Van muze naar nachtmerries
We vertelden elkaar dat onze liefde het leven had veranderd. Je was mijn muze. Een enorme voorraad geestesvoedsel voor toekomstige gedichtenschrijverij. En ik geloofde in de muze.
Gedichten behoorden altijd de waarheid te spreken.
We zouden de liefde samen vieren, de uren van vreugde kwamen dichterbij. Je ging zelfs voorbij aan de voorgaande beleefdheid, vertelde me ronduit wat jouw hart had bezield. Er waren al tranen, maar destijds altijd van vreugde. Zoveel geluk was ons overkomen, met jouw liefdevolle gevoel voor drama en de emoties van het leven.
Ik hoefde er niet lang over na te denken, wanneer ik de blik in je ogen zag. De manier waarop je keek maakte me wild, maar helaas ook blind.
Toen kwamen de echte drama’s. Jouw ouders overleden, een erfenis die je niet kon krijgen en tenslotte een depressie met medicijnen die niets hielpen.
Uiteindelijk schreef je me dat je niet meer leefde, wanneer ik je laatste brief zou lezen.
Ik huilde totdat de nacht me met een diepe slaap kwam halen.
De volgende dag schreef ik deze hartenkreet, in de hoop dat je mijn advies om naar jouw psycholoog te luisteren zou hebben begrepen.
28 juni 2023
Geplaatst in de categorie: sterkte