Alle inzendingen over hobbelig

De weg terugvinden naar jezelf kan over hobbelige paden gaan.…

De vorm waarin een en ander gegoten dient te worden, daar ligt de hobbel voor mij. Eigenlijk totaal onbelangrijk, maar buiten zinnen letterlijk een hart spuien waar de geest overloopt... Onafgemaakte zin, gebeurt mij wel vaker, soms maak ik mij er van af met puntjes. En toch..... Waar woorden wonen, wonen woorden waar.…

Ze staat aan mijn zijde en loopt met mij de bochtige, kronkelige, onheilspellende en hobbelige weg van mijn leven.....…

Lucie, we legden samen een groot deel van de levensweg af; de levensweg die voor jou zo bochtig en hobbelig was met ravijnen en spelonken waar je telkens in dreigde te vallen. Samen leefden we, samen werkten we en samen beleefden we die zo schitterende zomer in Oostenrijk, zo lang geleden.…

Naast het pad, bij de hobbel lag een asperge veld en tja dat was omheind met: precies prikkeldraad, alwaar het kind in belandde. Nota bene; ze heeft nooit meer met losse handen gereden…

Toen reden er karren over hobbelige paden, nu zoeven er bmw’s over doorlatend asfalt. Er is genoeg geld. Maar wat doen we ermee?…

De weg ernaar toe was prachtig, intens met soms een verdwaalde hobbel... Maar voor mijn gevoel was het pad naar je hart de mooiste wandeling die ik ooit heb gemaakt. Jaren bleef ik het pad bewandelen, zonder angst, want ik wist dat als ik een verkeerde afslag zou nemen, jij me wel weer in de goede richting zou sturen.…

In stilte hobbel ik achter haar aan over zandpaden, grind en asfalt en door de blubber. Haar geheimen, die woelen en broeden onder de oppervlakte blijven mij vreemd.…

Toen de middag ten einde liep passeerde aan de brede vensters een optocht van paarden met ruiters die ongetwijfeld het nabijgelegen natuurgebied gingen doorkruisen en onze taxi bracht ons hobbelend en schuddend tenslotte door de stromende regen weer naar huis.…

Met de expertise van hun volwassenheid en levenservaring die geheel tegengesteld is aan mijn weerloosheid, kwetsbaarheid en argeloosheid kwebbelen en babbelen de grijsharige dames naar hartenlust op de achterbank van de Opstapbus die als een mislukte cake-walk hobbelend, hotsend en botsend haar weg aflegt zodat al mijn interne organen in opstand komen…

We doorkruisten het landschap in het hobbelende, schokkende voertuig en hielden halt bij de "Belvertshoeve", een etablissement dat als het ware in de wildernis is gesitueerd, ver van de bewoonde wereld en namen plaats aan lange tafels.…

De taxi, die op tijd gearriveerd is, zal hobbelend en schokkend, hotsend en botsend haar weg afleggen tot mijn ergernis, zodat mijn hele lichaam in opstand zal komen en de auto zal haar weg vervolgen door mij onbekende en onbestemde villawijken waar echter ongelooflijk kapitale villa's het uitzicht uit het voertuig zullen bepalen.…

Door wonderlijke kracht gedreven snelde het zomaar al schokkend en hobbelend voort. Wat zal ik er verder bij bedenken? Ja, het ging hard tegen een steile berg op, daalde daarna af naar een dal, kwam bij een meer terecht. Vanuit het water kwamen allemaal griezelige monsters naar me toe. Maar mijn wagentje vluchtte pijlsnel weg.…

heenweg in de bus op de grijze krullen een elegante, eventueel zelf gehaakte baret, die scheef en halfstok op haar hoofd hing en als mijn vertrouwelinge heeft ze me snoepjes aangeboden zoals inmiddels tot onze stilzwijgende gemeenschappelijke traditie is gaan behoren en op de terugweg door Landgoed Den Utrecht werden we heen en weer geschud door het hobbelige…

De bus had mij hobbelend en schokkend door Brabantse dorpjes gevoerd waar de welhaast identieke bebouwing nauwelijks nog tot mijn verbeelding kon spreken en in Den Bosch had ik een uur lang staan kleumen bij de bushalte.…

Zou ik ooit wel in staat zijn om alle opvoedkundige hobbels te nemen of zou ik uiteindelijk ook in een programma als ‘Schatjes’ eindigen? Een aantal uitzendingen later weet ik hoe het zit. Als op vrijdagavond het Tv-programma begint ga ik er eens goed voor zitten om me eens lekker te laten bevestigen in het idee dat ‘ik weet hoe het moet’.…

Donkerbruin, hobbelig met een dun laagje sneeuw als poedersuiker. IJskoud. Opa blijft voorlopig goed geconserveerd, net als de enkele bloem die neergelegd wordt. Op de ouderwetse manier gaat de kist het gat in. Drie touwen, zes paar mannenhanden, die van mij verpakt in leren handschoenen die ik al voor heel wat aparte dingen gebruikt heb.…

Dan vergelijken ze me maar met een luidruchtig en achter elkaar hobbelend oranje-legioen.…

Dan hobbel ik een beetje achter haar aan. Soms verstop ik mij en dan begint het geroep. Moes, waar ben je? Poezemoes kom dan! Maar dan doe ik net of ik gek ben en niets hoor. En op het moment dat ze roept ga ik naar huis hoor. Dan kom ik er als een gestoorde aan rennen. Zo komen wij de dag al een heel eind door.…

Ze luistert altijd, zegt nooit wat terug maar dat gaat slecht want ze zit in de wind...hobbels moet ik vermijden, kuilen eveneens maar tot nu toe zijn we steeds veilig thuis gekomen.…

Met gammele wagens werd de oogst over hobbelige wegen naar de stad vervoerd, naar dit fabriekje. Dromerig kijkt ze een in de verte verdwijnende vrachtwagen na die zojuist werd volgeladen met dozen kleding. Voor verre, vreemde landen... Ik schrik op en kijk wazig om me heen. Ben ik thuis? Ja, gewoon!…

Hobbelen op het zand van de opgebroken weg of een eind omrijden. Hij koos voor de verboden variant. Zo snel mogelijk rijden op die ene, smalle rijbaan en maar hopen dat er geen auto komt. Langzaam nader ik de fietser. Het is een wat oudere man, zo’n typische vent die op zondagochtend een rustig fietstochtje wil maken.…

Er zijn nog wel wat hobbels te nemen, wat stormen te doorstaan en - niet ongevaarlijke - rustmomenten te nemen. In lang niet ieder weiland zijn ze welkom. Op lang niet alle plekken waar het voedsel voor het oprapen ligt is er de rust en de tijd om weer op kracht te komen.…

Ik kon alleen met veel pijn liggen op de achterbank, elke hobbel kreunend. Wel langs de dokter, die me pijnstillers voorschreef en bedrust. Ik kon ook niet anders, maar als de nacht valt, iedereen slaapt, dan moet ik plassen, niemand hoorde me, niemand hielp me en zo kroop ik centimeter voor centimeter uit bed, op mijn knieën naar de wc.…

Waarom hobbel ik niet meer langs dezelfde stressmomenten als voorheen? Dieptepunten kunnen ook houvast bieden, weet u. Zeker wanneer die voelen als 'leven'. Het tapijt waarop ik volwassen was geworden werd onder me vandaan getrokken. En het gat dat ontstond, was twee jaar diep. De val was lang. Maar ik voel nu de grond weer.…

Zo loopt je relatie jaren zonder veel hobbels in de weg door en zo kan het in een paar weken ineens helemaal voorbij zijn. Dat was schrikken. Wees gerust; Ik ga de lezer hier niet vermoeien met een – lief dagboek, wat me de laatste tijd toch allemaal is overkomen! - achtig betoog.…

Het pad was hobbelig door de boomwortels en overal glommen de plassen, die er voor zorgden dat ik de enige wandelaar was. De lucht was maanloos en flarden mist drongen tussen de bomen door. Niemand die ik kende wist van mijn wandeling af, zelfs mijn dierbaarste niet.…

Het pad is hobbelig van de enorme boomwortels die het asfalt bijna doet openbarsten en ze schiet omhoog. Al terugverend op haar zadel, passeert ze een rijtje knotwilgen. Hierachter houdt zich een kleine ven verscholen. Ze kijkt om haar heen, het groen is zo overweldigend, ze voelt zich erdoor omringt. Boven haar straalt de strak blauwe lucht.…

Vervolgens werd je in het geblindeerde voertuig, via een jou onbekende route, hobbelend en schokkend door de halve stad vervoerd naar het je van eerdere gelegenheden bekende gebouw. Daar was de grote ruimte met het hoge plafond, met in het midden de betegelde wasbakken, waar je je tanden kon poetsen; het voorportaal van de hel.…

Ik ben weer drie en vergelijk de stenen in de hobbelige weg bij het Baksche Ven met de brokken Liga in de pap, die ik thuis krijg geserveerd. Ik ben weer drie en merkwaardig genoeg lijken de kleuren van de viooltjes in de bloembak voor oma's huis op de tinten van de borduurzij waarmee zij de theemuts borduurt.…