Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

GENOEG

Genoeg! Genoeg de vrouwen in een “slecht” daglicht gesteld. Mijn mening eromtrent heb ik sinds een paar dagen volledig moeten herzien nadat ik een stille getuige was van wat hierna volgt.

Het zwakke geslacht? De trunten? De wekelingen? De zeurkousen e.a. afkeurende aanmerkingen? Mon œil! Basta!

(‘k Moet evenwel toegeven dat “het geval” in kwestie geen blondine was, dit ter strikte verduidelijking. E. J. uit H. verkneukelt zich blijkbaar al genoeg van te voren indien ik dit niet expliciet had vermeld)

Een stad, zoals K., die mee evolueert met de eigentijdse tijd, heeft naast zijn openliggende straten, het ontbrekende blauw-op-straat en de veel te hoge gemeentebelastingen toch nog heel wat positieve voorzieningen in zijn karbies i.c. sportcentra, zwembaden (al dan niet open), voetbal-, volley- en basketballvelden e.a. daarboven op ook nog een OCMW.

Laatstgenoemd biedt heel wat diensten aan waar de bevolking kan van “profiteren”. Zo ook de lokale dienstencentra. De bezoekers kunnen er, knusjes gezeten, genieten van een kop koffie of een pintje bier. Zelfs middagmalen tegen een redelijke prijs.

Al die diensten hier allemaal opnoemen valt buiten dit bestek. Laten we ons beperken tot de surfhoek waar iedereen kan komen kennismaken met het internet. De pc’s staan er gratis ter beschikking alsook de computerassistenten (c.a.) die, op vrijwillige basis, de mensen die problemen hebben bij het gebruik van het internet daadwerkelijk helpen. En soms lukt dat vrij goed dermate zelfs dat bepaalde personen zich uitsluitend willen laten helpen door die bepaalde c.a.

Zo is ook Mev L., tussen vijftig en zestig, hoewel klein van postuur maar zeer vinnig en kwiek, één van de velen die c.a. Jef met regelmaat en zéér stipt zit op te wachten…tot onlangs.

Méér dan een half uur “over tijd” kwam ze uiteindelijk opdagen. Kletsnat! Het water liep haar letterlijk van het frêle lijfje in de basketballsloefkes (van Sam Gooris?). Haar onafscheidelijk petje (model Pools militaire kepie) hing haar schuinlinks over het rechteroor. De blauwe kniebroek in jeans plakte, als luchtdicht gezogen, om haar smalle dijen. De zware mascara kringelde in gootjes van haar bleek aangezicht. Dit was niet om aan te zien. Echt zielig. Iedereen in de cafetaria van het dienstencentrum keek meewarig en compatieus naar het hoopje natte ellende op.

Haar auto wou niet starten en daar de lucht er alleen wat dreigend uitzag, bleek een twintig minuten lange fietstocht wel te doen tot het, halverwege de rit, begon te regenen, te gieten. Halfweg en niet kunnen schuilen langs het jaagpad want dààr is niets om te schuilen, ja zelfs geen bank om er onder te kruipen, laat staan opzitten.

Eenmaal in de “bewoonde” wereld aangekomen had: “Nu schuilen!” verder geen enkele zin meer, vond ze. En fietste door. Het resultaat van haar vestimentaire poespas werd reeds hoger beschreven, niet?

De c.a. vroeg raad aan de centrumleidster die haar een douche aanbood, wat niet passende kledij van de poetsvrouw en daarboven op een kop hete koffie. Mev. L. bedankte haar weldoenster met drie vriendelijke zoenen.

Uiteindelijk had ze dan toch – zij het één uur later dan gepland – aan de pc plaatsgevat. Uit haar klamme handtas haalde ze vervolgens een propere zakdoek boven, een overjaarse haarborstel, een dikke geldbeugel, een doosje pillen, haar huissleutels, twee karamellen en een pakje sigaretten en als laatste een aansteker, alles zeikend nat. Maar de brillenzak die bleef zoek.

Ze fronste haar wenkbrauwen – ze dacht na! – en zag meteen haar brillenetui liggen op de kast in de inkomhal, thuis.

Dààr zat ze nu, na al die miserie, vóór de pc maar zonder bril. Hopeloos en moedeloos. (Je zou voor minder, niet?) De c.a. had echt compassie met haar. Maar zijzelf? Tuut, tuut, tuut! Geen gezever. Het regent niet meer en binnen driekwart uur ben ik terug. En weg was ze.

Ondertussen tikte de klok verder …

Een uur later stond ze er weer in een andere outfit. De c.a. schudde het hoofd maar onthield zich van enig commentaar.

“En wat is het probleem-van-de-week” wou hij weten?
“Ik had graag gehad”, vroeg ze, “dat je me toont waar de cd-romhouder zich op de pc bevindt want bij mij thuis kan ik hem niet ontdekken”. De c.a. wees haar de cd-romdrijver aan en liet het schuifje een paar keer open en toe gaan.

“Waaoouuw”, riep ze uit. “Ik gebruik dat ladeke voor mijn pintje in te zetten”, waarop de c.a. in een bedaarlijke lach schoot en haar amicaal op de schouder sloeg.
“Kijk”, zei hij, “‘k ga nog een pintje pakken terwijl jij wat oefeninkjes van verleden week nog eens overdoet. En sluit dan maar de boel af en vergeet toekomende week je bril niet, hé fluisterde hij haar in het oor”.

Ze lachte hem innemend over de lichtgetinte brilglazen heen toe, hem te gelijkertijd een verzoenende lipuitstulping toesturend. De c.a. schudde andermaal de grijze kalende kop.
Haar klassieke petje had ze geruild voor een rennersexemplaar, de klep naar achteren gedraaid en boog zich over het toetsenbord, zoals de eerstejaars renner over zijn stuur zou buigen, en tikte er lustig op los, begin van het grote werk.

En dààrvoor had ik het grootste respect.
Mijn eerbied, Mev. L., mijn diepste ontzag voor je onverdroten ijver.
En genoeg!

Schrijver: Jan Coessens, 19 oktober 2006


Geplaatst in de categorie: vrouwen

2.4 met 12 stemmen 2.445



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Neeltje Diepeveen
Datum:
20 oktober 2006
Email:
neeltjediepeveenhetnet.nl
Schitterend, zelzaam gaaf en zoals je het beschríjft.... Dit is een respectvolle manier om naar een vrouw te kijken. Dankjewel Jan!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)