Feuilleton 30 WILMAAAA!
Uit het moeizame leven van Otto Berendsen
(Een feuilleton waar het hart sneller van gaat kloppen)
Otto Berendsen, docent Onduidelijke Vakken aan gefuseerde scholengemeenschap de Vallei (waar men na dit boekjaar het batig saldo in derivaten ging beleggen), zat op de rode satijnen sprei van een ruim twee persoonsbed en trok met beide handen een Noorse wollen sok van zijn rechtervoet.
Hij voelde de champagne tussen zijn oren bruisen en probeerde de fles en de twee halfvolle glazen op het nachtkastje naast zich in een keer scherp in het vizier te krijgen. Dat was nog even lastig, want de voorwerpen leken steeds van elkaar af te bewegen.
Wilma en hij hadden de avond genoeglijk op de bank doorgebracht. Tijdens de oudejaarsconference waren ze bij leuke grappen, uit enthousiasme zo leek het, steeds dichter tegen elkaar aan gaan zitten. De eerste fles champagne was voor 11 uur al achter de knopen, gevolgd door een tweede en hier stond nummer drie met alleen nog een staartje erin.
Bij de Tros Muziekavond op het Plein, een programma dat Otto over het algemeen met afschuw vervulde, deinden ze samen giechelend heen weer op de bank en daarna legde Wilma haar hoofd op zijn schouder.
En toen werd het 12 uur. Ze kwamen met moeite overeind en hielden de klok op de tv scherp in de gaten. 5-4-3-2-1. De eerste vuurpijlen schoten de lucht in. Ook bij Otto, want Wilma sloeg haar armen stevig om hem heen, drukte zich stijf tegen hem aan en kuste hem vol op mond nadat ze elkaar gelukkig nieuwjaar hadden gewenst.
Otto voelde een oude warmte door zijn lichaam spoelen en legde zijn handen brutaalweg op haar achterste. Zo bleven ze een volle minuut zwijgend en genietend staan, toen maakte Wilma zich van hem los en pakte zijn hand. Ze schopte haar hakken uit en trok hem met een speels gebaar mee naar de open trap.
‘Kom’ zei ze, ‘naar boven en neem de bubbels mee.’
En nu zat hij hier wachtend op de dingen die komen gingen. Wilma was in de badkamer verdwenen, nadat ze hem eerst haar rug had toegekeerd en net als in oude films met Doris Day had gevraagd haar te unzippen. Otto had de rits zo voorzichtig mogelijk tot onderaan open getrokken.
Hij vroeg zich af wat tegenwoordig de regels van dit spel waren. Moest hij aangekleed op bed gaan liggen, zich uitkleden en tussen de lakens kruipen, of op de rand van het bed blijven wachten tot Wilma weer in de slaapkamer was.
Het ene was te gretig, het andere weer te sukkelig. Hij moest haar niet de indruk geven dat Otto Berendsen niet van wanten wist nu het erop aankwam.
Hij had dus besloten om maar een beginnetje te maken met zijn schoenen en sokken, dan was hij in ieder geval bezig als ze binnenkwam. Bas zou zich in deze situatie waarschijnlijk precies goed weten te gedragen. Wat zou die opkijken als hij dit verhaal hoorde.
Maar zou het hem wel lukken met al die alcohol? Beneden had Jan Soldaat strak in het gelid gestaan, maar hierboven was het ineens op de plaats rust geblazen.
‘Hé lover … ‘
Hij draaide zich om en zag Wilma in de verlichte opening van de badkamer staan. Ze droeg een zwarte glimmende ochtendjas met grote gele Chinese tekens. Op klassieke wijze leunde ze met een arm omhoog tegen de deurpost. De panden van het gewaad hingen los en terwijl ze op hem afliep wapperden ze van links naar rechts en gunden hem een gulle blik op haar barokke lichaam.
‘Was je nog niet zover’, vroeg ze zacht en bleef vlak voor hem staan met haar blote buik op ooghoogte. Ze wankelde een beetje en helde naar voren. Otto kwam met zijn gezicht tegen de warme bolling, kreeg even geen lucht en duwde Wilma een stukje van zich af.
‘Nee’, hijgde hij, ‘ik wachtte nog even op jou.’
‘Hup aan het werk dan’, fluisterde Wilma terwijl ze hem een plagerig duwtje tegen zijn schouders gaf zodat Otto achterover op bed terechtkwam.
Wilma had intussen ook haar evenwicht verloren en viel zwaar over hem heen. Met zijn hoofd tussen haar borsten, probeerde Otto zich onder Wilma uit te rollen. Dat kon alleen als zij meewerkte, waartoe ze niet in staat was omdat de slappe lach haar in de greep kreeg.
‘Even opzij, toe nou!’, riep Otto gesmoord en duwde de blote Wilma uit alle macht van zich af. Daar lagen ze, allebei op hun rug. Otto zag het plafond een beetje draaien.
‘Hè, hè’, zei Wilma, kwam een stukje overeind, steunde op een arm en begon zijn pullover met wilde rukken omhoog te trekken.
Plotseling bevroor ze midden in haar beweging.
‘Stil’, siste ze en legde een vinger op haar mond.
Otto hoorde beneden een deur dichtgaan gevolgd door voetstappen.
‘Wilma …?’, klonk een mannenstem.
‘Oh shit, die vlucht kwam toch pas morgen aan!’ Wilma schoot overeind.
‘Surprise, waar ben je?’, riep de stem.
‘Wilmaaaa, I’m Hohome !!….’
hotmail.comGeplaatst in de categorie: algemeen
Feuilleton
66
Geef je reactie op deze inzending: