In het herfstseizoen van onze vriendschap

Het seizoen naderde zijn voltooiing en de bomen stonden al in herfsttooi. Zo zou eveneens spoedig de eindfase van ons samenzijn, noodzakelijkerwijs, maar tot mijn grote en zeer onrustbarende gevoelens van treurnis aan moeten breken.

De bus had mij hobbelend en schokkend door Brabantse dorpjes gevoerd waar de welhaast identieke bebouwing nauwelijks nog tot mijn verbeelding kon spreken en in Den Bosch had ik een uur lang staan kleumen bij de bushalte.

Tenslotte had ik het dorp bereikt en het popperige huisje waarin mijn tweeënnegentigjarige, laatst overgebleven tante haar dagen nog altijd rekt. Haar, de "plaatsvervangende moeder" van de wees, die ik tegen wil en dank moest worden, wil ik toch in de lengte van mijn dagen, voor altijd behouden. Ik vrees het naderend afscheid als de al te overmoedige avonturier, als de bergbeklimmer of toerist die noodgedwongen en tegen wil en dank de kale, koude, gladde rotspartijen moet gaan beklimmen die een ongewilde uitdaging voor hem vormen en een wanhoopsoffensief zonder weerga.

Maar de allerliefste is er nog altijd. Zij verzorgt nog de kleine voor- en achtertuin, zij speelt nog het bescheiden repertoire op de piano, zij breit nog aan de das voor de zo geliefde schoondochter.

En toen ik op mijn weg naar huis de meeuwen zag rondcirkelen boven het Stationsplein van Den Bosch, overdacht ik hoe men mij verklaard had dat mijn geest sterk en mijn wilskracht groot was.....

afscheid tante angst kracht

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.8 met 4 stemmen 55