Verhalen

Het was prachtig weer. Henk en Ingrid gingen nog even door de buurt wandelen. Toen ze op een hoek van een straat kwamen zagen ze een ventje huilen. Ingrid zei: ''Waarom huil je zo, manneke?'' Hevig snikkend zei hij: ''Oma gaf mij twee euro voor m'n spaarpot, maar ik wilde liever drop en zo...

Wout dacht aan de sleur in zijn huwelijk. Die vrouw van mij bekijkt mij niet eens. Daar moet verandering in komen en hij kreeg een idee. Ik ga voor Janneke een bos rode tulpen en een flesje parfum kopen. Misschien ziet ze me dan weer. Toen hij met de cadeaus thuis kwam kamde hij gauw zijn grijze har...

Mij werd een aantal jaren geleden als vrijwilligster bij de omroep ingefluisterd dat door een heuse opzichter van de plantsoenendienst opdracht was gegeven om "het onkruid van de knekelput te verwijderen". Nou moet ik eerlijk bekennen, dat ik nog nooit van het woord gehoord had, laat staan dat ik ...

Uit het moeizame leven van Otto Berendsen (Een feuilleton waar het hart sneller van gaat kloppen) Otto Berendsen, docent Onduidelijke Vakken aan gefuseerde scholengemeenschap de Vallei (waar men na dit boekjaar het batig saldo in derivaten ging beleggen), zat op de rode satijnen sprei van een ru...

Een reisje met de trein leek me weer eens leuk. Ik kocht een kaartje bij de Hema en in Assen nam ik plaats in een coupé. Waar de trein naar toe ging interesseerde me geen fluit. Lekker kijken naar een afwisselend landschap was mijn doel. Van beroep ben ik papierprikker, dus ik ben een armoedzaaier,...

Henk en Ingrid zijn beiden van middelbare leeftijd en hebben vaak ruzie. Daarom voelt hij zich eenzaam. Ingrid had haar oog laten vallen op de buurjongen van twintig jaar, een heel lieve knappe jongen. Op een warme dag in mei had Henk haar betrapt met die jongen in de schuur. Zij lag op de tafel met...

Mijn vrouw was naar Purmerend om haar zieke zuster te verzorgen, ik had dus het rijk alleen. Op de ouderwetse manier had ik een bakkie koffie gezet en ging ik in mijn fauteuil achter de geraniums zitten en naar buiten loeren. Speciaal hield ik de buurman verderop in de gaten, omdat ik hem ervan verd...

Onlangs stond ik in de stadsbus en op het moment, dat ik de stang niet vastpakte moest de chauffeur remmen voor een overstekend kind. Ik werd naar voren geslingerd en gelukkig werd mijn val belemmerd door een stevige jonge dame, die wel een stang vasthield. Wat was ik blij, want je zou zomaar je heu...

Uit het moeizame leven van Otto Berendsen (Een feestelijk feuilleton) Otto Berendsen, docent Onduidelijke Vakken aan gefuseerde scholengemeenschap de Vallei (waar de Nieuwjaarsborrel voor het personeel meestal uitliep op onsmakelijke confidenties), stond voor de spiegel in zijn nieuwe spijkerbro...

Ik herinner mij de winter van 1942. Vreselijk koud was het toen. Ik zie nog vader en moeder naast de kachel, een ronde salamander, zitten. Op de grond lag een stapel briketten en turf. Kolen waren toen al schaars en nog op de zwarte markt te koop. De grote tafel stond midden in de kamer en werd verl...

Uit het moeizame leven van Otto Berendsen (Een feuilleton dat wel wat opwinding kan gebruiken) Otto Berendsen, docent Onduidelijke Vakken aan gefuseerde scholengemeenschap De Vallei (waar tijdens het kerstreces weinig bokken werden geschoten), zat aan het bureau in zijn werkkamer en keek naar zi...

Mijn buurvrouw Chantal vroeg mij: ''Zeg Kees, je ziet tegenwoordig vrouwelijke soldaten tussen de mannen rondlopen, was dat bij jullie in de jaren vijftig ook zo?'' ''Nee, bij ons bij de luchtdoelartillerie niet, we waren allemaal dienstplichtige jongens van ongeveer negentien jaar. We ware...

(fictie) Wout had net met een emmer water een hondendrol weggespoeld, die vlak voor de buitendeur lag. Janneke zat in de huiskamer zijn lange onderbroeken te verstellen toen ze ontdekte, dat één broek nog vuil was, er zat nog een plak stront in. De telefoon rinkelde toen Wout weer binnen kwam. ...

Uit het moeizame leven van Otto Berendsen (Een feuilleton dat geen enkele confrontatie mijdt) Otto Berendsen, docent Onduidelijke Vakken aan gefuseerde scholengemeenschap de Vallei (waar overhead nu meer dan de helft van de lump sum opslokte), zat aan een ruwe houten eettafel tussen verschraalde...

De lucht was helder in de koude februari nacht van de vorige eeuw. De straten waarop nog sneeuw lag werden volop verlicht door de volle maan. Een koude oostenwind blies je om de oren. Ik was toen twaalf jaar en ik stond effen buiten te praten met een buurjongen. Eigenlijk mochten we niet buiten zijn...

Ik droomde dat de al oud geworden Zwitserse psychiater Carl Gustav Jung op mijn armen lag. Hij leek enigszins kreupel en ik droeg hem op mijn armen tot aan de patattent. Jung wou een frikandelletje met mayonaise. ”Ah ik wens zo graag met jou een frikandelletje met mayonaise te eten!” Hij keek...

Achter mijn huisje in Drenthe heb ik een groot stuk land. Daar loopt mijn lieve paard, die ik Bles noem, omdat hij bij zijn neus enkele witte haren heeft. Wanneer hij mij ziet komt hij al naar mij toe galopperen, zo blij is hij dan. Suikerklontjes en worteltjes vindt hij dan heerlijk. Wulpse Alie wa...

Nog net geen twee maanden is het ventje, mijn kleinzoon, een hummeltje dus en op een verjaardag gaat zo'n kleintje van hand tot hand. Logisch want iedereen moet hem bemoederen, beknuffelen, bevoelen en aanschouwen. Allemaal hartstikke normaal (denk ik) alhoewel ik er wel eventjes bij zeg, zonder ie...

Jaren en jaren geleden waren wij in het bezit van een caravan, staande op een zogenaamde vaste plaats dus niet zo eentje die je achter je auto haakt en overal neer kunt zetten, nee, een vaste plek. Voor dat we dat ding hadden, waren we meestal met tent, slaapzakken en alle gerei wat je erbij nodig...

Diep in de nacht kwam Eve terug van haar bezoek aan Madame de Sainte Boeuf. Ze keek rond in de armzalige ruimte die hun woongelegenheid bood maar weinig meer dan dat. In het centrum van een stad verdringt alles en iedereen zich. Voor een kunstenaar is het centrum van de stad de plaats om te zijn. D...

Mijn vader, Arie heette hij, was geboren in de kop van Noord-Holland. Met mijn moeder Coba was hij in 1935 verhuisd naar Amsterdam, omdat hij als arbeider bij een rijke boer weinig verdiende. Als tramconducteur verdiende hij meer. Mijn jongere broer Gijs en ik waren nog geboren in Kolhorn, dichtbi...

Uit het moeizame leven van Otto Berendsen (Een feuilleton vooral voor dít leven) Otto Berendsen, docent Onduidelijke Vakken aan gefuseerde scholengemeenschap de Vallei (waar men communicatieproblemen ging tackelen door het optuigen van een vierde managementlaag), zat gehuld in een wolk van somb...

Je had in ons buurtje drie herenkappers. Niks bijzonders, want we konden ook kiezen uit drie groenteboeren, vier melkzaken en meerdere sigarenwinkels. Het was in de dagen voor de supermarkt en je had nog een ijssalon waar ‘s avonds de oudere jongens en suikerspinmeisjes zich verzamelden rond de e...

Onze kunstenaar wist niet wat te doen. Hij liep door het atelier en bekeek zijn werk. Hij deed dat wel vaker, maar nu, met de dreiging, de komende uitzetting en het verlies van alles, bekeek hij zijn werk heel precies, alsof hij nog nooit zo helder was geweest. Hij had een vrouw geschilderd, een por...

Het huis van de prefect was een eeuwenoud huis. Het keek uit op een van de paleizen van de Koning die in de zomer het paleis bewoonde, het huis keek ook uit over het belangrijkste plein van de stad. Feitelijk, juist dankzij deze positie, was dit het belangrijkste huis van de stad. De salon van Madam...

Weer een doelpunt tegen. Ik ren naar het doel en gris de bal uit het net, nog voordat onze keeper op is gestaan na zijn mislukte reddingspoging. Langs mijn medespelers ren ik naar de middenstip en leg de bal op de stip. We hebben geen tijd te verliezen. Maar net wanneer ik mijn opricht, zie ik d...

Ik sprak laatst in de supermarkt een vrouw, die mij altijd vriendelijk aankeek. Ze had pas haar dertigste verjaardag gevierd. Ze ziet er leuk uit, slank, mooie blauwe ogen en lang blond haar. Ze vertelde, dat ze van haar eerste man gescheiden was, want hij hield het met de buurvrouw. Toen ze op de t...

Het is een stille, grijze novemberdag als de BoodSchappenPlusBus van start gaat bij "De Reyshoeve", een bejaardencentrum in de Tilburgse wijk "De Reeshof" en als zij koers zet naar het Winkelcentrum Wagnerplein met "aan boord" drie oudere, grijsharige dames, een vrijwilliger als chauffeur, een...

Ik ben bang voor de stiltes. Er zijn zoveel stiltes. Er is de stilte van een ster. De stilte van het ontwaken in eenzame gevoelens. En van de gedachtenloosheid. Maar in het klooster zijn de stiltes weldadig ofschoon er op de trapleuning daar een slang is gebeeldhouwd met daaronder het woord prud...

Welke benaming je er ook aan geeft, het NU is niet meer het NU van toen, dat kan natuurlijk ook niet want er zit een wereld van verschil in de tijd van NU, niet alleen qua tijd maar ook van een aantal decennia. Waren onze ouders slecht af? Waren wij slecht af? Misschien wanneer je nu terugkijkt ha...