Stof ter overdenking
Stel je eens voor: je bent net tachtig geworden, je echtgenoot begint te alzheimeren en je hebt een indicatie van drie uur zorg, eens in de twee weken. Zelf heb je nek-artrose die jou geen plotse bewegingen toestaat, zelfs fietsen is uit den boze.
Je woont in een flat, elf hoog, rand van de stad en je voelt de hokjesgeest indringend en opdringend, je kunt geen kant meer op, alleen nog met de lift naar beneden. Maar daar heb je niets meer te zoeken, hooguit kijk je daar naar boven om inwendig zachtjes te vloeken. Is dat alles ?
En dan komt de thuishulp niet opdagen. Ziekte, vakantie, de reden is onbelangrijk, het stof slaat ongenadig neer. Kruimels op het tafelkleed, kruimels rond alzheimerpaps, kruimels in de keuken en gerag in de hoeken van de leefruimten. Een maand lang kijkt er niemand naar je om.
Je bent tachtig, je ziet het gebeuren, dwarrelend verga je tot stof, je bent er immers ook uit ontstaan.
Geplaatst in de categorie: eenzaamheid