Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Check in, Check uit (Deel 3 en slot)

Dames en heren, touch screen technologie is niet nieuw, het wordt al jaren gebruikt in diverse toepassingen, natuurlijk in treinkaartautomaten, maar ook bij de kassa’s van sommige restaurants en winkels en natuurlijk in computers, groot of handheld.
En het werkt meestal gewoon goed, maar bij het blauwe monster dus niet. In dit ene geval raakte ik het scherm aan bij 10 Euro, eerst zacht, geen reactie; dan wat harder, geen reactie. Ik varieerde de snelheid van de touch van een zeer korte, maar krachtige, stoot tot een heel langdurige (ik hield mijn vinger tegen het scherm aan gedurende wel een halve minuut), maar steeds: geen reactie.

Toen kwam een Zen-gedachte in me op: kracht zonder inspanning, flow zonder moeite (u begrijpt dat ik natuurlijk allang in flow geraakt was - mijn hele zijn werd op dat moment volledig in beslag genomen door het opladen, ik zou dan ook niet kunnen zeggen of er mensen in de buurt waren en zoja, of ze beseften wat voor een drama zich hier aan het voltrekken was), dus ik streek mijn hand over het scherm alsof ik een klein kind aaide en blies er vervolgens tegen. Toen dat ook niet werkte, deed ik mijn ogen dicht en probeerde ik, vanuit mijn derde oog en diep ademhalend vanuit mijn buik, begrip en liefde over te brengen op het apparaat. Maar tevergeefs.

Misschien had ik toen een pen of een ander voorwerp moeten gebruiken maar in de hitte van de strijd kwam ik toen niet op het idee (ik weet trouwens niet of dat zou werken, moet ik nog uittesten). In plaats daarvan probeerde ik het met andere lichaaamsdelen, eerst de knokkels van mijn vingers, dan het topje van mijn elleboog en zelfs mijn neus en ten slotte mijn tong (toegegeven, bij dit laatste ging ik eventjes uit flow om om me heen te kijken), dit alles zonder enig effect.

Ik nam ten einde raad een lange aanloop, en rende op het apparaat af en voerde in hoog tempo een breed scala aan slagen, klappen en grepen uit zonder op een specifiek deel van het scherm te mikken. Ik weet niet welke klap of greep het deed, maar het scherm reageerde, ik kwam tot mijn grote vreugde bij de volgende stap ‘Kies uw betaalwijze’.

Mijn vreugde was echter van korte duur want ik zag dat het scherm 5 Euro had geregistreerd in plaats van 10 Euro. Ik zocht naar de tekst ‘Terug’ op het scherm om 1 stap terug te gaan maar het enige wat ik zag was ‘stoppen/alles wissen’. Ok, aangezien ik per saldo maar 1 stap had gedaan, kwam dit op hetzelfde neer. Ik raakte het scherm op de plek van die tekst op een wijze die totaal niet verried wat hieraan was voorafgegaan en wonder boven wonder reageerde het apparaat nu in 1 keer gewoon.

Nu moest ik weer opnieuw beginnen maar misschien was de ban gebroken en zou vanaf nu alles voorspoedig verlopen. Dat gebeurde niet en na 10 minuten zocht ik een ander apparaat op het perron. Toen dat apparaat evenmin welwillend bleek, besloot ik dat het aan het perron moest liggen en liep naar het perron aan de andere kant van het spoor. Eenmaal daar aangekomen besefte ik dat ik mijn OV-chipkaart had laten liggen in het kaartenbakje, ik rende terug, onderweg biddend dat niemand hem had meegenomen. Gelukkig niet, de enige meevaller die dag.

Buiten adem door al het heen weer lopen kwam ik uiteindelijk aan bij een apparaat op het doelperron dat vredig oogde. Misschien dat het kwam door de lichtinval aan deze kant van het station, maar ik kreeg het gevoel dat het nu niet verkeerd kon gaan. Na ongeveer 5 minuten kwam ik hier bij stap 2 ‘Kies uw betaalwijze’ maar toen begon het apparaat meer weerstand te bieden, ik wilde pinnen maar steeds werd chippen geregistreerd als betaalwijze. En steeds begon ik weer opnieuw.

Om mijn gedachten en de kosmische energie te focussen ging ik nu steeds het woord ‘pinnen’ herhalen, gevolgd door ‘amen’, hierbij mijn ogen afwisselend open en dichtdoend en mijn hoofd bewegend als in een trance. Het werkte. De volgende stap moest een makkie zijn ‘Steek uw kaart in de kaartlezer’, geen verrassingen hier, er gewoon insteken en pincode intikken, op ‘ja’ drukken, klaar. Wederom een tegenvaller, want mijn kaart werd ongeldig verklaard. U heeft gemerkt dat ik veel geduld heb, maar dit was me iets te veel voor die dag, ik graaide mijn beide kaarten uit het rotapparaat en liep met een brok in mijn keel weg.

Op dit punt wil ik mezelf wederom complimenteren want voor een gewone sterveling zou dit echt het einde van de OV-chipkaart betekenen, maar ik gaf me niet gewonnen en ging de volgende dag gewoon naar een ander station waar mijn volhardendheid werd beloond met deze keer een zeer snelle en soepele transactie.

Sindsdien ondervind ik incidenteel nog problemen met het blauwe monster afgezien van het feit dat ik dit multitasking proces het liefst in de ochtenduren doe wanneer ik fris ben*, maar over het algemeen gaat het goed. De strijd op die memorabele zondagavond schijnt een beproeving te zijn geweest. Het heeft me veel sterker gemaakt.

* Ik zou iedereen aanraden om voor het oplaadproces eerst een paar kopjes caffeinerijke koffie drinken, want net als het uitstappen is dit een klus die het maximale vraagt van de grijze cellen. 1 kaart was al lastig genoeg bij het bankautomaat, nu moet men tegelijkertijd 2 kaarten managen met als extra moeilijkheid dat de ene kaart in een bakje gelegd moet worden en de andere erin gestoken moet worden en natuurlijk de goede kaart in/op de juiste plek.
Trouwens, zouden er mensen zijn die zich zover zouden verlagen om een OV-chipkaart uit de oplaadbak te graaien tijdens de manoeuvres van de rechtmatige kaarthouder? Besef wel, die kaart is daar in eerste instantie gelegd omdat er geen of weinig saldo op zit.

Schrijver: trepezote, 26 juni 2009


Geplaatst in de categorie: verkeer

3.0 met 2 stemmen 480



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)