Gek genoeg
De achtertuin is verzakt, maar daar trekt een weergaloze lente zich niets van aan. Een regenboog vol kleur knalt de aarde uit, ontzaglijk nuancerend presenteren boom en struik het nieuwe groen. Het was slechts gisteren dat diezelfde aarde mijn moeder heeft opgenomen, zand er over. Ik zit op het stoepje in de achtertuin, mijn benen bengelen want de tuin is verzakt, de herinnering geurt draadjesvlees in de schuur, een zwart emaille pan op het vuur. Langzaam garend, tijd genoeg.
En dan is alles zomaar voorbij, moet je verder, in je kop zit die opmerking van je moeder: "Doe maar gewoon".
Ik mis dat mensje.
Geplaatst in de categorie: eenzaamheid