Waar grijze wegen wijken
Het is haar niet aan te zien, maar toch, toch zit ze hier gewoon dood te gaan, achter dat brede raam. Na de droom, waarin ze weer achttien was, toch weer de realiteit van die grijze weg in een weggestopte wijk.
Een kop koffie, ja, een kop koffie, dat zal helpen. De rollator rolt voor haar uit, slepende benen met steeds dikker wordende enkels strompelen naar de keuken. Ze weet nog van versgemalen koffiebonen, maar dat is teveel werk, het wordt instant en vandaag niet met een zoetje, echte geraffineerde suiker. En slagroom uit de spuitbus, ze gaat toch dood achter dat raam, dus doe maar eens gek.
Ze drinkt kleine slokjes met genade, keramiek warmt haar kille vingers, en dan is haar kopje leeg. Het lijkt alsof ze staart naar de weg die er altijd al was, het raam spiegelt de wijk.
Geplaatst in de categorie: eenzaamheid