Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Mijn eiland

Ik lag vanochtend in bed, onrustig onduidelijk ongelukkig. Nu, een aantal tranen verder zit ik achter de computer, met mijn oma-nachthemd aan. Het voelt lekker zacht, dit nachthemd. Om het ook nog een beetje warm te houden in deze soms zo koude wereld, heb ik nog een vest aangetrokken, een knoop ontbreekt, en rode dikke sokken. Sokken van kunstvezel, niet van ouderwetse wol, toch nog iets moderns aan mij te vinden op deze ochtend in december.

Een enkele keer schrijf ik iemand via msn, ook heel modern en al weer zo gewoon, alsof het er nooit niet was. Schrijven doe ik veel via msn, alleen een enkele keer schrijf ik, dat ik wel een week of langer met die speciale iemand op een eenzaam eiland zou willen zijn. Dan zou het eiland niet eenzaam voelen meer, zolang het duurt.

Vanochtend bedacht ik, dat ik soms met iemand via internet en woorden zo een eiland creëer, warm en veilig. De wereld om mij heen bestaat er even niet meer. Verplichtingen van het dagelijkse leven, niet per definitie vervelend, wel aanwezig, drukken niet langer op mijn schouders. Er bestaat alleen de ander en ik, en verder niets, wat op dat moment van belang zou kunnen zijn. Een warm , vrij en soms heel intens gevoel van blijdschap kan dan door mijn geest en soms ook mijn lichaam stromen. Dat gevoel is echt, en bijna verslavend.
Een zelfde gevoel geeft verliefd zijn. Dan kun je je samen op dat stille eiland heel gelukkig voelen.

Soms ontdek ik tot mijn spijt, dat die ander helemaal niet, of niet meer met mij samen op het geestelijk gecreëerde eiland aan het dromen is. Ik droom zonder die ander verder, alleen. Die ander was ik al onderweg in de boot, die ons op dat eiland kon brengen kwijt geraakt. Of hij of zij heeft al lang weer, onopgemerkt door mij, een boot genomen, om terug aan land te komen, terug in de realiteit. Zelf ben ik vooral met mijn eigen dromen bezig geweest.

Ik ontwaak, de realiteit is weer teruggekeerd. Het kan waaien, stormen en regenen op mijn eiland. En ik vergat om mijn eigen kwetsbare eiland te onderhouden. Het was al bijna weg gespoeld, omdat de dijken niet meer goed zijn. Laat ik maar bouwen aan het fundament.
Werken met het zweet op mijn voorhoofd, en de tranen in mijn ogen. Niet reële eilanden zijn illusies, de tranen zijn echt.
Het werk moet nog gedaan.

Schrijver: Jasmien, 24 maart 2007


Geplaatst in de categorie: eenzaamheid

3.8 met 13 stemmen 1.962



Er zijn 3 reacties op deze inzending:

Naam:
Veer
Datum:
29 maart 2007
Prachtig geschreven
Naam:
Vinzz
Datum:
27 maart 2007
Het is wel spannend als die ander - nadat ie een tijdje weg was zonder dat je het wist - er opeens wel weer is.
Naam:
Roland Hainje
Datum:
25 maart 2007
Email:
r.hainjegmail.com
mooi verhaal,
op een knappe, poëtische manier geschreven
je geeft goed het 'vreemde'van dit medium aan!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)