Verstorven
(voor Thomas Chatterton (1752 - 1770))
De dood van een genie zou twee eeuwen later niet gebeurd zijn, maar dat lieg ik, want een uitkering had hem zeker niet gered. Een hoge gevoeligheidsgraad gaf hem de macht over woord en verbeeldingskracht. Een begaafd dichter, anders dan Keats in zijn vrijstaande herenhuis te Hampstead, zonder geld werd al gauw een martelaar, een minderwaardige straatact waar men niets voor over had, al ging hij op zijn knieën met de pet rond, een goedkope glimlach moest voldoende zijn.
De hoge heren, schijtluizen!, brachten hun geld liever naar dure zalen van liederlijk vertier, naar hun even banale, door teveel geld ontmenselijkte soortgenoten, behaagzieke baronnen, bezopen van normaliter onbetaalbare wijnen, die zich tijdelijk kunstenaars noemden, voor de goede sier, om ermee te koketteren. Je was een zachtaardige slaaf van meedogenloze grootgrondbezitters, want indirect sloegen zij je dood, waar zij met hun gladgestreken smoelwerken pronkten met jouw gedichten, terwijl jij van de honger stierf, zonder een teder gebaar.
Ik gunde jouw dat huis van Keats, terwijl ik het bezocht en opsnoof tot op het toilet in de kelder. Ik gunde jou zo'n antieke leunstoel en een goedgepoetste tafel vol tongstrelende wijnen en de heerlijkste, geurige gerechten. Ik wou dat jij lekker volgepropt en voldaan tegen die beroemde nachtegaalboom kon leunen. Vaderloos tot in het oneindige, want geen van de rijke, afgestompte heren leek op hem voor wie je het allemaal deed.
Hoe slim je ook was, als kind zat je vast aan de vader, die je nooit gezien hebt, net als de verre uitgevers, die jou continu afwezen vanuit hun botte hoogmoed. De wanhoop groeide en na al je intense pogingen de dood te misleiden om bij je vader te komen of op zijn minst bij een vaderfiguur, wat gruwelijk mislukte, was arsenicum (welke stompzinnige schurk, welke kortzichtige lafbek gaf jou dat? Zijn Dante-hel zal wel zoiets zijn als eeuwig dorst hebben en alleen kunnen zuigen aan een rietje gedoopt in een arsenicumbad!) het enige antwoord op een zwaar vergiftigd leven.
Mocht je willen spoken, dat riante huis van John Keats hé, het staat er nog in volle glorie, vooral 's nachts is het ideaal voor een spook zoals jij, dan zijn alle museumbezoekers (bulkend van de Engelse ponden, nieuwe nepavonturen rijker) geheel terecht opgedonderd, dan heb je het welverdiende rijk alleen, kun je lekker stoelen verplaatsen en dure dingen omgooien, door muren stappen en zachtjes gedichten zingen, wijn en zo erbij denken, enjoy it and good luck, my dear old friend!
Geplaatst in de categorie: woede
Verstorven
664
Geef je reactie op deze inzending: