Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Feuilleton 28 Durft u het aan ...?

Uit het moeizame leven van Otto Berendsen
(Een feuilleton dat wel wat opwinding kan gebruiken)

Otto Berendsen, docent Onduidelijke Vakken aan gefuseerde scholengemeenschap De Vallei (waar tijdens het kerstreces weinig bokken werden geschoten), zat aan het bureau in zijn werkkamer en keek naar zijn computerscherm. Hij had nog een kleine week vakantie voor de boeg en die lag als een hindernisbaan voor hem.

Hij had zich nog steeds niet ingeschreven bij het datingbureau dat hem op de TV voortdurend vroeg of hij het wel aandurfde. Bas had gezegd dat het tijd werd dat hij ‘de markt’ weer eens verkende en deze site bediende de doelgroep waar hij zichzelf ook toe rekende. Natuurlijk wilde hij wel met Hoger Opgeleide vrouwen kennismaken, dat was natuurlijk beter dan een date waar geen verstandig woord uitkwam. Hoewel die vaak wel wat gewilliger waren als het op de intiemere aspecten van zo’n ontmoeting aankwam, dacht hij. Want zo’n intellectueel type verwachtte natuurlijk inhoudelijke bagage, daar moest veel mee gepraat worden voordat de sponde kon worden opgezocht.

Otto schudde zijn hoofd om zich van die seksistische gedachten los te maken. Waar haal je die wijsheid toch vandaan jongen, zei hij geërgerd tegen zichzelf. Heel even zag hij zijn vader voor zich die hem tijdens discussies steeds met datzelfde zinnetje had ontwapend. Eigenlijk was hij gewoon benauwd voor wat hem te wachten zou staan.

Het opstellen van zijn eigen profiel had hij na twee pogingen maar opgegeven. Als hij de lijst met aandachtspunten en invuloefeningen zag die een match moest opleveren zonk de moed hem bij voorbaat in de schoenen. Alle clichés waren vol weerzin van zijn toetsenbord gekropen, alsof de letters bij woorden als ‘warm, maatje, humor, strand en schouwburg’ weigerden de sprong naar zijn beeldscherm te maken.
Waarom kon hij niet gewoon schrijven dat hij 62 was, een klein buikje had, en een vrouw zocht met wie hij eens lekker kon vrijen om daarna de hele nacht tegen haar aan te liggen. Omdat ie dat wegens omstandigheden al lang niet meer had kunnen doen. Nou én!

Daar ging het de meeste mannen toch om. Maar zo’n bureau moest het hebben van veel opgeklopte criteria en nobele bedoelingen, anders maakten ze dat torenhoge inschrijfgeld niet waar.
Leuke opgepimpte modellen lieten ze zien, die elkaar zomaar voor de deur van een romantisch restaurantje tegenkwamen en meteen lachend arm in arm naar binnen gingen.

Otto vermoedde dat de werkelijkheid daar schril tegen afstak. Pijnlijke stiltes, hakkelende teksten, afzichtelijke eetgewoonten en botte afwijzingen, maar dat lieten ze natuurlijk niet zien bij ‘Durft u het aan?’ Nou, hem niet gezien. Als oud faculteitsbezetter liet hij zich niet relationeel uitmelken.

Bas had hem gevraagd om ‘n keer mee te komen naar een club die hij zelf regelmatig bezocht. Daar werden avonden georganiseerd waarop alleenstaande vrouwen kwamen om een man te scoren. En andersom. Bas haalde daar weleens een one night stand vandaan, zei hij. Er zaten erbij die van hand tot hand gingen, verklaarde hij grijnzend. En sommigen waren zo behoeftig dat je blij was als je weer ongeschonden buiten stond. Hij sprak erover alsof hij op de paardenmarkt stond en na slim onderhandelen met een tochtige merrie naar huis ging. Het viel Otto op dat zijn verhalen niet veel anders klonken dan wat er in de eerste klassen van de middelbare school rond ging. Daar hadden sommige vriendjes ook het week-end buitensporig copulerend doorgebracht, als je ze op maandag in de pauze mocht geloven.
Waarom had hij met Bas geen verstandhouding waarin ze van man tot man konden praten over waar het echt om ging in hun leven.

Het was wel zaak om weg te zijn voor de zon opkwam, was Bas verder gegaan, want die vrouwen wilden vastigheid en daar moest je voor oppassen. Een keer met dezelfde was dan ook meer dan genoeg. Otto had begrijpend geknikt en op routineuze toon bevestigd dat je er natuurlijk niet aan moest blijven hangen. Zijn woorden galmden als een vals klokkenspel in hem na.
Otto Berendsen had voor en na Janneke Nootenboom geen enkele ervaring op versiergebied en zij had indertijd ook nog eens de eerste stap moeten zetten. Dus wat moest hij tussen al die gezonnebankte en door de wol geverfde types.
‘Dus?’, had Bas gevraagd.
‘Nee ik pas nog even’, had Otto snaaks geantwoord, ‘ik laat de kippetjes met rust.’

En nu zat hij hier een dag voor oudjaar en bedacht dat hij toch een stukje losser van Janneke was dan hij zich wilde bekennen. De turbulente kerstdagen hadden hem duidelijk gemaakt dat hij steeds meer afstand had genomen.
Er was ook binnen een lange relatie een point of nu return. Het bouwwerk dat ze samen in meer dan 30 jaar hadden opgebouwd brokkelde in hoog tempo af. En er kwam een moment dat zelfs hij niet meer wilde, mocht het alsnog niet meer gaan tussen die twee.

Otto klikte Outlook aan voor de nieuwsbrief van de jazz zender. Het mailtje dat oppiepte was een uur geleden binnengekomen.

‘Hallo Otto, ook alleen morgen? Bezoek zei af, oliebolletje en bubbels?
20.00 uur. My place, casual ;-)
XX Wilma’

Schrijver: trawant, 1 juni 2015


Geplaatst in de categorie: algemeen

4.7 met 9 stemmen 2.614



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)