Dezelfde benen!!
Als ik ze in de verte aan zie komen valt het me op dat ze hun benen op dezelfde manier neerzetten. De voeten naar buiten, knieën naar binnen. Grappig! Ik zwaai. De vrouw tilt even haar hand op. Hm, niet echt enthousiast, dan maar geen praatje.
Ik wandel mijn dagelijkse rondje. Dat doen de vrouw en haar wandelvriend ook maar dan omgekeerd aan de mijne en daarom ontmoeten wij elkaar halverwege het bospad.
“Hallo”, zeg ik. “Wie laat wie uit?” De vrouw kijkt verbaasd, kennelijk niet gewend aan onze dorpse mentaliteit: ‘men gaat elkaar nooit onbesproken voorbij’.
“Ik laat háár uit”, zegt ze stug.
Háár kijkt mij goedmoedig aan. “Mag je niet op haar rijden”, vraag ik. “Is ze ziek?” Ze aarzelt de jonge vrouw. Haar jongensachtige gezicht met de saam geknepen ogen neemt me argwanend op. “Neu”, klinkt het kortaf.
Ik laat me niet kennen, probeer het nog een keer. “Eigenlijk heel grappig. Sommige mensen laten hun hond uit, jij je IJslander. Doe je dat vaak?” “Drie keer in de week”, zegt ze en maakt aanstalten om door te lopen.
Het goudbruine paardje snuffelt intussen brutaal in haar jaszak. “Wortels”, lacht de vrouw plotseling. “Ze weet dat ik wortels in mijn zak heb. Maar ze krijgt ze pas als ze braaf gelopen heeft. Pasha heeft een mysterieuze hoefziekte. Ze mag niet meer bereden worden. Daarom wandelen we drie keer in de week. Is ook goed voor mij.” Ze slaat op haar forse dijen.
Het paardje legt het grote hoofd in de hals van haar bazin. Witte klodders schuim hangen in haar opgeknipte coupe. Ze weert het beest lachend af: “Toe gek, niet doen!”
“Ze vertelt je een geheimpje”, weet ik. Aan haar kun jij ook alles vertellen, ze kletst het vast niet door.”
De eigenaresse van het paard kijkt nu werkelijk ondeugend. “Ze staat met drie andere meiden in de wei. Nou die drie kunnen ‘beppen’ hoor.”
We lachen! “En de paardenfluisteraar”, zeg ik, “pas daar maar voor op. Maar in ieder geval zijn jullie een mooi stel. Nog een prettige wandeling.”
“Ja tot ziens”, zegt ze vrolijk en steekt haar hand op.
“Jij ook een prettige wandeling.”
Laatst zag ik ze weer lopen met z’n tweeën. Ze zetten op dezelfde manier hun benen neer, voeten naar buiten, knieën naar binnen. “Hoi paardenmeisje”, riep ik.
“Hoi wandelvrouwtje”, riep ze vrolijk terug.
Gewoon even menselijk contact!
Geplaatst in de categorie: vriendschap
dezelfde benen
2.254
Geef je reactie op deze inzending: