Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Het sprookje van Gimpeltje

Er was eens een verliefde Nibbel.....

Gimpeltje slenterde door het rusteloze woud. De wind liet bladeren ruisen en de geluiden van verborgen dieren klonken overal, alleen hoorde Gimpeltje het niet. In zijn kleine hoofd klonk alleen maar de stem van Brodeltje, het mooiste wezentje op de hele wereld, hij wist het zeker. Ze heeft de stralendste ogen die schitteren als diamantjes in het zonlicht. Haar groene glazende haar is zo zacht als zijde en dan die lieve puntige oortjes, de mooiste die hij ooit had gezien.
En die stem..., een zingende stem die van elke zin een lied maakt. Gimpeltje was tot over zijn bloemkooloortjes verliefd geworden op het lieve elfje Brodeltje.
Tijdens het lentefeest was hij naar haar toe gegaan. Hij had zijn mooiste tuniek aangetrokken en de lange haren van zijn voeten kortgeknipt.
Meer dan een uur had hij zijn glimmende vacht geborsteld voordat hij tevreden was.
Daar stond hij toen, verlegen en onzeker, voor Brodeltje.
"W...w..w..wil je met mij dansen?", had hij gevraagd en vervloekte zijn onzekerheid.
Hoe blij en trots was hij toen het mooie elfje zomaar toestemde.
De dans duurde misschien maar vijftig tellen, voor Gimpeltje leken het wel uren. Hij sloot zijn zwarte ogen en voelde alleen maar liefde.

Ze wees hem af. De vraag had hij honderden keren geoefend.
"Brodeltje, wil jij deel uitmaken van mijn leven?, ik hou zo oneindig veel van jou" had hij zo mooi mogelijk gefluisterd. Het antwoord spleet zijn ziel in twee.
"Dat kan toch niet, echt niet...!" zei ze hard, bijna iedereen hoorde het, "Ik ben een elf en jij een simpele Nibbel!"
Overmand door verdriet was hij weggerend en meende honend schaterlachen te horen.

Hier liep hij nu, eenzaam met zijn verdriet en de bomen die weemoedig op hem neerkeken. Hij bereikte de oever van het diepe vlakke meer en staarde naar zijn beeld in het spiegelende water. "KIJK DAN!" schreeuwde hij met tranen in zijn ogen, "kijk naar die rare oortjes, die liploze mond met gele tanden, dat kale hoofd, die zwarte ogen..."en daarna heel zacht:" waarom ziet niemand mijn hart?". De tranen die ondertussen over zijn bolle wangen stroomden verhinderde de kleine nibbel om nog meer te zeggen.

Niemand heeft Gimpeltje ooit nog gezien.(Oh ja...Het elfje Brodeltje leefde nog wel lang en gelukkig).

Schrijver: Hans, 18 april 2003


Geplaatst in de categorie: eenzaamheid

3.0 met 21 stemmen 1.938



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
herodin
Datum:
18 april 2003
Email:
herodin4netscape.net
Depressionisten opgelet: eindelijk een fatsoenlijk sprookje

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)