Straatfiguren onder elkaar
Aangewandeld over de Ceintuurbaan in Amsterdam, vanaf de Amstel.
Het is een mooie zachte voorjaarsavond, uur of zeven. Sla rechtsaf, langs gevulde terrassen. Niemand zegt mij gedag. Waar zijn alle vrouwen gebleven hollend van het terras roepend: ‘Jos wat leuk jou weer te zien’. Ach, nooit gebeurd, maar waarom nu dan eindelijk niet eens wel?
Links het Sarphatipark, het mooiste park van Nederland? Of het park genoemd naar de man van de meest eigenaardige straat om door heen te komen vanwege de beginzin:
‘Behalve den man, die de Sarphatistraat de mooiste plek van Europa vond, heb ik nooit een wonderlijker kerel gekend dan den uitvreter.”( Nescio, N&vD 1933)
Het zesde huis van de hoek af, een curieus boekenantiquariaat. Altijd bijzondere litteraire en kunstboeken in de etalage. Verlustigend het oog van ongestuurde begeerten.
En toch betrekkelijk veilig, slechts enkele uren per week open. Vorige maand verkocht ik hier een stapel boeken. Met tranen in mijn ogen en overslaande stem. Revenuen net niet nihil. Ik rendeer niet.
Kreeg ik ineens de geest. Zeg ik tegen de eigenaar: ‘zal ik hier niet eens die zaak gaan runnen? Al dat slapend boekenkapitaal, dat kan nooit goed zijn. Niet voor de boeken, niet voor uw achterzak. U bent te weinig open, u rendeert niet.’
Kijkt hij mij monsterend aan, achteruit wijkend. Oh jee dat gaat niet goed. Zegt hij gedecideerd: ‘ nee mijnheer, boekhandelaar is een vertrouwensfunctie. Wij zijn daar zeer aan gehecht.’ Mijn diploma helpt mij ook hier weer niet over de brug. Ik vertoon afbreukrisico.
Wat keek-ie. Ik begrijp het. Ik heb mijn tenue-de-ville aan, dat van seizoensarbeider in de aardbeien. Ik moet wat om me te manifesteren, en toch apart te blijven? Apart was ik al maar ik wil er zelf ook een rol bij spelen. Vandaar dus, begrijpt u?
Het is van alle seizoenen en voor de aardbeienpluk. Ik leef op het zelfde rantsoen elk seizoen, en aardbeien heb ik nooit geplukt. Het zit desalniettemin als gegoten. Blijkbaar niet voor een antiquariaat in boeken. Ik ben hier niet voor gegoten, dit is te precair voor mijn typecasting. Vrees ik.
Ziet daar: een oudere man graait in de bak met boeken en bladen. Op straat, met briefje: ‘gelieve bij aankoop 0,50 in de brievenbus te storten.’
Hij houdt op, blijft staan en zucht.
Ik zeg ‘zit er niks tussen?’. ‘Ach’, zegt hij, ‘ik heb pas op latere leeftijd middelbare school gedaan. Ik kijk of ik hier iets van herken. Maar nee hoor.’
‘Logisch toch, allemaal kunstboeken”. Ik snaai zo maar wat en wat vind ik? 'Mangos, Bananas and Coconuts: A Cuban love story by Himilce Novas'. Werkelijk verblindende omslag. Twee markante Indiaanse hoofden in een woud met een blauwe reuzenvlinder en lichtrode doorgekleurde bloemenbladen. Hemelse Chutney sist door mijn neurosysteem. Ik tril en zeg 'Cairibisch. Daar komt u toch vandaan?'
Hij reageert geërgerd en kortaf: 'welnee ik ben wiskundige van de RUG, pas op latere leeftijd.'
Heel traag, hij is oud, heel oud.
Ik ben in verlegenheid gebracht en toch nog high. Van het in één adem uitlezen van Willem Wilmink’s versie van Sint Brandaan. Op een bankje op een plein in de zon.
Fantastisch. Regelmatig heb ik voor mezelf stukken lopend hardop voorgelezen. Geprobeerd de werking van het middeleeuwse heffingsvers(zie netcitaat 2054).
Pleingek. Ik lach bedeesd en pak als een ongestuurde automaat het boek uit m’n zak. “Zal ik u iets heel moois voorlezen?”
En ik lees de oude man zonder haperen vijf bladzijden voor. Oeiloei wat ben ik goed in middeleeuws heffingsritme.
Hij heeft een tijdschrift open in handen maar luistert roerloos. Leest niet. Afgewend gelaat.
Abrupt stop ik en kijk hem aan. Hij draait zich naar mij en zegt onmiddellijk: ‘kent u ook Beatrice? Die ken ik heel goed. Van vroeger. Die kent u dan toch ook wel?’
Verbluft druip ik af.
planet.nlGeplaatst in de categorie: eenzaamheid
beatrice
1.005
Geef je reactie op deze inzending: