Knotje.

Tja, Knotje..ik ontmoette haar bij een bushalte. Eigenlijk was ik niet in een beste stemming, toen ik daar stond te wachten. Het regende en ik had net een gesprek gehad bij het RIAGG, waar ik niet zo tevreden over was. Ik was niet serieus genomen door de psych, dus balen..mijn gedachten waren ver te zoeken.
Er kwam een vrouw naast mij staan, die mij probeerde op te vrolijken, ach ga toch weg, in zo'n nauw bushokkie, daáág..
'Mevrouw, wilt U onder mijn plu? U bent helemaal nat!'zei ze.
'Nee, dank U' zei ik, opzij kijkend naar een lijzige dame met een knot in haar haar. Slecht gekleed óók nog.
Gelukkig kwam de bus, pffff.....naar huis.
Het was stampvol en benauwd in de bus, klef van al die natte mensen, gatsie!
Ik liep snel naar achteren en plofte neer op de laatste zitplaats, zo'n bank.
De bus trok al op, toen 'knot' naast mij schoof, haast op mijn schoot..
'Sorry hoor, de bus heeft haast' ze klapte haar plu in en ging iets verder van mij af zitten.
Gelukkig zat ik bij het raam en keek dus naar buiten, waar geen reet te zien was door de regen, maar ja..het was op dàt moment een welkome afleiding..
'Mevrouw, Uw tas is op de grond gevallen, zal ik die even pakken?'zei ze en ik keek toen in een paar vriendelijke ogen toen ze mij de tas gaf.
Ik glimlachte even naar haar en bedankte haar.
De bus reed verder.
'Tja, een trieste dag, hè? Met al die regen....'
Ik keek tóch maar even opzij en zag wéér die vriendelijke ogen van haar, er stonden tranen in zo te zien.
'Sorry, ik kom nèt van een begrafenis..van mijn broer..uhh..let maar niet op mij hoor, ik ben het niet gewend om zomaar te praten.....nógmaals sorry..'
Ik condoleerde haar met het verlies en voelde me tóch niet zo gemakkelijk meer.
Ze had duidelijk verdriet en ik twijfelde even en toen stak ik mijn hand uit en stelde me voor.
'Zeg maar knot, zo noemen ze me allemaal, geeft niet hoor' zei ze en van de zenuwen schoot ik in de lach, stóm, maar óók hilarisch, want ze lachte mee...
dóór haar tranen heen..pff..en in een opwelling sloeg ik een arm om haar schouder en zei dat ik haar al een 'knot' vond, toen begonnen we allebei te lachen..
We raakten in gesprek en dat ging goed en het vóelde ook goed bij mij.
Ik heb dat niet gauw bij iemand, maar met haar zat het góed. Dat 'lijzige' mens was ineens een bijzondere vrouw! En wàt nóg bijzonder was, ìk voelde me veilig bij haar..
Ik kon mijn ei kwijt, wat ik níet bij de psych kon en ze begreep mij..
Toen stopte de bus en ze moest eruit en ik zei 'nù al??'
'Ach, kom toch ff een kopje koffie drinken bij mij, als je het tenminste wilt?'
Ik stapte met haar de bus uit, het was niet ver van mijn huis en we liepen gearmd door de regen naar haar huis. Zónder plu, in de regen, al pratend en lachend!
Eenmaal bij haar thuis, allebei natuurlijk kletsnat, pakte ze haar knot en liet haar haar los.....wauw!..àllemaal krullend lang haar, tjonge..
'Had je niet verwacht, hè? 'lachte ze en ze zei dat ik de eerste was die haar zo zag.
Ik stond even verbaasd te kijken en vroeg haar waarom ik de eerste was die haar zonder 'knot' zag?
'Jij bent de eerste die mij knot noemde, weet je nog, in de bus? Daarom durf ik dit te doen, maar ik blijf áltijd het 'Knotje' voor mijn familie en vrienden, dus dit is ons geheim, oké? Ik ga mijn haar wassen en dan steek ik het weer op in een Knotje..'
Toen we allebei opgedroogd waren, onder het genot van een kopje koffie, wist ik dat 'Knotje' en ik áltijd vriendinnen zouden zijn, tot op de dag van nu!

Knotje vriendin vriendin

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.4 met 5 stemmen 186