Alle inzendingen over hobbelig

De weg terugvinden naar jezelf kan over hobbelige paden gaan.

De vorm waarin een en ander gegoten dient te worden, daar ligt de hobbel voor mij. Eigenlijk totaal onbelangrijk, maar buiten zinnen letterlijk een hart spuien waar de geest overloopt... Onafgemaakte zin, gebeurt mij wel vaker, soms maak ik mij er van af met puntjes. En toch..... Waar woorden...

...Ze staat aan mijn zijde en loopt met mij de bochtige, kronkelige, onheilspellende en hobbelige weg van mijn leven.....

...af; de levensweg die voor jou zo bochtig en hobbelig was met ravijnen en spelonken waar je telkens in dreigde te vallen. Samen leefden we, samen werkten we en samen beleefden we die zo schitterende zomer in Oostenrijk, zo lang geleden. Je wenste zozeer te rusten in de Vaderarmen van de...

Ineens bij het kijken naar de Tour denk ik terug aan de campingvakantie van ruim 25 jaar geleden. Wanneer we voor drie weken naar de sta caravan gingen namen we zoveel mogelijk dingen mee voor de kinderen, logisch want wat je al hebt hoef je niet meer te huren of aan te schaffen, nietwaar? Onze...

...zich vergapen aan een middeleeuwse kathedraal? Nu zijn we rijk en in de Middeleeuwen waren we arm. Toen reden er karren over hobbelige paden, nu zoeven er bmw’s over doorlatend asfalt. Er is genoeg geld. Maar wat doen we ermee?

De tocht naar je hart heeft bijna vijf jaar geduurd. De weg ernaar toe was prachtig, intens met soms een verdwaalde hobbel... Maar voor mijn gevoel was het pad naar je hart de mooiste wandeling die ik ooit heb gemaakt. Jaren bleef ik het pad bewandelen, zonder angst, want ik wist dat als ik een...

De totale zwijgzaamheid regeert. In stilte hobbel ik achter haar aan over zandpaden, grind en asfalt en door de blubber. Haar geheimen, die woelen en broeden onder de oppervlakte blijven mij vreemd. Wellicht is deze stilte zoveel beter dan de kwetsuren die men opdoet als bloedende wonden bij...

Ook Café-Restaurant "De Rustende Jager", grenzend aan de "Drunensche Duinen" in Biezenmortel, onlangs nog gehonoreerd met haar honderdjarig bestaan, mag er zijn en biedt met haar langgerekte en mooie serre een prima gelegenheid om samen te komen. Toen de herfst was ingetreden met slagregens...

Met de expertise van hun volwassenheid en levenservaring die geheel tegengesteld is aan mijn weerloosheid, kwetsbaarheid en argeloosheid kwebbelen en babbelen de grijsharige dames naar hartenlust op de achterbank van de Opstapbus die als een mislukte cake-walk hobbelend, hotsend en botsend haar weg...

De Campina lag op die dag in de late herfst uitgestrekt voor onze ogen als een mooie, wellustige jonge vrouw op haar bruidsbed. We doorkruisten het landschap in het hobbelende, schokkende voertuig en hielden halt bij de "Belvertshoeve", een etablissement dat als het ware in de wildernis is...

De taxi, die op tijd gearriveerd is, zal hobbelend en schokkend, hotsend en botsend haar weg afleggen tot mijn ergernis, zodat mijn hele lichaam in opstand zal komen en de auto zal haar weg vervolgen door mij onbekende en onbestemde villawijken waar echter ongelooflijk kapitale villa's het...

Op een zonnige middag zat de twaalfjarige Adriaan te mijmeren in zijn slaapkamer. Wat zou hij gaan doen? Opeens zag hij zichzelf liggen in de laadbak van een kleine aanhangwagen. Die ruimte was niet veel groter dan Adriaan zelf. Maar wat wonderlijk! Daar begon het wagentje vanzelf te rijden,...

...onze stilzwijgende gemeenschappelijke traditie is gaan behoren en op de terugweg door Landgoed Den Utrecht werden we heen en weer geschud door het hobbelige wegdek als in een Kermisattractie. Maar alle passagiers waren tevreden over de genoeglijke dag in het Restaurant bij "D'n Ouwe...

Het seizoen naderde zijn voltooiing en de bomen stonden al in herfsttooi. Zo zou eveneens spoedig de eindfase van ons samenzijn, noodzakelijkerwijs, maar tot mijn grote en zeer onrustbarende gevoelens van treurnis aan moeten breken. De bus had mij hobbelend en schokkend door Brabantse dorpjes...

Als aanstaande vader heb ik het opvoedprogramma ‘Schatjes’ ontdekt. Omdat ik mijn eerste opvoedkundige stappen nog moet nemen, zuig ik elke druppel informatie als een droge spons in me op. Na de eerste uitzending kwam een lichte verontrusting naar boven drijven. Zou ik ooit wel in staat zijn om...

...vriendin en ik gebakken hebben. Donkerbruin, hobbelig met een dun laagje sneeuw als poedersuiker. IJskoud. Opa blijft voorlopig goed geconserveerd, net als de enkele bloem die neergelegd wordt. Op de ouderwetse manier gaat de kist het gat in. Drie touwen, zes paar mannenhanden, die van mij...

In 1963 kreeg mijn vader een ingeving, die mijn hele leven zou overhoop gooien...Terwijl ik, gelegen in een wieg, nog niet eens de rampzalige gevolgen kon inzien van deze dwaze beslissing. Laat staan dat ik mijn mening luidkeels kon verwoorden, er kwam toen alleen iets onverstaanbaars uit, maar...

Een bladzijde uit het dagboek van een lapjeskat. Als kat woon ik nu al zo'n jaar of drie bij mijn nieuwe baasje. Het bevalt mij wel en het zou helemaal te gek geweest zijn, als de kater van de hoek wat in mij zag zitten. Ik vind hem wel een toffe bink. Je kent dat wel: hoog op de poten, flink...

Soms zijn afspraken van welke aard ook, niet leuk, fijn of aangenaam maar ik heb er een oplossing voor gevonden, zeer zeker voor juist die afspraken waar ik best een klein beetje tegenop zie. Een afspraak in het ziekenhuis, trouwens nu al helemaal want tjonge jonge wat een gedoe om er sowieso...

De helft van de tweebaansweg is afgesloten en ook het enige fietspad is opgebroken. Het is zondagochtend vroeg en dus rustig op die ene rijbaan. Geen auto’s voor en achter me op het vijf kilometer lange stuk tussen twee dorpen. Wel een fietser in de verte. Die moest kiezen. Hobbelen op het zand...

...Met gammele wagens werd de oogst over hobbelige wegen naar de stad vervoerd, naar dit fabriekje. Dromerig kijkt ze een in de verte verdwijnende vrachtwagen na die zojuist werd volgeladen met dozen kleding. Voor verre, vreemde landen... Ik schrik op en kijk wazig om me heen. Ben ik...

Het wordt nu echt winter. Vroeg donker, laat licht. 's Morgens hangt de vrieskou nog in de lucht. Zelfs de vogels blijven langer in hun nest liggen. Alleen af en toe een overtrekkende troep ganzen verbreekt de stilte. Gakkend sturen ze elkaar aan. Opgewonden vragen ze elkaar wat ze aan zullen...

Wist ik veel, Johnny zei: ik kan niet fietsen hoor, een buurjongen van het volkstuinencomplex waar mijn ouders indertijd een tuintje hadden. Het was warm, we zeurden om een ijsje, dat je natuurlijk niet kreeg, je kon een rabarber stengel nemen en dat deden we nog ook. Johnny zei, ik ga even fietsen...

Vroeger had ik dit nooit geschreven. Toen wist ik denk ik ook niet, dat mijn levensinstelling drastisch kon veranderen. Ik zat toen vast in een bepaalde cirkel. Alleen had ik dat zelf niet door. Achteraf gezien moet ik al een aantal jaren rondjes om mezelf heen gedraaid hebben. En toen zat ik...

Slecht nieuws heb ik de laatste tijd te horen gekregen. Ik werk al jaren voor dezelfde baas en al jaren merken we dat er steeds minder werk is. En nu is het klaar. Nog een paar maanden werk en dan staan we op straat. Dat was schrikken. Ik moet op zoek naar een andere baan. Ik heb ook al jaren...

...om geen geluid te maken. Het pad was hobbelig door de boomwortels en overal glommen de plassen, die er voor zorgden dat ik de enige wandelaar was. De lucht was maanloos en flarden mist drongen tussen de bomen door. Niemand die ik kende wist van mijn wandeling af, zelfs mijn...

...haar hoofd druppen. Het kietelt. Het pad is hobbelig van de enorme boomwortels die het asfalt bijna doet openbarsten en ze schiet omhoog. Al terugverend op haar zadel, passeert ze een rijtje knotwilgen. Hierachter houdt zich een kleine ven verscholen. Ze kijkt om haar heen, het groen is zo...

Je was zeven of acht jaar oud. Je wist dat het tijdstip was aangebroken als de mevrouw met de mintgroene kaarten in de klas kwam. Je wachtte lijdzaam tot je naam werd genoemd, je kwam naar voren en liep mee naar het busje. Vervolgens werd je in het geblindeerde voertuig, via een jou onbekende...

...ben weer drie en vergelijk de stenen in de hobbelige weg bij het Baksche Ven met de brokken Liga in de pap, die ik thuis krijg geserveerd. Ik ben weer drie en merkwaardig genoeg lijken de kleuren van de viooltjes in de bloembak voor oma's huis op de tinten van de borduurzij waarmee zij de...