Ongelukkig
Alles in mijn leven zou goed moeten zijn.
Ik heb altijd te eten als ik honger heb en heb voor de rest een leven dat veel anderen, denk ik, wel zouden willen hebben.
Toch ben ik niet altijd gelukkig. Eigenlijk heel vaak niet. Ik mis personen die me begrijpen. Klinkt vrij stom en zeurderig, maar het is wel een probleem.
Ik heb wel veel vrienden, maar niemand met wie ik echt op dezelfde golflengte zit. Het contact is oppervlakkig.
Graag zou ik iemand ontmoeten waarmee ik echt kon praten. Iemand die me begrijpt. Met wie ik naar concerten kan en gesprekken heb die ergens over gaan.
Dit is niet de enige reden waarom ik me zo rot voel. De wereld om ons heen is vreselijk. Mensen in Afrika lijden honger, overal is oorlog en haat. Ook ik haat, als een gezwel is het bij me gegroeid. Elke dag weer die opmerkingen op school van die rotkinderen. Niet alleen tegen mij, maar tegen iedereen. Mijn gevoelens verstoppen heeft zijn gevolgen. Nergens kan ik mijn woede en mijn haat uiten en dat gaat ten koste van mezelf.
Ook mijn verdriet zit ver verstopt. Verdriet om wat we de aarde aandoen, met onze vervuiling. Vedriet om alles wat elke dag weer gebeurt. Gezinnen die verscheurd worden, mensen die te vroeg sterven, kinderen die hun ouders zien doodgaan.
En dan voel ik ook nog de angst voor de dood. Angst dat ik te weinig doe op deze wereld. Dat ik niets achterlaat en dat ik voor niets geleefd heb.
En daarbij heb ik ook al niet zo'n sucses bij de meisjes :'). Laten we zeggen, totaal niet. Nou, mijn hart is gelucht. Ik hoop dat er hier mensen zijn die dezelfde gevoelens hebben.
Geplaatst in de categorie: woede
Vergeet niet dat haat iets is wat je van binnen kapot maakt.
Probeer het allemaal een beetje los te laten, want als je het zo van binnen laat groeien wordt je nog ziek en dat zou zonde zijn.
Er zijn al niet zo veel gevoelsmensen meer.