Alle inzendingen over verdriet

Dochter van Peter en Petroesjka, zij zag het licht negen maanden na een heftig keukenneukengebeuren in het jaar zevenenzeventig. Zelf weet Irina zich daar niets meer van te herinneren, later bleek een en ander duidelijk hoorbaar in de solo-albums opgenomen in de voormalige studio van de toen nog Golden Earrings. Irina begaf zich ook op het vlak van…

Veel wat onbedoeld is blijkt achteraf onbedoeld toch bedoeld.…

mist…

De tijd heeft mij ingehaald, ik stond voor jouw raam op mijn opgevoerde bromfiets, ik gaf gas maar durfde niet aan te bellen. Hormonen en lichtflitsen in mijn hoofd, ik wist dat ik jou wilde maar niet hoe. Met de kennis van nu zou ik het toch anders gedaan hebben.…

Dominee Gram Boldaat was weer gevraagd om een stichtelijk woord. Op de maandelijkse voordrachtavond. Piratenschip Het Eynde der Tijdingen aan de Hemelrand. Het ongelukkig toeval wilde dat juist de dag tevoren ds. Robin van Rotte te Rhoon overleed. Zijn voorganger die op het goddeloze Eynde vaak had opgetreden. Piraat Dorus, godverloren eenogig kraker…

De teleurstellingen die iemand in zijn leven te verwerken heeft gekregen kunnen zijn manier van reagluren bepalen. Deze reagluursels worden dan als kouwe kak over deze site uitgestort en zijn een afspiegeling van het leed en de onmacht van de reagluurder.…

Het huis is onttakeld; het ademt een sfeer van leegte, verlatenheid en verval. Het hart en de ziel zijn eruit gesneden, de doodsheid regeert en overheerst. Dertig jaar huwelijksleven zijn er gepasseerd als een ijlende windvlaag en nu doolt mijn vierentachtigjarige tante, haast mijn enig overgebleven verwante uit een talrijke familie, er wezenloos, doelloos…

Ik keek net naar de laatste uitzending van Knevel & Van den Brink en Jessica Durlacher was één van de gasten. De andere vijf gasten wisten nog te lachen, maar Jessica's gezicht stond de hele tijd op onweer en eschatologisch doemdenken. Ze zat naast die lange boom van een Jeroen Pauw, waardoor haar toch al kleine en fragiele gestalte extra benadrukt…

Megalomaanmannetjes en venusfeeksen maken de wereld kapot. Steeds weer dat gelijk willen hebben maar niet je gelijke erkennen, de solist met een ak47.…

Alleen de goden, voortdurend om me heen, konden mijn verdriet zien en vragen. Ze droegen alle tijden het levenslot van deze mens, de antwoorden die ik van het leven zelf, had te bevragen. Alleen de goden konden met míj verdragen...…

Aan de oever van een roerloze poel, met zijn wortelvoeten tussen het riet, stond een van ouderdom kromgegroeide treurwilg, die kraakte van lentevreugde in de speelse wind. Hij was peinzend over zijn spiegelbeeld gebogen, terwijl een warme lichte bries ritselde door zijn jonge, nieuwe, lichtgroene wilgenslierten. Onder zijn oude gebarsten bast had…

Freelance journalist in Berlijn, één uit velen. Deed vaak autoraces voor "Sport im Bild". Redelijk onopvallend. Geboren Osnabrück 22-06-1898. Erich Maria Remark, door hemzelf later tot Remarque herdoopt. Remark was dus geen palindroom van Kramer zoals Nederlandse kramers nogal eens denken. Dat was zelfs Nazileugen om hem joods te laten lijken.…

Een leven kan te vroeg afbreken door een ziekte of ongeluk. Een leven kan onzichtbaar afbreken door psychisch geweld dat de ziel verziekt of doodt. De een dood, de ander dood geleefd.…

Mien aaide over het gezicht van haar zuster Magda Lena, die in coma lag. Ze had nog maar korte tijd te leven. Wouter weende zachtjes. Jaren geleden had hij ruzie met haar gehad en daarna nooit meer met elkaar gesproken om het goed te maken. Magda Lena had hem toen uitgemaakt voor vuile dief, omdat hij net weer thuis was uit de gevangenis. Hij had dus…

Als kind was ik blij dat ik een meisje was, dan hoefde ik niet naar de oorlog en niet naar het werk. Ik wilde een man die mij zou beschermen, twaalf kinderen rondom een grote pan warme soep. En altijd thuis zijn. Als een verdwaalt kind levenslang op zoek naar thuis. Dat ben ik. De mensen zijn vriendelijk, neerbuigend en afstandelijk. Vrienden komen…

Hier heerste het onderaardse en zijn look was sinister. Hij was een grote rat met bruine schort die zijn martelinstrumentjes voor mij schoon likte. Ach deze tandarts Velinga was berucht Natuurlijk priegelde hij aan zijn grote mensenboren. Zijn plafond zat vol scheuren maar af en toe kon ik nog een gestileerde bloemvaas zien. Bloemen uit kalk groeiden…

‘’Jij bent een man met een militaire neus maar met een pacifistisch hart.’’ ‘’Ik ben de psychiater die goed begrijpt dat de beginnersfout van veel onevenwichtige psychiaters is dat ze denken door een ziel te moeten boren van een arme patiënt met priemogen en een detectiveneus om hem of haar tot de innerlijke pijn te laten komen. Een patiënt mag niet…

Er was eens een muis, die Wouter niet lief had. Een brutale muis was het en hij liep gewoon over zijn blote voeten en keek met zijn spitse kopje schuin omhoog, en zei: ''Klootzak ben je er ook weer.'' Volgens de oude baas had de muis de pest in, dat hij de merel lief behandelde en hem niet. Nu liep hij ook weer over zijn voeten en spuwde daarop…

Altijd zal ik me blijven herinneren hoe ik, in het voorjaar van het jaar 2011, samen met mijn tachtigjarige, moederlijke tante Margaretha op dat bankje zat, in het Vondelpark..... De uitbundige, flamboyante jeugd vierde de lente en had in groten getale de grasvelden rond de vijver met de vrolijk klaterende fontein in beslag genomen en bezet; een man…

De Stolpersteine van de Duitse kunstenaar Gunter Demnig rukken gelukkig alsmaar meer op, waardoor er letterlijk in het dagelijkse straatbeeld wordt ingegrepen om de herinnering aan de verschrikkelijke Jodenvervolging levend te houden, wat een goede zaak is, als de moderne mens tenminste even naast zijn/haar elektronische speeltje wenst te kijken.…

Gerrie, een knappe man van in de dertig, was erg verdrietig. Zijn vriend Joop had de verhouding met hem gisteravond uitgemaakt. De hele nacht moest hij met tranen in zijn ogen daaraan denken. Ze hadden elkaar ontmoet in een homobar. De volgende morgen besloot Gerrie een wandeling te maken in het nabij gelegen park. De zon liet haar heerlijke warme stralen…

In wachtkamers van artsen, tandartsen en mondhygiënisten tref ik nogal eens te midden van de tijdschriften, die daar slordig liggen opgestapeld en die kennelijk dienen om de wachttijd wat te bekorten met enig amusement en wat informatie, de "Libelle" aan. Als je het tijdschrift openslaat, zie je op de glanzende bladzijden het ene fleurige tafereel…

.....en op dat bankje in het park, waarover Vondels stenen, zwarte gestalte met nietsziende ogen scheen te waken; op dat bankje, naast mijn tante, kregen de woorden die ik uitsprak over mijn ziekte, ouderdom en ongeluk een zelfstandige werking, alsof woorden altijd, noodzakelijkerwijs een waarheid bevatten; mijn eigen woorden gingen een zelfstandig…

Ik heb alles verloren, wat ik had. Alles wat hier speelde, alles wat was. Vanaf het begin tot het einde. Vijftien jaar, laat maar. Het kan alleen nog maar leuker worden.…

Vroeger woonde aan de overkant de vijfjarige Elsje, een lief kind met blond krullend haar. Ik zag haar vaak buiten spelen en als ik van een wandeling haar voorbij liep, zei ze me altijd vriendelijk gedag en ze was al een paar keer op 11 november avonds aan de deur geweest om met luide stemmen met ander grut met lampionnen in hun handjes een liedje te…

Ik heb je dood gemaakt, verdronken in de zwarte emmer, je snaveltje schraapte de bodem alvorens ik jouw pootjes voelde strekken in doodsdrang. Lief klein vogeltje, die glazen wand heb jij nooit verwacht terwijl jij in vogelvlucht de natuurlijke strijd aanging met een ander lief klein vogeltje. Hij brak zijn nek, maar jij viel zieltogend neer op vijf…

Hoewel het pas januari was, dansten kleine, zwarte vogels in de lucht en een bleke halve maan vertoonde zich boven de nog kale bomen. De droefheid drong achter mijn ogen en zij steeg me naar de keel; droefheid om evenzovele benoembare als onbenoembare zaken; Droefheid om de moeder, die de zoon had moeten afgeven, overgeven aan vreemden en had moeten…

Als ik overhoop lig met mezelf, als ik de antwoorden niet heb, als ik mijn genegenheid niet kwijt kan bij jou..., dan ga ik op bezoek bij mijn ouders. Ze zijn er altijd en immer met mij eens, zwijgend stemmen ze met mijn aanwezigheid in het voorbijgaan een ongehoorde groet. Dat doet me toch goed, overpeins ik op een ruwhouten bankje op een niet…

Ik wou dat het niet zo was...…

Ik was alleen in een kelder. Daar moest ik wonen van een mythische godin met een mes in haar hand die mij daarmee wilde steken. Zij was mijn muze in die dagen.Ik was bang voor die muze maar van haar moest ik daar wonen. Ach zo vergaat het dichters omhangen met gladiolen treurend voor hun eigen zerk, verlangend en smachtend voor een plekje hierna in…