagen. Met m'n hand maak ik een kijkgaatje vrij. Ik kijk naar buiten. Het wordt al donker. De straatlantaarns zijn al aangegaan. Auto's snellen slissend over het met sneeuwdrab bedekte wegdek. De deur van het café gaat open. Een oude man komt binnen. "Hallo Daan, hoe is het?" vraagt Marie geïnteresseerd. "Mag niet klagen…

De tijd heeft zich weer gestaag een weg gebaand door de zwarte brij van de nacht. De eerste tere zonnevlekken dwarrelen speels over de vloer, als vlinders in een rondedans, stofjes dwarrelen in een niet te stuiten spel, opstijgend naar de welkome warmte. De ragfijne zachte gordijnen wiegen en bollen in het zachte briesje dat door het open raam naar…

Een onopvallende man, sober gekleed, voorzichtig in z'n gedragingen, zuinig met geld en ongetwijfeld beheerst in zijn emoties. Hij was al wat ouder en kwam met enige regelmaat in het winkeltje toen het al geen melkzaak meer was, maar ook nog geen café. Het was destijds een uitdragerij van tweedehands goed, kleding, onderkleding, huisraad en curiosa…

Het is koud in het schuurtje. Ondanks al mijn verdriet voel ik de klamme kou tot diep in mijn botten doordringen. Ik huil en ik voel dat ik niet meer stoppen kan.Leunend tegen de oude keukenkastjes aan komt al mijn machteloosheid naar buiten. Ik hoor mijn gierende snikken en ondanks alle ellende verbaasd het me dat ik nog zo huilen kan. Eenzaam voel…

Het rommelmarktklokje met de barst in de façade zucht twaalf keer. Droefgeestig kweelt de oude koekoek zijn wijsje. De bruine bonen vechten met het spek om het beste plekje in mijn schotel. Stukjes oude kaas spelen krijgertje rond de bowlkom. Buiten miezert het. Een manisch-depressieve lantaarnpaal schudt haar licht heen en weer. De druppels op de…

Een verlaten zandweg meandert tussen de landerijen door. Een dode slang, een uitgehongerde rivierbedding. Verdorde struiken als huidplooien van stukgeslagen goden. Ginds, nabij de horizon: de stad. De stad waar alles stil staat bij het voorbijgaan van tijd. Waar iedereen verveelt uit hoge ramen hangt met een fles vol regenwater, waar iedereen omlaag…

Want wat zullen de laatste dagen van de zomer ons nog brengen? Een kleine jongen zit voor het venster van de buren, zijn neusje plat tegen het glas gedrukt. Zijn gezicht schittert in het licht van de ondergaande zon, totdat je hem passeert en even nieuwsgierig blijft staan zodat je schaduw over zijn gezicht valt en je hem zo even het zicht van buiten…

Ik zat alleen op mijn kamer, buiten regende het.“Waarom moeten ze mij ook altijd hebben?” dacht ik bij mezelf. Ik voelde me verdrietig, de dag was immers ook niet rooskleurig verlopen. Ik werd overal buiten gesloten op school. Als ze wat gingen doen werd ik zelden of nooit gevraagd. Mijn moeder schold ook al altijd op me, waarom kon ik ook nooit iets…

Kerstlichtjes liggen in een grillige slang rond de roodgemutste beertjes op de bommabank. Een killig windje zoekt zijn weg tussen de vele kieren van de oude terrasdeur. Afgebladderde Christus -en Mariabeeldjes kijken met een melige blik in de ogen de Auberge rond, alsof ze al het leed van de wereld zouden kunnen dragen. Misschien ligt dat wel in…

Er was eens een verliefde Nibbel..... Gimpeltje slenterde door het rusteloze woud. De wind liet bladeren ruisen en de geluiden van verborgen dieren klonken overal, alleen hoorde Gimpeltje het niet. In zijn kleine hoofd klonk alleen maar de stem van Brodeltje, het mooiste wezentje op de hele wereld, hij wist het zeker. Ze heeft de stralendste ogen…

"WAAROM HEB JE MIJ ONTBODEN !....." Joseph deinsde ontzet achteruit. Zijn hartslag verdubbelde... Hevig trillend en met onwaarschijnlijk grote ogen staarde hij naar de rookloze vlammenzee die de helft van de enorme kelder vulde. Het grote getekende pentagram en de zwarte kaarsen waren verzwolgen. De hitte was ondraaglijk. Hij stond met zijn rug…

Hij sloot zijn hand om de mijne. “Het spijt me,” zuchtte ik terwijl ik mijn hoofd tegen zijn schouder legde, “ik had je nodig. Ik heb je nodig.” Hij knikte en kneep zachtjes in mijn hand. “Ik weet het, Suzanne, ik weet het.” De tranen liepen over mijn wangen en ik hief mijn hoofd op. “Het is allemaal zo moeilijk!” Opnieuw knikte hij en hij keek…

Mijn buurman die jaren geleden naast mij woonde, was een aardige man, maar al te snugger was hij niet. Op een dag kwam hij bij mij met de mededeling: ‘Ik ga een meisje zoeken’. Hij straalde er zo bij dat het wel leek of alles al in kannen en kruiken was. Toen ik hem vroeg wat hij precies van plan was vertelde hij, dat hij een advertentie in een krant…

Soms heb ik het idee, dat ik door een gemeen bos loop, een groot donker bos, met grijptakken. Ik loop, ik ren, ik kruip, ik spring, maar wat ik ook probeer, de takken krijgen me altijd te pakken. Ze laten me niet met rust. Ben ik net weer een beetje zelfverzekerd, heb ik net weer wat vertrouwen in mezelf, dan slaan de takken weer toe om me onzeker…

Het eerste wat me opviel toen ik in zijn ogen keek was de vorm van zijn pupillen, ze waren groot, namen bijna bezit van zijn hele oog en het alleropmerkzaamste, ze waren vijfhoekig. Toch spraken ze rust uit, een rust die in geen enkel schepel op aarde te vinden was. Ik ging naar hem toe en bekeek de rest van zijn lichaam dat zo'n twee meter lang…

Ooit was er eens een meisje geboren, ze leefde gelukkig in een mooi huis, met vele vrienden en ze maakte veel plezier. De jaren liepen door, en stilaan kwam het meisje in de puberteit. Ze kreeg ruzie met alles en iedereen maar vooral met haar moeder. Zij begreep haar niet en zag het nooit als ze verdriet had. Maar toch was ze gelukkig. Toen…

De stille straten voedden haar gevoel van paniek en eenzaamheid. Al uren slenterde ze door de nachtelijk verlaten stad. Benen wilden niet meer, haar hele lijf deed pijn en haar maag protesteerde misselijk... Voor een winkelruit bleef ze moedeloos staan. De bleke maan weerspiegelde haar witte gezicht. De donkere wallen onder de uitgebluste ogen vielen…

eerste fragment van het verhaal 'Een nacht' uit de verhalenbundel 'De Adelaars' (1993) Als je uit je land vlucht, snijd je je wortels af. Dan neemt de wind je mee, soms hier-, soms daarnaartoe, soms naar een opvangcentrum. Ik moest gewoon ergens slapen, eventjes rust hebben. 'Kom je hier…

Zoals de wereld kan verkeren is een verhaal van mensen, waar Elmer Lijnse deel van uitmaakte. Met zijn 36 jaren had het ook zo kunnen zijn dat zoiets als opvoeding verleden tijd zou zijn. Een en ander gold niet voor jongen Lijnse die zich in zijn onderhoud voorzag door zelf zijn onvoltooide opvoeding ter hand te nemen en hier dan van te leven. Elmers…

Nog steeds was elke gedachte een rilling die de kou niet zou veranderen. Wachten hielp niet en zou ook nooit kunnen helpen.Het groezelige licht van de onverschillige lamp was het enigste gezelschap dat hij niet zou kunnen verjagen. De vieze geur van zijn verdriet was een spiegelbeeld dat hem herinnerde dat hij ooit weer zou moeten opstaan om zijn eigen…