Verhalen

Eigenlijk hield Sietse Piekstra niet van treinreizen. Treinen waren ongezellig. In films over vroegere tijden zag men wel eens treinen, die nog gezelliger en knusser waren ingericht dan menige woonkamer, maar dat was er nu niet meer bij. De regering en de NS riepen wel om het hardst dat de mensen ...

Kort geleden hoorde ik de schrijver Springer (die ik overigens niet ken en van wie ik nog nooit wat gelezen heb) op de radio zeggen dat een schrijver er altijd aan moet denken dat hij de lezer niet mag vervelen en dat hij of zij daarom zo kort en bondig mogelijk moet schrijven. Nu ben ik geen schr...

De mooiste weg. Verstopt vanaf het fietspad langs de grote weg zie je hem niet. Verscholen ligt hij lichtjes uitgediept in het platte poldervlak. Een t-kruising en een naambordje markeren het begin. Strak onbesproken zwart asfalt, met aan beide zijden ietsjes hoger gelegen groene stroken. ...

( Deze column verscheen eerder in de NRC.) Een Hongaarse schrijft ons. Drieënhalf jaar geleden kwam zij hier studeren en ontmoette toen een Fin die hier al jaren werkt en woont. Ze kregen een relatie en ze wilden gaan samenwonen. Als keurige burgers wendden ze zich tot de Vreemdelingendienst....

Zoals het voorjaar ontwaakt en de telling van het groen zijn aanvang neemt was dit bij de mens Stuart McKenzie niet anders. Deze Engelse boekenverkoper keek uit naar het jaargetijde, waarin de lust en haast van mensen toeneemt. Als hij dan in de lente bij mensen aan de deur kwam bleek hun bereidhe...

Holle vaten klinken het hardst. Zo sprak Wim Duisenberg begin 2003, dat de bestedingen op peil moesten blijven. “Anders”, zo waarschuwde hij, “heeft het gevolgen voor de economie.” Bedrijven gaan failliet. Mensen worden werkloos. En dat is wel zo ongeveer het ergste wat iemand kan overkome...

Daar stond ik dan, acht jaar, de eerste keer... Hulpeloos alleen, in rood en wit met een blos op mijn wangen van verlegenheid. Vanaf God's podium probeerde ik wanhopig mijn trotse vader en moeder te ontdekken. De menigte was echter te groot en de felle lampen in mijn toegeknepen ogen veranderden ...

"WAAROM HEB JE MIJ ONTBODEN !....." Joseph deinsde ontzet achteruit. Zijn hartslag verdubbelde... Hevig trillend en met onwaarschijnlijk grote ogen staarde hij naar de rookloze vlammenzee die de helft van de enorme kelder vulde. Het grote getekende pentagram en de zwarte kaarsen waren verzwolg...

Aan de regenval leek geen eind te komen. Het was alsof de hemel al z’n verdriet op aarde liet neerkomen, en daarmee aan de dageraad van een nieuw tijdperk stond. Mensen trokken aan me voorbij, gehaast, angstig, bang om te verdrinken in hemels tranenval. En hoe sneller ze mij voorbij fietsten, des ...

Beste lezers en lezeressen, heeft u allen nog uw eigen tanden? Mag ik u dan als oude knar van boven de 50, in het ongelukkige bezit van een kunstgebit, een goede raad geven? Pas er goed op en poets zo vaak mogelijk. Want met een prothese kan een mens heel wat narigheid beleven. Ik was een jaar o...

”Dime; no ves aquel caballero que hacia nosotros viene sobre un caballo rucio rodado que trae puesto en la cabeza un yelmo de oro?' ”Lo que veo y columbro”, respondio Sancho, ”no es sino un hombre sobre un as no pardo como el mio, que trae sobre la cabeza una cosa que relumbra.” ”Pu...

Borderline is soms één minuut me gelukkig voelen, intens, tevreden en dan weer die onrust. Straffen moet ik, zeer voelen, ik voel niet, ik besta niet, ik ben niet. Borderline is “laat me met rust”, “rot op” en tegelijk “bel, bel me”, “houd van me”, “geef om me”. Borderline ...

En het doet pijn, pijn, pijn! Alles in mij schreeuwt. Ik brul als een wild dier, ik verlies de controle en zak weg in mijn pijn. Mijn eigen losgeslagen wanhoop maakt me angstig en ik brul nog harder. Frustraties, herinneringen, nooit geheelde wonden en nooit verwerkte ruzies wervelen rond in mij...

Maar hij… Ondanks de donkere wallen onder zijn ogen, hij is wakker. Hij is er. Als de wereld slaapt, en ook ik begin te doezelen, houdt hij me wakker. En hij… Hoe zou ik het kunnen weten? Maar toch zie ik, dat zijn ziel vol hoop is, vol verlangen om alles te zien, alles te kunnen voelen, ...

1. De uitnodiging 'Super!' Dietrich Schnittger sloeg met de vuist op zijn wankele salontafel. De opgedroogde lepeltjes rammelden protesterend in de koffiemokken, een openliggend pakje shag rolde schrikachtig op de grond. Dietrich maakte een sprong door zijn krappe studentenkamer en rende naar ...

Ik fiets naar de stad, naar Charlotte, om naar de bioscoop te gaan. Het is al donker en ik staar wat voor me uit. Eigenlijk heb ik helemaal geen zin. Het is weer zo’n opgeprikte sociale gezelligheid. En het zal vast wel leuk zijn als ik er eenmaal ben, maar toch voelt het nep. Toch fiets ik doo...

Wiebe Zijtsma ging elke woensdag naar de Aldi, want hij leefde van een uitkering en zat dus niet ruim in de slappe was. Hij had er veel aardigheid in dat bij die winkel zowat alles veel goedkoper was dan ergens anders. Ook hadden ze vaak andere producten dan levensmiddelen in de aanbieding. Zo had...

Ze kon haar zelf even niet geloven, toen ze zichzelf hoorde denken: Thijs… ja die krijgt mijn roos met de valentijnsactie… Nee, nee, dat moest maar niet. Daar had ze het toch al een keer met zichzelf over gehad? En uit het hoofd gepraat? Het kon niet, om duizenden reden, in de eerste plaats dat...

Als moeder vind je het belangrijk dat je kind goed te eten krijgt. Vaak kreeg ik met die gedachte van mijn moeder een stuk fruit naar keuze mee naar school. Appels vond ik wel lekker maar alleen van die keiharde koude felgroene. De pauze op school volgde meestal na een uur of twee en dan was zo...

Zoals twee leeuwenkoppen dualistisch samen, doch eentonig, de tempel bewaken van al wat geschieden zou, zo zijn de gedachten in mijn hoofd, met eenzelfde doel van twee kanten doch bekeken. Maar alles tevergeefs want de wereld rond de tempel is verlaten gelijk mijzelf dus waarom toch leeuwen?

De vakantie is bijna voorbij, nog twee korte daagjes en dan moet ik naar school; een nieuwe school om het nog erger te maken. Ik haal diep adem en de heerlijke boslucht dringt mijn neus binnen en bant zo mijn sombere gedachten uit mijn hoofd. Mister Ashton loopt snuffelend en kwispelend voor me uit....

CLOU Misschien is het de lucht hier, de zweterig duffe lucht van mensenzweet die me ongerust maakt. Op de één of de andere manier is het deze keer nog erger dan de vorige keer, nu al weer een week geleden. Ik onderdruk het schuldige gevoel in mijn maag, wetend dat ik veel eerder op bezoek had ...

Daar gaat een oude man voorbij. Je zou erbarmen willen tonen voor zijn traagheid wanneer je hem uit het venster voorbij had zien gaan. Trager nog dan de kinderen die in cirkels om hem heen liepen, schreed hij voort. Trager dan zij stenen gooiden, probeerde hij het gezicht met zijn handen te bes...

De zomer net als de oorlog, net begonnen en je staat een meter van de prachtige, begroeide top van een hoge berg, kijkend naar het dal onder je. En je stapt dichterbij op het uiterst puntje van de berg. Je draait je om, maar snel weer terug omdat dit uitzicht niet te veroorloven is en je ogen blijve...

GYMSPULLEN Iedereen in de school kent hem wel. De bruggertjes zijn doodsbang voor het wezentje, de tweedeklassers doen alsof ze het niet zijn en de rest is dol op hem. De leraren weten van niets, zoals ze eigenlijk nooit iets weten wat er écht toe doet. Ondanks het feit dat nooit iemand hem ...

Het proza is een fragment uit het boekje KLEINE VLINDER. KLEINE VLINDER is geschreven in de vorm van een fictieve brief. Annemarie van Galen, een vrouw van ong.50 jaar blikt terug op de dood door een verkeersongeluk van een ,,hartsvriendinnetje." Toen het gebeurde waren de meisjes 13 jaar. Als...

Op een sombere middag, een vage zon hangt grijs achter kaal gewaaide kastanjebomen, staart Machteld Slootwijk naar buiten en hoort dat er achter haar in de huiskamer wederom een stoomtrein vertrekt. “Tjoeke tjoeke, puf puf, huu huu!” doet een vrouw tegen het kind op haar schoot. Het kereltje on...

Of de onvermoeibare vriendschap tussen een meisje en haar hond. Het is zondagvoormiddag en ik rij met mijn wagen naar de hondenschool. Naast mij zit een meisje, een meisje dat ik vroeger graag “mijn kleine meid” noemde. Dat gaat niet meer zo goed, ze wordt groter, zie je. Achterin zit Wodan, ...

Wij hebben een half uur lang Jezus in huis gehad. Mijn ouders zijn goedgelovige en vrome mensen en konden de man aan de deur niet weigeren. “Geeft u mij slechts wat brood en een uurtje rust op uw bank,” had hij vriendelijk gevraagd. Je moest wel geloven dat daar Jezus lag, languit op het gli...