Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Onweer in Barcelona

Ik sta op een middelgrote stand in Barcelona. Met een kleine delegatie collega´s vertegenwoordigen we ons bedrijf tijdens de World Congress of Cardiology. Het is strak blauw, zonnig en heet, 38 graden. Binnen in de gigantische hal is het nauwelijks koeler. De focus dit jaar ligt op ischemic heart disease, hartinfarcten dus. En laat ik nu zelf zo’n beetje hier mijn eerste eigen infarct schieten.

Mijn mobiel gaat, 11:36. Kim vertelt het schermpje.
‘Hey Kim, met mij, hoe gaat het?’
‘Nee, met Petra!’ Dat is inderdaad niet de stem van Kim.
Ik reageer verbaasd. ‘Huh, Petra?’
Ze klinkt heel ernstig. ‘Ja, ik zit hier nu bij je thuis, op de bank naast Kim. Heb je even?’
‘Ja, vertel maar, dan loop ik ondertussen naar buiten.’ Snel gebaar ik naar mijn collega dat ik eventjes dit telefoontje moet aannemen.
Petra zet er de vaart in. ‘Het gaat helemaal niet goed met Kim. Ik zit hier nu met Kim naast me en de huisarts is net weg gegaan. Kim heeft net weer een paniekaanval gehad. Susan hoorde haar gillen en liep achterom om te kijken wat er aan de hand was.’
‘..?’ Ik probeer te verstaan wat er gezegd wordt. Petra vertelt verder.
‘De achterdeur zat op slot en toen ze door het raam in de woonkamer keek zag ze Kim. Die lag op de grond heel hard te huilen. Ze is toen naar mij gekomen omdat ze weet dat ik wel de sleutel heb van jullie achterdeur.’
‘En toen..?’ vraag ik, een onrustig gevoel onderdrukkend.

‘Nou, toen zijn we samen naar binnen gegaan. Kim zat toen op de bank helemaal te trillen met de telefoon in haar hand. Ze was zo overstuur dat ze echt niets meer kon zeggen. We hebben samen geprobeerd om Kim een beetje rustig te krijgen maar ze bleef erin.’
‘Jemig…’ Mijn hart bonkt in mijn keel en het zweet breekt me uit.
Petra vertelt snel meer. ‘Ik heb lang nagedacht. Ik heb de huisarts toen maar gebeld. Die wilde eerst nog niet eens komen ook. Ik heb hem toen gezegd dat als hij niet komt en Kim doet zichzelf wat aan dat het dan zijn verantwoordelijkheid is. Opeens besefte hij dat het ernst was en tien minuten later was hij er ook.’
‘???’ Ik leun met mijn rug tegen een betonnen.
‘Hij is net weg nu. Hij heeft ook geprobeerd om met Kim te praten, maar dat lukte maar heel moeizaam. Kim had het over haar werk. Iets met haar chef. Maar we weten niet wat het is.’

‘Ja, da’s waar, Kims salaris was nog steeds niet overgemaakt. Dan heeft Kim dat dus vandaag gedaan en is ze heel erg geschrokken natuurlijk.’ En ik had haar nog zo gevraagd niet te bellen…
‘Nou, de huisarts heeft het crisisteam van de GGzE ingeschakeld. Dan komt ook een psychiater.’
Ik weet warempel niet wat ik allemaal hoor. ‘Tjonge Petra, wat is dit! Ik weet ook niet wat ik moet zeggen nu.’
‘Ik blijf nog even bij Kim. Susan haalt onze kinderen van school en neemt Noa en Timo ook mee. Dan eten die even met z’n allen bij Susan zodat ik bij Kim kan blijven totdat het crisisteam er is.’
‘Jeee… uh, fijn! Fijn dat jullie dat allemaal willen doen.’
Petra besluit ons gesprek met de legendarische woorden. ‘En ik denk dat het goed zou zijn als je naar huis komt nu!’
‘Ja, dat denk ik ook! Ik zal het gaan regelen…’ antwoord ik aarzelend, want ik heb echt nog geen idee hoe ik dit ga aanpakken.

Niks regelen. Ik sta aan de grond genageld. Hier in Barcelona, 1447 km verwijderd van huis. En ineens weet ik dat ik verdomme naar mijn gevoel had moeten luisteren. Ik heb het er ook nog zo vaak en zo uitgebreid met Kim over gehad voordat ik vertrok. ‘Ach…’ had ze gezegd, ‘het zijn maar vijf dagen joh, woensdag ben je alweer terug, dat red ik heus wel…’

Ja duh! Ik wist het – wat wist ik dit al. Ik voelde het toch gewoon. Maar ik had gewoon niet moeten gaan, gewoon wél naar mijn intuïtie moeten luisteren en thuis moeten blijven.
Ik ben in de war nu en weet niet wat te doen. Dus tik ik Joop – de manager – op z’n schouder en vraag hem met mij mee naar buiten te lopen. Hij merkt aan mijn houding en de rappe pas die ik inzet dat het menens is. Buiten vertel ik hem gehaast of gelaten – dat weet ik niet meer – wat zich thuis heeft voorgedaan. Joop is een toffe vent. Joop hoeft niet na te denken.
‘Je pakt nu een taxi terug naar je hotel. Daar pak je je spullen en neem je de taxi naar het vliegveld. Ik bel ons reisbureau en daarna bel ik je zo nog even om te vertellen welk vluchtnummer je hebt…’

11:54 - Taxi naar hotel.
12:38 - Ik arriveer bij het hotel.
12:52 - Ik check uit.
13:09 - Taxi naar Barcelona Airport.
13:24 - Joop belt, ik vlieg met KL1674.
14:22 - Ik check in voor vlucht KL1674.
Drie uur wachten. De gevoelstijd is een factor drie langer!
17:25 – Departure from runway 07-25R
19:50 – Arrival at Amsterdam Schiphol Airport

En nu, maandagavond, hou ik Kim vast wanneer ze zachtjes blijft huilen.
En nu, vanavond, hier thuis op de bank met Kim in mijn armen realiseer ik mij wat ik eigenlijk al heel lang al wel wist.
Mijn relatie, mijn huwelijk en alle problemen die zich daarbij voordoen… Het is echt veel meer dan dat ‘het gewoon even niet gaat…’.
Nee, het is nu echt gruwelijk misse boel. Ik heb de reden ervan nooit geweten, ik zocht het in mijzelf én in Kim. Nu voel ik Kim door mijn vingers glippen. Ik heb geen contact meer met haar. Ze is afwezig, zit onder de kalmeringsmiddelen en staart apathisch voor zich uit. Kim is vanaf vandaag psychiatrisch patiënt. Want mijn Kim is geestesziek.

Schrijver: TwiLight, 21 oktober 2009


Geplaatst in de categorie: partner

3.0 met 3 stemmen 1.049



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)