Inloggen
voeg je column toe

Columns

Eigen wil

‘Ik wil, ik wil’ zegt hij. Maarten weet goed wat hij wil.
‘Ik wil het, ik wil het hebben, mama, ik wil het nu’.
Net zolang tot hij het begeerde in handen heeft herhaalt hij zich.
Ik wil, ik wil’, wat wil ik eigenlijk nog? mijmer ik, terwijl ik hem de soepstengel overhandig.
Iets willen is het begin van een doel. Iets willen getuigt van levenslust.

Bestaat de eigen wil? was onlangs het thema in de Trouw waar menige leek en deskundige zich over boog. Hier wordt aan getwijfeld.
‘Dan is er vast nog geen onderzoek onder peuters gedaan’
merkt T. op. Hij staat op, pakt de muis om het you-tube-filmpje aan te klikken waar Maarten met zijn priemende vingertje dwingend naar wijst.
‘Die papa, nee die papa!’, wiebelend van ongeduld corrigeert hij zijn vader.
Klik. Ik tuur over zijn schouder mee naar het scherm: 2,15 duurt dit filmpje over steigerende tractoren.
Als grote verwarde torren denderen ze door het zand. tweekommavijftien minuten de tijd om rustig een hap te nemen van een broodje of iets uit te wisselen met elkaar, in stilte.
Maarten zet de geluidsknop een tandje hoger. DRRRRRRRR.

‘Een peuter om je heen houdt je jong’ zeggen de mensen om ons heen.
Ja,ja knikken we, een aanrader tegen beginnende ouderdomsverschijnselen zoals een slechte conditie, vastgeroeste inzichten en ledematen.

Gisteren dolde Maarten vol bravoure de supermarkt in.
Bij de kassa aangekomen kon hij deze energie niet meteen stoppen.
Ondanks onze afspraak dat als hij naast mama zou blijven staan,
we hierna nog even in de Blokker zouden kijken, zijn favoriete winkel.
Deze afspraak is een paar keer prima verlopen.

Terwijl ik mijn pincode intoetste gaf hij als toegift het hekje nogmaals een zwieper.
De mevrouw achter de kassa brulde: ‘Wel potverdorie!!’ Ze keek hem aan met ogen als kooltjes.
In de lange rij achter me wachtte men ogenschijnlijk geduldig.
Noodgedwongen legde ze haar werkzaamheden stil, stond op, liep om de rij mensen heen om het hek te ontgrendelen.
Maarten was prompt stil.
'Vreemde ogen dwingen hè, knipoogde ze naar mij. Er was een groot actrice aan haar verloren gegaan.

Ik zei niets. Ik wilde wel, maar ik wist niet wat.
Ze zeggen altijd dat vrouwen zo goed meerdere dingen tegelijk kunnen doen.
Deze vrouw niet. Boodschappen inpakken, pasjes terug in de portemonnee stoppen, bon aanpakken en kind in de gaten houden. Ik had geen ruimte voor tekst.

De peuter was zo beduusd dat hij zwijgend de Blokker inliep en ook weer uit. Zwijgend zat hij achterop de fiets bij mama.
Thuisgekomen ging hij op de bank zitten, zijn vingertje in zijn mond.
Hij keek me verslagen aan.
Ik hoopte dat de verslagenheid weer snel plaats zou maken voor zijn eigen wil.
Dit was ook zo.

Schrijver: Mohair
Inzender: monique louis, 15 juli 2011


Geplaatst in de categorie: kinderen

4.2 met 6 stemmen 423



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)