Kunstgebitten

Beste lezers en lezeressen, heeft u allen nog uw eigen tanden? Mag ik u dan als oude knar van boven de 50, in het ongelukkige bezit van een kunstgebit, een goede raad geven? Pas er goed op en poets zo vaak mogelijk. Want met een prothese kan een mens heel wat narigheid beleven.

Ik was een jaar of 25 en werkte op een kantoor. Ik had toen een zogenaamde partiële bovenprothese, dat wil zeggen: een plaatje met vijf kunsttanden. Op een dag had ik hoofdpijn en ik was zo misselijk als een kat. Op kantoor kotste ik op de wc, maar ongemerkt braakte ik ook dat gebitje uit en spoelde het meteen door de wc. Mijn collega’s hadden de dag van hun leven toen ik met vertrokken mond en slissende stem aan de chef vroeg of ik wel naar huis mocht omdat ik misselijk was en mijn kunstgebit door de wc gespoeld had.

Een vriend van mij had ook wel eens pech met zijn kunstgebit. Op zekere dag maakte hij een wandelingetje en bij een brug gekomen leunde hij even ontspannen over de leuning om naar de bootjes te kijken. Hij dacht net: ‘Jonge, jonge, wat is het leven toch mooi’, toen hij even moest hoesten en zijn kunstgebit in het water viel. Het was diep water en aan het gebit weer opvissen viel niet te denken, zodat mijn vriend maar gauw beschaamd en half huilend naar huis is gegaan. Een tandarts kan niet toveren, zodat je altijd wekenlang op een nieuw gebit moet wachten. En dus ook wekenlang voor gek loopt en nauwelijks over straat durft.

Zelf ben ik altijd een liefhebber geweest van zoete drop en dan speciaal die nogal taaie muntdrop. Het is mij echter verscheidene keren overkomen dat bij het kauwen daarvan een voortand van het gebit afbrak. Zodat ik van ellende maar ben opgehouden met die drop. Ook is het mij enkele keren overkomen dat het hele bovengebit doormidden brak. Het zal je maar gebeuren op de trouwdag van je dochter.

Jaren geleden ging ik nog wel eens naar een bar. In de bar kregen een paar jongens ruzie.
Ze werden er door de bareigenaar uitgestuurd. Buiten op straat zouden ze het uitvechten.
Die ene jongen stond al dreigend in de bokshouding en schreeuwde juist: ‘Ik sla je voor je vreet’, toen zijn kunstgebit uit zijn eigen vreet op de stoeptegels viel. Ik hoor hem nog razen: “Gvd, nu is mijn kunstgebit ook nog kapot.’

Nu heb ik het nog niet eens over loszittende en klapperende kunstgebitten. Wij hadden vroeger een leraar die daar last van had, waardoor zijn vervelende lessen een bron van vermaak werden.

Het schijnt ook nogal eens voor te komen dat mensen nauwelijks eten kunnen vanwege een slechtzittend en pijnlijk kunstgebit. Die misère is mij gelukkig bespaard gebleven, maar het zal nu wel duidelijk zijn:

Bent u in het bezit
van een gezond eigen gebit
en eet u met gemak alle spijzen
dan mag u zich gelukkig prijzen!

Ongemakken

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

0.7 met 34 stemmen 1.778