De Sneeuwman
De traditionele veertiendaagse ontmoeting van de gepensioneerden van het bedrijf sinds mensengeheugenis kende onlangs maar een magere opkomst. Er zijn nu al niet teveel oprustgestelden meer die komen opdagen wegens geen interesse, door hun afsterven (sic!) en ook door ziekte. Vandaag was het ook “patat van dat”. Eén wegens operatie van de echtgenote, één te bed met griep, twee door onvoorzien en onverwachts bezoek en nog één die op reis was.
Met zijn drieën viel er dus niet te kaarten. Ze “genoten” dus maar van een plastieken beker koffie uit de automaat. Het weer was winters. Lichte poedersneeuw stoof met een flinke vlaag voorbij de vensters. Een dik ingeduffelde bejaarde slofte zich tegen de snerpende wind in voorwaarts. Zijn keffer liep dicht tegen hem aan.
Of er geen nieuws was sinds de vorige ontmoeting wou J. weten. S. haalde de schouders op, wreef zich nog even langs de stevige neus en schudde de grijze kop.
Maar B. wou wel kwijt dat er in zijn buurt “met de jeugd van tegenwoordig” nog heel wat te beleven valt, zij het niet altijd crapuulse daden. J. stemde er echter niet mee in en verwees naar de jonge oplichter in O. die truffels zogezegd voor de school verkocht tegen € 6.00 de 750 g. “Ze worden deze namiddag al geleverd, madammeke”, had hij een slachtoffer vertrouwelijk toegeroepen. Helaas, geen truffels, waarop de school werd ingelicht. Die zat met het voorval (en de goede naam van het instituut) verveeld. De politie werd gewaarschuwd en die hoopt nu de jonge snaak te kunnen oppakken.
S. snoot zich luidruchtig de schouw, schudde de rechterwijsvinger heftig heen en weer en wist zich nog jeugdherinneringen op te halen van in zijn tijd. Onze tijd. De onschuldige “belleketrek” of het doen verschieten van de bejaarden met een luide “BOEOEOE…”, een cafégast verwittigen dat hij naar huis moest komen voor een onverwachts bezoek. Afijn, allemaal kwajongensstreken die we inderdaad vandaag de dag niet meer kennen. Zie hoger.
B. pruttelde terecht tegen: “Bah, bah”, draaide zich een paar maal de nek uit zijn vers gestreken hemd, trok een vertwijfelde grimas en vertelde ons in zijn sappig gewesttaaltje (je mag het weten hoor: in ‘t West-Vlaams) een ietwat sterk verhaaltje.
De oude man in de straat X staat algemeen bekend als een norse grijsaard. Niets of niemand ontziet hij. Zowel de postbode, de vuilnisman, als de wijkagent kan een “boek” over de “ambetanterik” schrijven. Toegegeven, hij is weduwnaar en staat voor alles er alleen voor. Zijn kinderen schuwen hem als de pest. Sinds lang! Daarenboven is hij moeilijk te been. Als de postbode aanbelde om een poststuk af te geven dan vloekte hij al van in de keuken want het duurde heel wat voor hij, knorrend, aan de voordeur stond. Ook de kinderen in de straat maakten voor hem veel te veel kabaal, lieten troep achter in zijn voorhofje en belden te pas en te onpas aan. De wijkagent zag ook dat het niet goed was en vergoelijkte het een beetje met: ”Maar Jef, ’t zijn toch maar kinderen”.
Tot vóór enkele weken. Bij die eerste natte sneeuw van dit jaar hadden “de kinderen” bij valavond een primitieve sneeuwman gerold uit verscheidene blokken. Wel 1,70 à 1,80 m hoog!.De kereltjes hadden die gestapeld op een versleten skateboard en hem voorgerold tot aan de drempel van ’s mans huis. Met verenigde krachten werd de plank met de ijsman achteraan wat opgetild zodat die kantelde tot tegen de voordeur. Met een stuk steen uit zijn voorhofje blokkeerden ze de rolschaatsplank. Dan belden ze aan. Nijdig! Eenmaal, tweemaal tot driemaal toe kort achter elkaar om de “brave man” zeker op stang te jagen. Ze stelden zich veilig op en konden zien hoe de voordeur met één ruk werd opengezwierd en de sneeuwman, ongevraagd eigenlijk, de grijsaard overmande. Geheel de vestibule lag onder de sneeuw. Het kwade mannetje incluis. Een gevloek van jewelste deed hen de benen nemen. Het boze ventje sakkerde de geburen uit hun huis en gebood hen onmiddellijk de politie te bellen. Die hielp later ruiterlijk de immense berg sneeuw uit zijn huis verwijderen. Of het ooit tot een proces-verbaal is gekomen kon niet worden achterhaald. Maar bepaalde geburen hadden wel binnenpretjes.
Wat meer is, de “brave man” is er nog niet door “geleerd”. Hij blijft maar verder kankeren op alles en iedereen. Vraag het bij gelegenheid eens aan zijn dokter. Diens adres, helaas, mag ik hier niet weggeven.
De twee andere gepensioneerde luisteraars hadden duidelijk genoten van het verhaal. Ze glimlachten en waren het roerend over eens dat zij dàt, in hun tijd, het wel zeker niet hadden gedurfd.
De beker koffie was inmiddels opgeslurpt en “de drie musketiers” verlieten dan met genoegen het “kaarterlokaal”. Op tot de volgende bijeenkomst.
skynet.beGeplaatst in de categorie: eenzaamheid
norsheid
1.028
Geef je reactie op deze inzending: