Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Exhumatie

Stel je het volgende voor. Ergens in een uithoek van de eindeloze ruimte drijft een kleine planeet tussen oneindig veel andere planeten. De ruimte is zo groot dat zelfs de afstand tussen de planeten eindeloos groot is. Ergens op deze planeet, bewoond door miljarden mensen, bevinden zich zeven continenten die lijken te drijven op de wereldzeeën. Op een van deze continenten ligt een land. In een uitloper van dit vlakke land ligt een uitgestrekt natuurgebied. In dit natuurgebied staat een hotel. In een kamer van dit hotel verblijft een man. De man ligt op bed en denkt na. Over een uur zal hij, na laten we zeggen 11 jaar, een vrouw ontmoeten. Een vrouw die eens het caput mundi van zijn leven was maar sinds 11 jaar niet meer dan een geest uit het verleden. De man denkt na. In zijn leven is veel veranderd in de loop der jaren maar ergens bevindt zich de onveranderlijke as waar alles om draait en waar de tijd stil lijkt te staan. Inmiddels heeft hij vaste bodem onder zijn voeten. Ergens in de bodem ligt een herinnering begraven. Begraven in het geheugen, begraven in het verleden. Hij kijkt omhoog en staart naar het plafond. Hij vraagt zich af wie hij eigenlijk is. Welk masker draagt hij? Is het een vrijwillig gekozen of een door anderen opgelegd masker? (Iedereen ziet slechts een deel van de ander maar niemand overziet het geheel). Hij twijfelt. Nu kan hij nog weg. Zijn spullen pakken en vertrekken. Weg van deze herinnering die al bijna is verdampt voordat hij kan neerslaan in zijn geheugen. De man blijft. Straks zal hij in zijn auto stappen en naar het opgegeven adres rijden. Hij wil het weten. Vroeg of laat komt het punt waarop de toekomst achter hem ligt. Voordat het zo ver is moet hij de juiste beslissingen hebben genomen. Nu ligt het verleden nog voor hem. De herinnering zal worden opgegraven, de bodem gaat open. Hij is er klaar voor.

De man parkeert zijn auto bij het plein (dat hij eerder al passeerde). Even blijft hij in zijn auto zitten. Hij kijkt naar zijn spiegelbeeld in de binnenspiegel. Dan kijkt hij naar de lege stoel naast hem en stapt dan uit. Hij kijkt om zich heen. Het zonlicht lijkt vloeibaar goud en spat in miljoen druppels uiteen op de koepel van een kerk. Hij kan nog steeds terug. Bij alles wat hij doet ligt besluiteloosheid op de loer wat vaak leidt tot een patstelling. In gedachten heeft hij dit moment de afgelopen jaren ontelbare malen beleefd. Op koude, regenachtige novemberavonden, tijdens eindeloze vergaderingen, ’s nachts in zijn slaap. Tijdens zijn twijfel is hij het plein al overgestoken. Hij zoekt naar het huisnummer en ziet hoe hij vervolgens aanbelt. Vreemd genoeg heeft hij niet het gevoel alsof hij het is die aanbelt. Het voelt alsof hij niet anders kon dan hier te komen, zoals een rivier niet anders kan dan haar bedding volgen. De deur klikt open. Hij stapt de drempel over. Terug in het verleden. Het is alsof de tijd vloeibaar is en hij in het diepe springt. Hij ziet de vrouw. Er ligt een schaduw over haar gezicht. Iets in haar herinnert hem aan het meisje dat hij eens kende, maar nog veel meer is hem onbekend. Ze eten, ze drinken wijn. De vrouw praat honderduit maar het is alsof hij haar taal niet verstaat. Het is alsof hij niet aanwezig is maar er van een afstand naar kijkt. Vaak heeft hij zich afgevraagd hoe het zou zijn maar nu het moment daar is voelt hij niets. Weer twijfelt hij. Hij wil opstaan. Meteen vertrekken. Maar hij blijft. Uit beleefdheid of uit nieuwsgierigheid? Misschien is hij op zoek de verloren tijd. Het delen van herinneringen uit een onbezorgde tijd. Hij wist dat terughalen van herinneringen de veranderingen alleen maar des te pijnlijker duidelijk maakt. Een herinnering is als een foto, een bevroren moment. De tijd wordt stil gezet en jaren later, het verval onvermijdelijk is gebleken, staar je naar de foto. Je kijkt in het verleden, ziet reeds lang overleden familieleden, verdwenen liefdes en jezelf in een onbezorgde tijd. Een herinnering is anders. De herinnering wordt gekleurd door gevoel en emoties. Slechte herinneringen worden weggestopt in een poging ze op te lossen in het niets. De mooie herinneringen worden mooier gemaakt dan ze zijn. Ze veranderen onder invloed van tijd zoals zandduinen worden vervormd door de wind

Samen lopen ze door de inmiddels donkere straten van de stad. De straten bieden een surrealistische aanblik. Het lijkt alsof ze zich in een reusachtig filmdecor bevinden. Hun voetstappen weerkaatsen tegen de gevels van de oude stad om daarna in het heelal te verdwijnen. Kwart over twaalf. Je kan het lot niet tot spreken dwingen als het wil zwijgen. De man en de vrouw nemen afscheid. De koele avondlucht overspoelt zijn gezicht en verfrist zijn gedachten. De tijd lijkt weer te zijn gestold. Hij steekt het plein over en kijkt nog eenmaal achterom. Even later rijdt hij door de donkere stad. De herinnering is weer begraven, ditmaal voorgoed.

De man keert terug maar zijn hotel. Hij groet de nachtportier, pakt zijn spullen en checkt uit. In de nacht rijdt hij over het donkere asfalt. De koplampen van zijn auto trekken een spoor van licht in de duisternis op de snelweg. Lux aeterna. Hij passeert dorpen en steden totdat hij het einddoel van zijn reis bereikt. Hij parkeert zijn auto in de verlaten straat. Hij kijkt naar het donkere huis. De sleutel glijdt langzaam in het slot van de voordeur. Hij loopt de trap op, gaat naar de kamer van zijn dochter die rustig slaapt en kust haar zacht. Hij kleedt zich uit, stapt in bed en kust zijn vrouw.

De man ligt op bed en denkt na. Over een kleine planeet, bewoond door miljarden mensen, ergens in de eindeloze ruimte, waar op een van de zeven continenten die lijken te drijven op de wereldzeeën een man een herinnering opgroef.

Schrijver: Roman, 31 maart 2005


Geplaatst in de categorie: eenzaamheid

4.0 met 10 stemmen 1.112



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)