De treinreis

Op een sombere middag, een vage zon hangt grijs achter kaal gewaaide kastanjebomen, staart Machteld Slootwijk naar buiten en hoort dat er achter haar in de huiskamer wederom een stoomtrein vertrekt.
“Tjoeke tjoeke, puf puf, huu huu!” doet een vrouw tegen het kind op haar schoot. Het kereltje ondergaat het spel lijdzaam, al weer twee uur lang. Zijn moeder vindt het leuk en hij wil haar niet tot last zijn. Straks gaat zij weer naar huis en zal hij haar een maand niet zien. Ze kan haar kind niet opvoeden.
“Tjoeke tjoeke, puf puf, huu huu!” klinkt het weer. In de mok met koud geworden koffie vormen zich kringen omdat het huis schokt als zij haar voeten met zware laarzen op de houten vloer laat vallen.
Machteld Slootwijk bijt op haar onderlip. Ze wil even met iemand praten, even een stem horen van iemand uit de buitenwereld. Anders lijkt het of zij niet meer uit dit tableau kan ontsnappen, dat zij zal stikken en sterven in een stilleven van pleegmoeder met moeder en kind.
Een telefoon staat schijnbaar levenloos en daardoor doelloos in de vensterbank. Een minuscule spin baant zich een weg door het stof dat zich op een boeket gedroogde rozen heeft verzameld. Dan grijpt Machteld Slootwijk naar de hoorn en bekijkt hoopvol de druktoetsen met cijfers. Ze kan de voogd van haar pleegkind bellen en hem zeggen dat het huisbezoek van moeder weer voortreffelijk verloopt. Het gaat nu zelfs beter dan ooit te voren. Moeder speelt met hem! Nog geen twee jaar geleden heeft ze zonder scrupule haar ondervoede zoontje in een junkentunnel achtergelaten.
“Maar dat kind heeft ook liefde nodig!” roept Machteld Slootwijk plotseling tegen de hoorn in haar hand. Ze schrikt van haar onverwachte uitbarsting en kijkt met ingehouden adem naar het spiegelbeeld van de moeder dat zich op de vensterruit aftekent. Met een spons of een zeem kun je haar makkelijk uitwissen.
“Tjoeke tjoeke, puf puf, huu huu! Nog even lieverd en dan kunnen wij thuis spelen. Dan kom je weer bij mamma wonen. Want wie is de leukste mamma?”
Vaak kan Machteld Slootwijk het maandelijks terugkerend tafereel goed verdragen. Vandaag niet! Vandaag lukt het haar niet zich te schikken in de rol van begripvolle en schrandere pleegmoeder. Vandaag lukt het niet te glimlachen naar de vrouw die haar kind niets anders kan bieden dan een retourtje Utrecht-Leiden en hem met loze woorden probeert te paaien.
Vandaag lukt het dus niet. Machteld probeert een verklaring te bedenken, maar ziet in gedachten de moeder in de gedaante van een trein. Met langgerekt lijf en het hoofd als cabine nadert het een brug waar de rails ineens ophouden. Vandaag wil ze de trein zien ontsporen. Volgende maand kan ze het weer verdragen.
“Zul je me missen, lieverd?” vraagt de moeder. Ze wacht niet op het antwoord, kijkt nerveus om zich heen. Ze zoekt haar tas. Dadelijk zal ze het vinden en een te grote zak met snoep te voorschijn halen. Zo gaat dat elke maand. En weer zal ze lachen als een schalkse kaartspeler, die een verbluffend ultieme kaart uitspeelt, wanneer zij de zak op tafel werpt. Het kind zal weer juichen. Daarna mag hij zijn moeder naar het treinstation brengen en haar samen met zijn pleegmoeder gaan uitzwaaien. Het is slechts tien minuten lopen. In die korte tijd zal de moeder niet ophouden met praten en zal ze weer naar de mensen op straat roepen dat dit kind uit haar buik is gekomen. Uit HAAR buik! Iedereen moet het weten. Maar dat komt straks.
Daar komt de zak met snoep te voorschijn, waar de jongen volgens Machteld twee weken mee kan doen, maar die binnen tien minuten op gaat.
Machteld Slootwijk verdwijnt naar de gang en trekt haar jas aan. Ze neemt een kinderjas en de jas van de moeder mee naar binnen. De vrouw pakt zwijgend de zware en naar sigarettenrook ruikende jas aan. Haar ogen zijn vochtig.
Het is tijd om de trein te halen...

Schrijver: Paul Bersee, 7 februari 2003

p.berseerading.nl

Afscheid pleegzorg b pleegzorg bezoek

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

1.9 met 34 stemmen 4.698