Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

1e klas

Guur, koud en regen. Het donker is ingezet en gehaast spring ik in de bijna vertrekkende trein. Hijgend het trapje op, stommelend zittend en mijn natte jas uittrekkend.

De coupé is hel verlicht, het is er niet warm en meteen overvalt me een ongemakkelijk gevoel. Ik ga zitten. De stoelen zijn zo universeel gemaakt dat het net niet lekker zit. Snel zet ik mijn handtas voor m'n te dikke buik.

Ongemakkelijk schuif ik heen en weer en dat komt vooral door de mensen om me heen. Het gevoel bekruipt me dat ze naar me staren. Dat ze zien dat ik normaal niet 1e klas reis. Ze weten dat ik hier niet hoor. Niks van chique, maar gewoontjes, oude spijkerbroek, tweedehands tuniekje. Stilletjes hoop ik dat ik niet gebeld wordt. Als ze me zouden horen praten val ik hier al helemaal door de mand. Geen deftig accent, geen moeilijke woorden. Een mollige Haagse die in een klein flatje woont. Niet het grote en riante wat zij uitstralen.

Een wolk van zoet parfum, een lange dure jas draait over me heen. Tegenover mij zit opeens een strak gekapt met goud beladen elegante dame van een jaar of 50. Alles aan haar straalt klasse en verfijndheid uit. Ze belt naar huis met de mededeling dat ze verlaat is en pas kwart veur zeuven thuis is. Vervolgens pakt ze een duur uitziende leren map uit haar tas en gaat aan het werk.

Naast haar zit een man. Prachtig grijs pak, gouden manchetknopen, glimmende schoenen en een groene opvallende designbril. Hij leest de krant met af en toe een intelligent aha zuchtje. Nee hij leest geen Spits, Metro of dergelijks. Hij leest de trouw. Ik betrap hem erop dat hij steels langs de krant naar mij kijkt. De vreemde eend.

En toch, gek genoeg, na een minuut of 10 ga ik me vertrouwd voelen. Wen ik aan de pareloorbelletjes, het ingewikkeld geknoopt couturevestje. De wuivende scheiding van man in pak.

Dan zie ik weer zijn vluchtige blik langskomen en heel bewust glimlach ik naar hem.
Verbaasd glimlacht hij terug. De dame naast hem ziet ons en ook bij haar zie ik een spoor van humor over haar gezicht langskomen.

Ontspannen zak ik onderuit, zwembandjes naar voren.
Gelukkig, ik ben ok, ze hebben me geaccepteerd.

Schrijver: Karin Poot, 12 november 2010


Geplaatst in de categorie: maatschappij

2.0 met 4 stemmen 540



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)