Mijn verhaal, hoop ik..

Moet men altijd een verhaal hebben?
Soms heb ik niks te vertellen, namelijk.
Behalve, dat ik mijn best doe om een begrijpelijke taal neer te zetten.
Op mijn manier.
Ik heb genoeg te vertellen, daar gaat het niet om.
Even nadenken..ja ik heb een verhaal, tenminste, als dat boeiend is..
Ooit is er mij iets overkomen..tja, iets héél zieligs..
Toen ik een klein kind was, kwam er een mager katje aanlopen en ik kon het níet laten om hem te laten lopen..hij miauwde en kroop tegen me aan en ik nam hem mee naar mijn slaapkamer, héél stiekem, want mijn ouders zouden het niet goed gevonden hebben. Dus eigenlijk voelde ik me bèst wel schuldig..ik gaf hem melk..en een biscuitje uit de kast beneden, het was 's nachts en koud buiten. Dus ik deed het héél rustig allemaal...bèst wel spannend..
En ja hoor, ik werd betrapt door mijn moeder, die hoorde mij.
Ìk balen, natuurlijk, logisch, terwijl ik het zo zachtjes mogelijk had gedaan.
Mijn moeder keek me aan en zag het katje, dat ik in mijn armen had...
Het énige wat ze zei, en dat viel mij mee, 'och meissie toch..', ik dacht dat er iets aan de hand was!' en ze zag het 'beessie' en was meteen vertederd..
Toen een overleg, waar die kat moest verblijven, want hoe erg het ook was, we waren allebei allergisch voor katten en honden enz..
Ik begon te huilen en zei dat ík hem wilde houden, ondanks mijn allergie..
Toen bedacht mijn moeder een plan - nooit verwacht - dat hij een plekje kreeg!
Níet in huis, maar in de kolenkit, vlak naast het huis, ónder mijn slaapkamer..en diréct gingen we samen een "nestje" maken, met karton en een lekker warm dekentje, och, wat leuk toen...het katje voelde zich meteen thuis, ook al wilde hij eerst bij mij zijn en eerst warmte voelen en dat vond mijn moeder goed, en samen hebben wij hem vertroeteld, het was ook zo'n lief en aanhankelijk - verwaarloosd - katje.
Mèt vlooien en alles, maakte niet uit, we deden het samen en dát was zó'n mooi moment, níet te vergeten.....
De volgende dag haalde mijn moeder voer op en ik kon niet wachten, want hij lag al weer bij mij, ik onder de allergie, maar hij had mijn warmte zó nodig..
maakte mij niet meer uit, zijn koppie telkens tegen mij aan, keer op keer..
Mijn moeder gaf hem voer en begon van hem te houden, ondanks - óók haar allergie - en ze bedacht een naam voor hem: 'Zebeduës, wat vind je ervan?'
Mij best, al heette hij 'krompie', maakte mij niet uit...
Maar er kwam een dag, dat hij niet meer kwam aanlopen, ik zoeken natuurlijk..
en roepen: Zebeduës!!, in de kolenkit en om het huis en in de tuin bij de buren, en ja hoor daar lag hij..dood, gewoon in de tuin, doodgewoon, ik heb hem nog opgetild, slap, ongewoon slap, hij deed niks meer en ik ben samen met hem gaan liggen in de tuin bij de buren, totdat mijn moeder ons kwam halen, óók in tranen, dat was mijn verhaal, hoop ik.

zebedues zebedues

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.7 met 7 stemmen 309