Gympie
GYMSPULLEN
Iedereen in de school kent hem wel. De bruggertjes zijn doodsbang voor het wezentje, de tweedeklassers doen alsof ze het niet zijn en de rest is dol op hem.
De leraren weten van niets, zoals ze eigenlijk nooit iets weten wat er écht toe doet.
Ondanks het feit dat nooit iemand hem heeft gezien, afgezien dan van een dronken conciërge, die meteen na die gebeurtenis ontslag nam, wordt zijn bestaan niet meer in twijfeling getrokken door de leerlingen. Ze hebben het zelfs geaccepteerd, net zoals ze - gemoedelijk als ze zijn - alles accepteren wat leraren hen aandoen.
Het wezentje werd Muriël gedoopt door een dromerige leerling uit het examenjaar van 1970. Hij staat echter beter bekend onder de naam M. Gymspullen, kortweg Mister Gympie. Hij moet al erg oud zijn, want ik weet nog dat mijn oma soms wel eens iets liet vallen over zijn bestaan als ze het had over haar tijd op de huishoudschool, die later dus is veranderd in de saaie kleine middelbare school die het nu is.
Gympie komt alleen tevoorschijn als het schemerig en bijna donker is, hij kan namelijk niet tegen licht. Iedereen heeft een andere voorstelling van hem. Kleine, onwetende bruggers zien hem als een zwartharig, hondachtig geval, met gele, felle ogen en messcherpe tanden. Als ze in de tweede zitten wordt dat beeld iets aangepast en pas in de derde klas begint Gympie een vorm aan te nemen die positief genoemd kan worden. Soms treffen leerlingen op een vroege morgen nog sporen van hem aan. Stukjes afgescheurde stof, waar zijn tandafdrukken nog opstaan of een afgebeten veter die hij over het hoofd heeft gezien bij het schransen. Die worden dan snel weggewerkt, want het is een geheim dat koste wat het kost niet in handen mag vallen van de onbarmhartige docenten. Stel dat ze een onderzoek zullen instellen? Stel je voor dat ze Muriël zullen vangen? Stel je voor dat ze het arme ding zullen opsluiten als een beestachtige ding?
Het geheim is tot nu toe goed bewaard en dat zal het blijven ook. Het gevoel van: we weten iets wat hij niet weet in een saaie les als bijvoorbeeld economie is veel te leuk om kwijt te raken. En wie moet er anders voor zorgen dat leerlingen onverwachts niet mee hoeven te doen met de ongelofelijk saaie gymles, omdat hun gymspullen op raadselachtige wijze zijn verdwenen?? Meestal weet Muriël echter toch wel alle sporen die op zijn nachtelijke ‘strooptochtjes’ weg te werken en het kost de leerlingen dan ook niet veel moeite om zijn bestaan te verbergen.
Nieuwe bruggers, die nog onbekend zijn met de gang van zaken op een school en veel dingen nog niet vatten, staan vaak op de grens van een hysterische huilbui als ze ontdekken dat hun gymspullen zijn verdwenen nadat ze een nachtje op de school zijn achtergebleven. Ze zien dan namelijk al waanbeelden voor zich van een toch al beangstigende gymleraar die dan ook nog buiten zichzelf van razernij is en hen op z’n minst straffen oplegt als strafcorvee in combinatie met drie uur nablijven.
Ze worden dan echter hardhandig door de ouderen tegen de koude, harde muur geperst en op de hoogte gesteld. Terwijl ze de meest huiveringwekkende bedreigingen naar hun hoofd krijgen geslingerd zweren ze met trillende beentjes niets te vertellen aan de leraren. Het zal ongeveer vier maanden duren voor ze het nut van Muriël inzien en hun gymtassen zelfs op de grond laten liggen zodat hij er beter bij kan en niet op de rekken hoeft te klimmen. Hun angst voor hem is daarmee nog niet weggenomen, het beeld van een zwartharig geval met gele ogen blijft hen achtervolgen tot de tweede klas aanbreekt.
In de tweede klas wordt alles anders. Dan ben je namelijk op weg naar de bovenbouw. Je bent geen brugger meer en je kan eindelijk doen wat je altijd al hebben willen doen: je dood ergeren aan die onvolwassen eersteklassers, het liefst hardop zodat ze het horen. In de tweede klas ben je ook op weg naar de bovenbouw en daar wil iedereen in die er nog niet in zit zo snel mogelijk heen. De vierde, vijfde en zesde klas worden namelijk vaak gezien als de leukste periode van je schooltijd; je bent dan op de grens van de volwassenheid of je hebt die al overschreden. Ook hopen die naïeve tweedeklassers dat leraren hun in de bovenbouw eindelijk eens serieus zullen nemen, een hoop die te mooi is dat de wetende ouderen hen die niet kúnnen afnemen, omdat ze het niet over hun hart kunnen verkrijgen.
Het is dan belachelijk, meent een tweedeklasser dan op een zeldzaam helder moment ergens halverwege het jaar, dat je angstige gevoelens koestert tegenover een wezen dat je nog nooit hebt gezien, hooguit in je dromen terwijl je op weg bent naar de volwassenheid.
Dus wordt in er de tweede klas schoon schip gemaakt in je hersenen, je dwingt jezelf die waanideeën over Gympie te vergeten en je doet het. Het was in die tijd, in begin tweede klas, dat ik me, als toch nog redelijk bruggerachtige, onschuldige tweedeklasser, tijdens non-informatieve lessen afvroeg wat Gympie toch doet met de gymtassen, die toch vaak van plastic zijn en slecht verteerbaar. Dat laatste had ik geleerd met biologie. En ook maakte ik me zorgen als de vakanties weer aanbraken en we de rekken in de garderode leeg moesten achterlaten. Maar ja, redeneerde ik voor het eerste probleem, hij eet immers ook gymspullen en sportschoenen, dus waarom zouden plastic tassen een probleem voor hem moeten zijn? Voor de tweede kwestie had ik echter niet zo één-twee-drie een oplossing. Dat kostte me heel wat denkuurtjes totdat ik me opeens herinnerde dat beren een winterslaap houden, misschien doet Muriël dat ook wel! Ik vergeleek hem daarentegen niet graag met een dier. Ik zag hem als een persoon, klein en schichtig. Misschien verstoten uit de maatschappij omdat hij niet is zoals alle anderen en zich niet kon aanpassen aan het snelle leven. Daarom, besloot ik, moest hij een andere oplossing hebben gevonden voor de vakantietijd. Misschien legde hij wel gewoon een voorraadje aan.
Die ene dronken conciërge, ome Joep, die Gympie als enige heeft gezien, vertelde mij, net voor zijn ontslag, als enige wat hij nou werkelijk had gezien. Hij wist dat ik meer dan ieder ander geïnteresseerd zou zijn en zijn verhaal zou geloven, waarschijnlijk omdat ik als een goedgelovig en naïef persoontje bekend stond.
Hij was net bezig de school aan het afsluiten na een rommelig klassenfeest toen hij door de vuile, dikke ruit van de net afgesloten deur plotseling zag hoe de derde tegel links van de verroeste en grotendeels kapotte kluisjes begon te bewegen en langzaam opgetild werd door twee viezige, kleine handjes. Hij zag smalle armpjes verschijnen en toen ook het hoofdje. Een paar onwerkelijk blauwe, grote ogen glinsterden in de schemering en hij keek schichtig om zich heen, onderzoekend of alles veilig was. Rode vlechtjes vlogen met het draaien van zijn hoofd mee. Verder was het mannetje helemaal wit, lijkwit. “Hij zag eruit als een vriendelijk spookje, zoiets als Casper maar dan anders,” vertelde ome Joep me, nog bevend als hij terugdacht hij aan de ervaring, die hij niet volledig bewust heeft meegemaakt. Muriël kroop uit zijn schuilplaats en liet de tegel voorzichtig weer op zijn plaats zakken. Toen verdween hij in de duisternis van de kapstokken waar hij snuffelend op zoek ging naar eten. Het is bekend dat hij het liefst gymspullen eet die het sterkst de geur van zweet met zich meedragen. Natuurlijk was Joep niet meer helemaal helder. Voor klassenfeestjes heeft hij altijd speciaal een fles jenever in de kast in zijn hok staan, zodat hij zich ook kan amuseren.
Die avond had hij zich ook prima vermaakt, tot op een zeker moment de bodem van de fles zich aankondigde en hij zich afvroeg waar die nu weer vandaan kwam. Nee, helemaal helder was hij niet meer en hij had een barstende koppijn, hij wist echter nog net genoeg van de wereld om te weten dat er iets in de garderobe niet helemaal klopte. Het was pas de volgende morgen dat hij zich realiseerde wat hij écht had gezien; een paar weken daarna nam hij ontslag, zonder dat hij daarvoor een echt duidelijke reden voor kon aangeven. Een paar dagen na zijn ontslag kwam hij om het leven door een vaag auto-ongeluk, tot de macabere opluchting van vele angstige leerlingen, die als volwaardige pubers totaal geen vertrouwen hebben in de volwassenen, zeker niet in diegenen die dingen weten waar ze geen verstand van hebben.
Maar de rust is weergekeerd op de school en Gympie kan gewoon weer verder met zijn nachtelijke schransavontuurtjes.
-EINDE-
Geplaatst in de categorie: humor
Gympspullen
2.042
Geef je reactie op deze inzending: