Meubeltjes
Krakend maakte de zetel kennis met de omvangrijke gestalte van Dennis. Het arme meubel onderging moedeloos de mortale marteling en deed er verder het zwijgen toe.
Eenmaal van de stilte geproefd stak Dennis van wal.
“Uw interieur is inderdaad aan vernieuwing toe. Ik moet toegeven dat de inrichting en de toentertijd gekozen kleuren en meubelen de hand verraden van een binnenhuisarchitect of toch tenminste van een zeer gedreven hobbyist.”
Zelfvoldaan kwam Mien de woonkamer binnen met een dienblad vol versnaperingen. Met diezelfde voldane blik zette ze George, haar partner in voor- en tegenspoed, een koffie voor de neus en spreidde beide handen uitnodigend, doch haast achteloos over de schotel, ten teken gevend aan de interieur specialist, dat deze ongegeneerd zijn gang kon gaan.
Dit was geen loos gebaar voor Dennis, die ging verzitten en de zetel daarbij enkele schrille kreten ontlokte. “Ik hoor”, zei hij smakkend op een negerzoen, “dat uw zetel ook reeds de versheidsdatum ver overschreden is”. Hij maakte daarbij een soort van gnuivend geluid dat George pas enkele seconden later herkende als een lach.
De zetel deed intussen enkele verwoede pogingen om een veer uit zijn kussen los te wrikken, strategisch onder het imponerende zitvlak van de snoepende Dennis, toen hij tot zijn verbazing de stem van George hoorde, die het heroïsch voor hem opnam.
“Deze zetel, mijn beste man”, en hij deed zijn best om dat laatste te laten klinken alsof het een drol was die met veel gekletter de bodem van de beerput bereikte, “is een erfstuk van mijn vader. Deze zetel heeft mij gevormd en gekneed. Deze zetel heeft mij ingewijd en ontwijd. Deze zetel, mijnheer, ben IK. Als u zegt dat deze zetel versleten is, dan impliceert u daarmee dat ook IK mijn beste tijd heb gehad.”
Enigszins geschrokken loerde Dennis naar de vrouw des huizes, die hem een allerverrukkelijkste glimlach schonk. Deze glimlach transponeerde ze naar haar man terwijl haar ogen transformeerden naar een blik die onverbloemd zei: jij uitgezakte oetlul. George daarentegen stond op, boog zich ostentatief naar de leuning van de getergde bank waar Dennis op zat en gaf de zetel een bemoedigend klopje.
Dat was nu net de emotieve trilling die de gebelgde zetel nodig had. Met een luide snik knalde de veer onder Dennis’ zitvlak uit zijn behuizing.
De tot projectiel gepromoveerde veer gaf Dennis een oplawaai die de kop koffie die de man vast had in een wijde boog door de woonkamer deed vliegen. Tegelijkertijd werd de schaal versnaperingen door ’s mans voet ook de lucht in gekeild en wel in de richting van Mien, die met ware doodsverachting en koelbloedige zekerheid het object uit de lucht plukte als was het een toevallig stofpluisje.
George was van stomme verbazing in zijn eigen zetel teruggevallen en had met open mond de onwaarschijnlijke reeks van gebeurtenissen gevolgd. “Mond toe, schat”, zei Mien, “als meneer de prijs heeft genoemd mag je hem terug open laten vallen.” De glimlach die ze daarbij aan Dennis schonk kon deze onmogelijk als beledigend interpreteren… .
telenet.beGeplaatst in de categorie: huwelijk
koppel
289
Geef je reactie op deze inzending: