Uit liefde geboren

(voor een liefdevolle vrouw, helaas getergd door schizofrenie)

Kom maar, witte vlinder, naar de liefde die gebroken ligt in de cellen van ons hart, ineengedoken, vol van smart zoek ik als jou, de nacht is lang en dagen lopen over van verdriet, maar kom, met al mijn kracht bid ik God dat Zij ziet hoe ik voor jou op heling en verlichting wacht.

De bovenmenselijke gang van een droeve kunstenares ligt besloten in de hang naar een leven zonder stress en zonder duister weengevoel, verstarrende depressie, dit is een bikkelharde strijd met zo denk ik het verlangen naar een paradijs zonder lijden. Geen wonder dat je afkoeling zocht in de parkvijver, naakt, zoals God je geschapen heeft, wat ik niet vreemd vond, immers een naaktstrandbezoeker geweest. Ik zit naast je, terwijl je verdrietig naar me kijkt, mij niet begrijpt, jezelf niet begrijpt, ik ken die lasten, ik luister aandachtig naar je slanke engeltaal, die bonzend uitspreekt wat er leeft in jou, nou van al die wintertakken, dat ik alvast droom van jou als opgetogen lentevrouw.

Al vertrouw je niets en niemand meer, neem aan, er komt een ommekeer, je blijft altijd en overal een bijzonder mooie vrouw, een bloem die zich openen zal, vertraagd, maar ook in jou, voor vrijheid in gevoelsvertrouwen. Geen geleerde psychiater en geen goed bedoelend mens heelt ineens jouw zielsverdriet, gelukkig via hen, al is je wens een toveren, dat doen ze niet, alleen wanneer jij intens en in een wonderbaar verschiet de gruwelen en het grote leven opeens als ware vrienden ziet, hoe paradoxaal en gewaagd ook, dan wordt een gesloten waterlelie weer zachtjesaan licht gegeven om uiterst voorzichtig open te gaan, te bloeien.
Wat een verdriet en een verzet voelde ik toen ze je kwamen ophalen om je naar een inrichting te brengen. Ik werd gek van woede, ook al zag ik wel hoe schreeuwend kwetsbaar je was, hoe ijl en tragisch, toen je zwijgend ineengedoken bij ons wegging. Je diende terecht beschermd te worden.

Je ogen, een tuin vol tropische bloemen in hun volste bloei, immers, bij nacht wil ik een lampje zijn, een opbeurend vuurvliegje, die zingt met licht, die jou de diepere klanken openbaart. Daarom, vriendin, waar je nu ook bent, dit schamele troostgedicht en wanneer de ondraaglijke moeite niet verdwijnt, besef dan, op een plek van eenzaamheid is er toch nog dit wat schijnt voor liefde in jouw gekwetste, getormenteerde, verduisterde Ziel.

geboren gekwetst sch gekwetst schizofrenie

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.3 met 6 stemmen 378