In mijn boekenkast bewaar ik nog altijd een serie uitgaven, gebonden in mosgroene kaft van de beroemde negentiende-eeuwse auteur Theodor Fontane, uitgegeven door een eveneens fameuze Duitse uitgever. Zij heeft me deze werken eens geschonken. In haar nadagen, toen het onvermijdelijke levenseinde op kousenvoeten naderde, was ze bereid me nog de taal te leren, die vloeiend van haar lippen rolde: de taal van dichters en denkers die echter ook gebruikt is voor het brute, onmenselijke Nazisme.
In…

Of het medelijden, mededogen, meewarigheid of in het uiterste, voor mij welhaast onvoorstelbare geval zelfs liefde of vriendschap betreft, blijft mij in het ongewisse, en ik weet niet wat ik uit hun blikken in mijn richting op moet maken. Het is overal "u" en "mevrouw"; eretitels die niet van toepassing zijn en men laat me voorgaan en men staat voor me op, nauwelijks tot mijn grote genoegen.
Neemt men onverhoopt eveneens voetstoots aan dat het verstand aftakelt in het brein van de ouderen, dat…

Als kind had ik me magische, wonderlijke schijngestalten geschapen, denkbeeldige vrienden of kameraden die me begeleidden en vergezelden bij mijn kinderlijke bestaan, in mijn eenzaamheid, kwetsbaarheid, argeloosheid en onnozelheid. Ik noemde mijn kameraden "de Duna's" en mijn grote, fantastische vriend noemde ik "Sorry Wilder".
Hij was de voorloper van de grote, werkelijke vriend van mijn volwassenheid, mijn Henry, mijn demon, mijn spookbeeld, mijn voorvechter en kameraad, maar tevens mijn…

“Gendibal said: ‘It is no shame to aspire to something, even if it is beyond your reach.’”
Maar is het nog wel verstandig om de pijlen van de ambitie te richten op een geschreven boek? Deze gedachte hield mij afgelopen nacht bezig.
Ik zag een schrijver die zijn manuscript probeerde te slijten in een wereld waarin het boek nagenoeg verdwenen was. Niet zomaar plotsklaps natuurlijk, maar middels een proces wat heel geleidelijk aan plaatsvond, via geniepige belastingverhogingen en…

De meeste Nederlanders zullen ervan op de hoogte zijn dat de bekende opticien en audicien adverteert met de brillen die men vergoed krijgt uit de ziektekostenverzekering.
Men kwam er kennelijk op af zoals vliegen op de honing, want het was bij mijn bezoek druk in de zaak aan de Tilburgse Westermarkt.
Ook ik liet een oogmeting verrichten.
Ik mag een montuur uitkiezen uit de uitgebreide collectie die uitgestald is tegen een wand in de winkel. Twee fraaie leesbrillen met helder, geslepen glas,…

Veertig lange jaren waren voorbij gegaan in de inrichting en de verplegers, onder wier hoede hij verkeerde, waren gekomen en gegaan. Ze waren het instituut in- en uitgevlogen als duiven in een duiventil en vaak had hij zich verlaten gevoeld als een verweesd kind of als iemand die door zijn voorheen altijd zo trouwe minnares in de steek was gelaten en vaak was de eenzaamheid hem aangevlogen.
Maar de kapel was er nog altijd op het terrein van het instituut. Trots had deze steeds haar muren…

Vaak stokken de woorden in mijn keel of bevinden ze zich als het ware op de drempel van mijn geest of bewustzijn en dan aarzel ik vóór ik ze uitspreek en wel omdat onveranderlijk en kennelijk onvermijdelijk de tegenspraak zal volgen, de tegengestelde mening die haar brein in beslag neemt en die haar bij voortduring vóór op de tong ligt. Dan volgt de opstandigheid opnieuw en dan volgen de commando's...
Op wonderlijke, onvoorziene wijze vermenigvuldigt het stof in mijn huis zich bij…

In dat lang vergeten jaar, op de eerste schooldag, was het meteen zonneklaar dat de Zusters van Liefde wel een bijzondere voorkeur koesterden voor de blonde tweeling, wier verschijning ze als een regelrecht Godswonder beschouwden.
Maar de meisjes van Broeckx, mijn zusje en ik, droegen de aftandse haveloze vodden die onze armlastige ouders toegestuurd kregen van een nichtje.
Het glorieuze moment volgde in de vierde klas. Voor het eerst mochten we naar C & A en daar koos ik voor de bonte,…

De bomen aan mijn venster wiegen in een nauwelijks merkbaar briesje. Een nieuwe zomer kondigt zich aan hoewel de hemel nog bedekt is en af en toe naderen enthousiaste vogels elkaar op de kronkelige takken in een voorgenomen liefdesdans.
Baarle-Nassau is niet ver van Tilburg en vandaag gaan we daar naar toe. Op een merkwaardig, wonderlijk perceel staan bij "De Hof van Baarle" tot aan de horizon de druivenstokken in lange, groene rijen. Op de achtergrond bevinden zich luttele boomgroepen. Hun…

Eens, lang geleden, was hij, gekleed in zijn slordige, onderkomen, groene colbert, aangeschoven bij de redactievergaderingen. Hij werd mijn vriend en vandaag de dag ontmoeten we elkaar in het statige, feestelijke café van "De Nieuwe Koninklijke Harmonie" aan de Stationsstraat dat onlangs verbouwd is en waar kroonluchters de zaak opsieren.
Wachtend op hem was ik even voor een kortdurend "divertimento" mijn heil om de hoek gaan zoeken, in een kleine, onverwachte natuurlijke oase waar ik een…

De gruwelijke en wereldomvattende pandemie is passé; een gepasseerd station, maar een laatste horde moest ik nog nemen.
Daartoe moest ik de reis aanvaarden met de bus die vanuit mijn geboortestad haar parcours aflegt door de dorpen en tenslotte Teteringen bereikt, het voorportaal van het afschuwelijke station van Breda dat slechts in staat is grenzeloze neerslachtigheid te bevorderen als men daarvoor vatbaar is. Dit in tegenstelling tot de euforie die zozeer wenselijk zou zijn.
Toen ik daar…

Welke gedegen en hardnekkig en stug volgehouden wegwerkzaamheden her en der in onze stad nog moeten gaan leiden tot grote verbeteringen ontgaat mij soms, maar ik vind het verbazingwekkend en wonderbaarlijk dat aan de Paleisring, in de nabijheid van het Koningsplein, aan de voet van de flats die zich daar verheffen, in de zanderige, rulle aarde tal van kleine plantjes zijn geplant waarvan ik de namen niet weet, met minuscule bloempjes.
Hebben bewoners dit zelf gedaan of voelde de kennelijk…

De vader van mijn celibataire collega C. had haar eens naar het grote kantoor gebracht waar we onze dagtaak volvoerden. Mevrouw was nu als het ware getrouwd met haar werk en ze draaide haar rondjes op de waanzinnige carrousel van wat men een kantoor noemt. Tegenover mij gezeten aan het massieve bureau sorteerde zij razendsnel de papieren en ze hanteerde ze als speelde zij een kaartspel.
Mijn zenuwen bezweken onder de druk van de bedrijvige werkzaamheden en mijn tranen vloeiden toen de chef mij…

Op de zaterdagse markt is steevast de meneer aanwezig die zijn lieflijke vogels beheert en tentoonstelt in hun kooitjes die in een lange rij staan opgesteld; de arme en zozeer kwetsbare diertjes die hun vleugels niet kunnen uitslaan; waaraan het weidse en wijde luchtruim, hun geboorterecht niet gegund is; de beestjes die als vertwijfeld en nerveus hippen in de te kleine kooitjes; de valkparkietjes met hun parmantige, rechtopstaande kuifjes die mij als wanhopig en verschrikt aankijken.
Zal…

Het was weer bij de kassa van de supermarkt waar ik mijn dagelijkse vier bekertjes koffie afrekende. De meneer die mij opvolgde in de rij wenste op te merken dat de genoemde bekertjes erg goed in de markt liggen. Ik verklaarde dat ik er inmiddels aan "verslaafd" ben, waar de forse fles kwaliteitswijn die de heer op de lopende band geplaatst had nog slechter en ernstiger verslavend was.
"Het is om te consumeren met een gezelschap in Baarschot" vervolgde hij, zich hiermee excuserend.....

Als ik weer eens heb plaatsgenomen op het spiksplinternieuwe houten bankje bij de bushalte aan de Dillenburglaan (een nieuwe tegemoetkoming van de Gemeente Tilburg?) en uitkijk op de al zo lang geleden "gekandelaberde" bomen die desondanks een zomerse kruin dragen, begroeten de overburen mij weleens door joviaal een hand op te steken.
Uiteraard geen teken of spoor van enige verwantschap of zelfs van vriendschap, maar het signaal dat zij afgeven schijnt een teken of zelfs bewijs te zijn van het…

Een lichte, bescheiden regen verraste me vandaag toen ik op weg was gegaan naar de Korte Heuvel om zo mogelijk rond te neuzen bij de Vincent Shop en een roman mee te nemen van een sterauteur waarop ik al eerder een oogje had laten vallen.
Onbeschermd trotseerde ik de weersomstandigheden tot ik vóór een van de cafés aan de genoemde straat een zwarte geopende paraplu aantrof. Deze stond daar in de regen als een verweesd, in de steek gelaten kind, kennelijk ten onrechte achtergelaten door de…

Mejuffrouw H. had me de hand gereikt ter verwelkoming bij mijn intrede in de lagere school.
We schreven negentiennegenenvijftig; mijn eerste schooljaar ging in. Tot de lessen behoorde tevens het onderricht in het handwerken onder leiding van zuster T., gekleed in het lange, zwarte habijt; de kap met het stijf gesteven witte front op het hoofd.
Het breien was mij moeilijk aan te leren en met beverige, zwetende en verkrampte handen werkte ik aan het "rozenkranszakje". Het artefact verdiende zeker…

Vaak passeer ik met de bus van "Arriva" nog altijd de Professor Cobbenhagenlaan in Tilburg en het lage gebouw van Studentenkerk "Maranatha" waar tegenwoordig "voor de deur" een soort klokkentoren prijkt.
Een vriendelijke vrouwenstem kondigt steevast in onze bussen de haltes aan en ze waarschuwt dat we onze kaarten moeten gebruiken bij het uitstappen; eigenlijk alsof de algemene zorgzaamheid en dienstverlening alomtegenwoordig moet zijn, zelfs te midden van het helaas eveneens alomtegenwoordige…

Het was bij de bushalte aan de Schouwburgring. Mevrouw droeg een wijnrode "tulband" om het hoofd en zij aarzelde niet een jongeman aan te spreken die een sigaret tussen de lippen geklemd hield. Gezien ons beider longziekte, waarover wij te spreken kwamen, lagen de gevaren van de tabak ook voor ons op de loer, maar wij hadden nooit een sigaret aangeraakt.
Mevrouw sprak de naam van haar ziekte haast aarzelend en onverstaanbaar en met een buitenlands accent uit en ik herhaalde het woord waarmee…