Armidatuin *

'Jij hebt zelf in je hart het graf gedolven' [J.J. Slauerhoff]

De hagen zijn weer ondoordringbaar in de hoogte en de breedte gegroeid, er is geen geheime doorgang meer en Doornroosje slaapt met de slaap als een beminde die mijn jaloezie wekt, nee, Morpheus is een wrede verrader en rampen ledig ik met smart of zeven maal rond de muren van Jericho, de wolkenkrabbers van New York beklimmen, de maan bezoeken met een zeppelin en weten dat je zelfs daar niet bent, noch in het zwarte, onbegaanbare bos, waarin ik struikel als een bloedend hert, mijn trotse gewei te vroeg verloren en in mijn doodsstrijd dromend van de sacrale plekken, waar wij ooit elkander beminden als in een eindeloos sprookje.
Verwerp mijn hart zo vaak je nog wilt, maar neem het mijn hart niet kwalijk, dat het eeuwig rond je rozenburcht blijft waken, als een lijdzame engel, die alle leed vergeeft, die trouw blijft, ondanks de verschrikkingen van jouw wraak, de moeraswerking van je amazonegedrag. Waar ik sterf, groeien nieuwe bloemen en als je me niet wilt plukken zoals vroeger, stort gerust de aarde over mijn armzalige lichaam en doe die bloemen er dan maar bij. Wanneer je van verre een grote kreet denkt te horen, denk dan niet dat ik dat niet ben, die eenzaam sterft in het meedogenloze woud en wees maar niet bang, want ik kan toveren, feilloos tover ik alle liefdeloosheid weg.

------------------------------
Armidatuin - Tovertuin (red.)

Armidatuin

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

1.7 met 7 stemmen 854