Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

De Eenzaat....Confrontatie met zijn verleden.

Duisterder dan ooit lijkt het wel, wanneer hij zijn vertrouwde kroeg, ‘Het Pikante Kruid’ wil binnengaan. Dit slaat niet alleen op het nachtelijke uur, maar tevens op de gemoedsrust waarmee hij het laatste paar uren rondloopt. De onzekerheid die langzaam aan hem vreten gaat.

Het ziekenhuis buitenglippen kostte amper moeite, de confrontatie die hem straks wacht, heel wat meer. Hij vreest het onbekende, is altijd zo geweest. Dingen waar hij geen controle over heeft, mijdt hij normaal gezien als de pest.

Waarom hij deze keer wel die uitzondering maakt, blijft spoken door zijn hoofd. Een zinnige verklaring is er niet, maar iets laat hem voelen dat hij deze ontmoeting niet uit de weg mag gaan.

Marianne laat hem aan iemand denken. Haar jeugdig uiterlijk was het eerste wat opviel toen hij haar een tijdje terug gadesloeg. Een verschijning die deze keer, niet het altijd aanwezige minachtinggevoel tegen vrouwen bij hem opriep.
Dit intrigeerde hem wel.
Ze heeft iets geruststellend, en het gesprek vanavond zal ongetwijfeld heel wat onzekerheid wegnemen.

Nooit zou hij twee keer voor een vrouw opgedaagd zijn, nooit, maar voor haar doet hij het wel. Hij kan de verleiding niet weerstaan, en elke minuut die voorbijglijden moet, maakt hem nerveuzer dan ooit voorheen.

Hij stapt ‘zijn kroeg’ binnen, schuchter, met het hoofd diep gebogen, in de hoop dat hij niet het spottende mikpunt van de aanwezige klanten wordt. Zijn schaamtegevoel is alleen maar toegenomen door de recentste uitspattingen, maar hoongelach was daarvoor ook al een constante. Veel verschil maakt het dus allemaal niet zo uit.

De waard wenkt, en wijst hem een voor de gelegenheid gereserveerd plaatsje achterin de zaak aan. Tuurke sloft erheen en merkt dat er een fles van zijn favoriete cognac verleidelijk staat te wezen.
Terwijl hij het zich makkelijk maakt, toogt de waard weer aan het werk.

Het hart klopt in zijn keel, alles giert van de zenuwen en even slaat de macht der gewoonte weer toe. Zijn handen grijpen de fles cognac, en staan op het punt een glas tot boven toe te vullen. Toch stopt hij, weerstaat de verleiding en schroeft de fles weer dicht.
Het besef dat dit vanavond echt niet kan, is groter dan de drang om in falen te hervallen.
Het delirium van een paar dagen terug indachtig, doet hem wijselijk een gewone koffie bestellen.

Tuurke bleef al die tijd zo in gedachten verzonken, dat hij zich niet realiseert al een hele poos naar een pakje te staren. Lichtblauw papier, net als die envelop in het ziekenhuis, en weer vreest hij het ergste.

Zijn trillende vingers hebben het moeilijk om de omhulling van het pakje te ontrafelen. Het onthult een houten kistje, en iets fluistert hem toe, dat hij dit ooit al eerder heeft gezien. Hij weet alleen niet meer waar.

Weer even wenkt de verlokking, van het voor hem zo bevrijdende vocht, maar nogmaals pareert hij de drang en focust zich nu ten volle op wat het kistje voor hem verborgen houdt.

Bij het openen merkt hij eerst een briefomslag, gevolgd door een stapeltje foto’s die bijeengebonden zijn met een kleurig lintje. De brief die zich in de envelop bevindt, vouwt hij langzaam open, en heel even nemen zijn ogen het sierlijke handschrift in zich op. Nog één korte aarzeling, de twijfel van wat nu eerst te doen, laat hem besluiten zich toch aan lezen te wagen. Hij neemt een laatste slok van zijn tas koffie, kijkt nog even schuw om zich heen, en laat dan zijn ogen rustig over het helderwitte papier dwalen.

Minuten verlopen, en Tuurke zijn gelaat is grauwer aan het worden. Zijn vrees dat het weer mis zou lopen, is enerzijds gegrond, maar wat hij nu te lezen krijgt, tart alle verbeelding.

Marianne blijkt negentien jaar jong te zijn, wat natuurlijk haar jeugdig uiterlijk verklaart en ook de reden waarom Tuurke belangstelling voor haar heeft. Hij schuimt het Internet voordurend af naar jonge, onschuldige, maar vooral gewillige slachtoffers, en dit was bij haar niet anders.
Toch is het niet Marianne die de brief neergepend heeft, o nee, en dit doet Tuurke nu even duizelen.
Het is een schrijven van Annemie. ‘Zij’, die hem twintig jaar geleden had laten zitten om redenen waar hij nu nog dagelijks mee te kampen heeft.
De drankzucht toen, heeft hij vandaag nog steeds niet onder controle en de mededeling die hij verder in de brief te slikken krijgt, laat hem onherroepelijk de dop van de fles schroeven en deze in één flinke teug voor een kwart ledigen.

De brief is één groot verwijt aan zijn adres. Vragen, van waar hij het lef haalt om zoiets aan te vangen.
Annemie verklaart, dat ze er kan mee leven wat hij haar twintig jaar geleden heeft aangedaan. Dat ze daar overheen was, maar nu niet nutteloos kan toekijken hoe hij weer eens een jong leven dreigt te vernietigen. Vooral dit leventje niet.

Ze heeft hem al die jaren blijven volgen, besluit ze, in de hoop dat hij zich ooit herpakken zou. Uiteindelijk de moed opgegeven en er zich bij neergelegd. Het stapeltje foto’s dat ze hem nu toestuurt, is voor haar ‘de’ definitieve breuk met het verleden.
Haar laatste wens naar hem toe is, dat hij Marianne met rust wou laten en dat ze bereidt is heel ver te gaan om te voorkomen dat hij haar ook kapotmaken zou. Ze zou hem wel vinden, en alleen god weet waartoe ze dan in staat zou zijn.

In haar laatste zin uit ze de wens dat het nooit zover hoeft te komen, want op echte moederliefde staat nu eenmaal geen grens.

Schrijver: danny cant., 17 juli 2005


Geplaatst in de categorie: eenzaamheid

4.3 met 3 stemmen 841



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)