Opgesloten in mijzelf

Als kind voelde ik al dat ik anders was dan de meesten, hoe ik ook mijn best deed om erbij te horen, om hun tempo bij te kunnen houden, om hun obsessies zoals voetbal en kalverliefdes na te apen, mij ook in tabakswalmen te hullen, mist en nevel, er bleef iets haperen in mij, waar ik niets aan kon doen, waarschijnlijk aangeboren, een genenkwestie, maar ik had er verdomd veel last en pijn van.

Ik heb er mee leren leven, zeg ik nu, maar het was een lange weg van vallen en opstaan, meer vallen. Het studeren werd erdoor belemmerd, ik vergat steeds alles weer, was continu afgeleid door bewegingen en dingen, had dwanggedachten en fixaties, die heb ik nog trouwens, neem bijvoorbeeld mijn borstfixatie, onuitputtelijk, onuitroeibaar. Vrienden heb ik niet of nauwelijks gehad. Ik kom niet verder dan het uitkramen van gevatte opmerkingen, maar vriendschap kan ik wel op mijn buik schrijven. Of ik dat niet mis? (ik trek mijn schouders op) - Ik ken niet anders dan dat ik in mijn binnenste vertoef en fantasieën en woordspelingen nastreef, omdat ik dat het beste kan.

Ik kan mij slecht in anderen inleven, in het dagelijkse bestaan dan, alles gaat sterk vertraagd, zodat ik voor een ander al snel een sukkel lijk, het gaat allemaal langzamer bij mij, ik kan de vele prikkels niet bolwerken, laat staan verwerken. Ben ik van nature al geïsoleerd, dan komt de reactie van mensen er nog eens bovenop. Ik irriteer hun in hun haast. Maar er bestaan schildpadden, luiaards en zelfs olifanten lopen log. Discriminatie van de trage mensen of zoiets. Toch zou ik in veel gevallen ook geen aansluiting willen, want door mijn handicap is mijn scherpe sperwerblik nog niet uitgewist, ik interpreteer in slow-motion, maar daardoor wel extreem gefocust. Mensen die normaal tegen mij doen waardeer ik extra, die confronteren mij niet met de van top tot teen lichamelijke en geestelijke pijn, het verdriet om mijn onvrijwillige isolement, waar ik mij tot op het diepst van mijn kunnen en vechtlust tegen verweerd heb, maar waar ik nu maar vrede mee heb, want liefhebben is in alle gevallen het allerbeste, schenkt soms onverwachts meer genade dan jaren wrevelig verzet en zelfhaat.

Opgesloten in mijzel

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

5.0 met 4 stemmen 879