Verhalen

Jeroen was een ijverige stratenmaker. Zijn handen bedekten veel zandwegen met bakstenen of kasseien. Gebarsten of verbrokkelde straatstenen haalde hij weg. Jeroens hamer zette snel weer nieuwe stenen op hun plaats. De stratenmaker woonde in een klein huis, aan de rand van het dorp. Hierin had hij h...

Aan de speeltafel op hun vaste plek zaten ze. Er werd, zoals gewoonlijk, gespeeld om engelen van sterk wisselende kwaliteit. God had z’n avond niet en vermoedde dat de Duivel met de stenen geknoeid had. Daar had die afvallige een handje van. Verdorie, twaalf engelen op één avond verspeeld waaron...

De man had een jeugdig uiterlijk en droeg een lang, wit gewaad. Toen hij hem tot op een paar meter was genaderd, bleef zijn gestalte roerloos, als een tot leven gekomen hemelteken, voor hem in de ruimte zweven. Helder stak zijn silhouet af tegen het gitzwarte, met sterren bezaaide firmament. “Wat ...

Ondanks het feit dat niemand mij ècht kent, ben ik beroemd.. Hoe kan dat dan, vraagt U zich misschien af en dat kan ik me voorstellen. Maar het is wél zo. Er wordt namelijk over mij gepraat, ja ja, en hòe.. Door veel mensen, die mij benaderen over 'bepaalde dingen', spannend, hè? Laatst w...

Er woonden uiteraard veel gezinnen in de Oranjelaan waar wel het een of ander over te verhalen valt maar dat komt later. Eerst steek ik even de straat over, langs ons voetbalveldje en de ‘dikke steen’ naar de Margrietlaan. De ‘dikke steen’ zoals we de enorme zwerfkei noemden, had een pro...

Toen ik een jaar of acht was, het was in ieder geval nog voor het uitbreken van de oorlog in mei 1940, woonden mijn ouders in Amsterdam, op een bovenwoning in een arbeidersbuurt. Mijn vader werkte bij de stadsreiniging en liep met zo’n klepper door de straat om de buurtbewoners te waarschuwen, dat...

In een ontspannen houding, de armen losjes gespreid, ging hij op de bank liggen. Daarna zoog hij zijn longen vol lucht terwijl hij zijn oogbollen zo ver mogelijk naar boven draaide. Langzaam liet hij daarop de lucht uit zijn longen ontsnappen terwijl hij zijn blik weer in horizontale positie bracht....

Er zijn mensen die eenzaam zijn en dat verschrikkelijk vinden, ze wonen dichtbij me en het zijn vrouwen, die alleen zijn achtergebleven omdat hun echtgenoot is overleden en ik maak op straat als ik ze tegen kom vaak een praatje met ze en dat vinden ze fijn. Die ik ken hebben wel kinderen, maar die z...

Krakend maakte de zetel kennis met de omvangrijke gestalte van Dennis. Het arme meubel onderging moedeloos de mortale marteling en deed er verder het zwijgen toe. Eenmaal van de stilte geproefd stak Dennis van wal. “Uw interieur is inderdaad aan vernieuwing toe. Ik moet toegeven dat de inri...

Om half vijf werd ze wakker en tikte Wouter op zijn schouder om hem wakker te krijgen. Met veel gesteun was het eindelijk zover. ''Wat is er, Mien?'' ''Je zou nog iets vertellen over de economie, koopkracht en inflatie.'' Hij deed het bedlampje aan en keek op de wekker, en zei: ''Ze...

Op snert kon het hele gezin zich dagen verheugen. Prins Bernhard was er ook dol op dus wij verkeerden in goede kringen wat onze smaak betrof. De grote pan ging ’s morgens vroeg al op het vuur zodat de hele dag de geuren van de veelbelovende avondmaaltijd door het huis trokken. De soep werd langzaa...

Er was eens een fietser en dat was de burgemeester van Veendam. Op een dag fietste hij behangen met zijn ambtsketting van Groningen naar Veendam waarbij hij zijn penningen op zijn borst kuste. Het fietspad was onverlicht en de burgemeester had nog vele kilometers voor de boeg. Denkend aan een vul...

Er was eens een koning in een rijk land in het noorden van europa. Hoog zat hij op zijn troon en bekeek het koninkrijk en zijn banksaldo. Hij was tevreden maar niet gelukkig want alle dagen waren eender. Het was stil in zijn hoofd en hij kon allang niet meer lachen. Toen kwam foppe langs en liet hem...

Het speelde zich af in 1942, toen ik elf jaar was en grote belangstelling had hoe de oorlog verliep. Mijn ouders woonden met hun vier zoons, waarvan ik de oudste was, in Amsterdam, aan de rand van de stad. De Duitse soldaten die we tegenkwamen waren over het algemeen vriendelijk tegen de kinderen. H...

Mien zat achter de geraniums een sigaar te roken en loerde naar buiten om commentaar te leveren op voorbijgangers en Wouter schilde de aardappelen. ''De postbode komt eraan, ouwe.'' De huisbel rinkelde. ''Hij heeft een grote enveloppe in zijn hand, die jij effen open.'' Hij zette de ...

Of ik thuis ben. Ze heeft me nog nooit gebeld. Nu wel. Waarom? Ik ben onrustig, twijfel. Ja, ik ben thuis, en veel staat er voor vandaag niet op het programma. Een eindje wandelen, misschien even langs Charlotte, het stokoude moedertje van Woemi. Ze wil langskomen. Zomaar. Jaja, zomaar. Ze is hi...

Lang geleden woonde er in een ver land een mooie prinses. Dat is altijd zo, dat de prinses mooi is. In sprookjes althans, in werkelijkheid kan het soms knap tegenvallen. Maar goed, deze prinses was dus mooi en er waren dan ook veel prinsen die haar het hof probeerden te maken. Maar ze boekten weinig...

Dat het niet eerlijk in de wereld was verdeeld, bleek vroeger al, uit de porseleinkast van jouw Katholieke tante. Er stonden blanke olifanten zonder slurf te wachten op de eau de cologne die met een trein uit Parijs kwam, en er waren glanzende, zwarte schapen met vijf poten die op rechthoekige tafel...

Tja, Knotje..ik ontmoette haar bij een bushalte. Eigenlijk was ik niet in een beste stemming, toen ik daar stond te wachten. Het regende en ik had net een gesprek gehad bij het RIAGG, waar ik niet zo tevreden over was. Ik was niet serieus genomen door de psych, dus balen..mijn gedachten waren ver te...

Op het moment dat onze blikken zich kruisten was er geen weg meer terug. De draden van het web sponnen zich razendsnel tot een mooi en sterk weefsel dat, mits zorgvuldig behandeld, niet stuk te krijgen zou zijn. Hij de schering, ik de inslag. Keer op keer was ik verbijsterd geweest. Hij kende mijn g...

Zuidlaren is een esdorp. Het dorp bestond uit de brink, met de statige eiken- en beukenbomen, met daaraan vastgeplakt de oude kern waar, in het begin van de jaren vijftig, aan de periferie de nieuwbouw voorzichtig op gang was gekomen. Toen wij van Groningen naar Zuidlaren verhuisden kwamen we in ...

Toen ik opkwam, stond hij er alweer; mijn trouwste fan. Ik wist dat ik hem intrigeerde en niet alleen hem. Door de eeuwen heen heb ik al heel wat bewonderaars versleten. Nu was het decor waarin ik optrad altijd van een adembenemende schoonheid. Dat moet worden gezegd. Ik wil mezelf niet al teveel ee...

Veel heb ik met toestemming van hun geschreven over het echtpaar Wouter en Mien. Dat kon ik, omdat ik tegenover ze heb gewoond en als vrijgezel vaak bij hun op visite was om een kopje koffie te drinken en ook, dat ik samen met Wouter op een klaverjasclub zat. Mien was een grote vrouw, meer als twee ...

Moet men altijd een verhaal hebben? Soms heb ik niks te vertellen, namelijk. Behalve, dat ik mijn best doe om een begrijpelijke taal neer te zetten. Op mijn manier. Ik heb genoeg te vertellen, daar gaat het niet om. Even nadenken..ja ik heb een verhaal, tenminste, als dat boeiend is.. Ooit is ...

Mopperend haal ik een hard stukje uit mijn mond. Daar baal ik nou van. Dacht een lekker dropje te eten, zitten er harde stukjes in! Bij het verkeerslicht staan we stil en ik bekijk het stukje. ‘Vulling, een stuk kies! Moet je kijken!’, zeg ik tegen mijn zoon. Zoon kijkt er niet van op, hij is no...

De telefoon rinkelde in de gang. Wouter keek naar zijn vrouw en Mien keek naar hem, met een blik wie gaat naar de telefoon? ''Ik ga wel, jij bent er toch te beroerd voor'', zei ze. Ze nam de hoorn van het toestel en kreeg Chantal aan de lijn. ''Hé meid wat leuk dat je belt, er is toch niks...

Ik ben ziek. Van schaatsen komt mooi geen reet vandaag. Het ging de laatste tijd toch al beroerd. Geen bochtje kom ik zonder mispeer door. Het is beter om thuis te blijven, zo gammel als ik voel, de pot en de kotsbak onder handbereik. Maar misschien kan ik me ook weer eens naar mijn oude oom slep...

Het voorjaar heeft zijn frisheid kenbaar gemaakt op de Rotterdamse kade waar de emigratieschepen liggen aangemeerd, klaar voor vertrek naar Indonesië. Het zijn geen luxe schepen, maar er is voldoende comfort om het tijdens de lange boottocht over zeeën en oceanen vol te houden. Het schip neemt be...

Na een uurtje kwamen de feeën terug. "Nou, laat de elfjes maar eens vertellen hoeveel wij van hun paarse sterrenglans krijgen," grinnikte de oudste treiterend. "Luistert goed, hooggeëerde feeën," krijste het slimste van de elfjes. "Zeker kunnen wij veel minder dan jullie. Maar ergens in he...

Heel, heel ver van de aarde en de zon, ergens in het luchtruim, woonden een paar feeën. Ja, hoe leefden ze? Die wonderlijke vrouwen leefden bij een groep sterren. Ze liepen heen en weer op deze hemellichamen, en sliepen er ook op. Vaak zweefden de feeën door het heelal. Dan toverden ze weleens. U...