Verdoemenis
Daar stond ik dan, acht jaar, de eerste keer...
Hulpeloos alleen, in rood en wit met een blos op mijn wangen van verlegenheid.
Vanaf God's podium probeerde ik wanhopig mijn trotse vader en moeder te ontdekken. De menigte was echter te groot en de felle lampen in mijn toegeknepen ogen veranderden iedereen in schaduwen zonder lichaam.
Ik voelde dat ze naar mij keken en waarschijnlijk al diverse malen tegen anderen hadden gezegd :"Dat is ONZE zoon...."
De aanzwellende muziek kwam als een storm over me heen en door de kakofonie miste ik bijna het iele geluid van het belletje...bijna...
De steracteur van deze middag kwam plechtig voortschrijdend naar voren.
Met het fraai geborduurde paarse gewaad leek hij wel een magiër uit duizend-en-een nacht.
Mijn bijrol was ongelooflijk belangrijk. De taak die op mijn jonge schouders rustte moest vlekkeloos uitgevoerd worden, anders zou de hele voorstelling in duigen vallen (althans volgens mijn moeder).
Ademloos luisterde ik naar de verhalen die werden voorgelezen en hoewel ik er niets van snapte, moésten deze wel waar zijn....of was het de manier waarop ze gebracht werden? Ik keek afwisselend naar de waarschuwende vinger en het speeksel wat uit zijn mond sproeide als hij in opperste verrukking weer zo'n speciale zin voorlas. Mijn taak zou spoedig een aanvang nemen en in gedachten repeteerde ik al de handelingen....het leken er opeens zoveel...
Zo even was het nog koud geweest maar nu leek het wel of ik boven een kolenvuurtje hing.
Paniek sloeg om mijn hart toen de twijfel zijn kop opstak.
Moest ik nu eerst het doekje geven of was het nou pas na de wijnbeker???
En het belletje ? Hoeveel keer moest ik op dat belletje slaan ! Het zweet brak me uit en mijn hart klopte in mijn keel....verdorie! Vanochtend wist ik alles nog...
Mijn gepeins werd wreed onderbroken door de harde stem.
"....Zal branden in de eeuwige HEL !!"
Wat had hij nou daarvoor gezegd,...het ging toch over fouten maken?
Ik stond op trillende benen en zag hem langzaam het grote boek sluiten...Hij keek me strak aan. Zag ik daar een onaardse rode glans in zijn ogen? en die glimlach....niks glimlach!,...een duivelse grijns !
Ik vluchtte met de moed der wanhoop en was er van overtuigd dat ik maar nét door vlijmscherpe klauwen gemist werd...
Ondanks de vele mensen rende ik door verlaten straten naar huis en durfde niet om te kijken naar de duivel die ongetwijfeld op mijn hielen zat.
Eenmaal in mijn slaapkamer deed ik de deur op slot, de gordijnen stevig dicht en nam het crucifix van de muur.
In het schemer zat ik stil in de hoek, het kruisbeeld zo stevig omklemd dat mijn handen wit werden. Ik hoorde de trap....
Iets of iemand kwam tergend langzaam naar boven, ik hoorde elke kraak van elke trede. Mijn ademhaling stokte toen ik de klink zag bewegen...het was gebeurd..
"Hans!...doe die deur eens open!..."
MIJN VADER ! MIJN HELD ! Ik was gered !
Drie dagen later zaten we rond de tafel. Mijn ouders en meneer pastoor met een dampend kopje koffie en ik met een groot glas grenadine.
Ze keken me aan en begonnen te lachen.....en ik lachte schuchter mee....
zeelandnet.nlGeplaatst in de categorie: kinderen
verdoemenis
1.238
Geef je reactie op deze inzending: