Eerlijk gezegd ben ik zo klein als een pasgeboren eendje, als Calimero.
Ik heb meer gelezen dan goed voor me is: filosofen, psychiaters, talloze literaire grootheden, verlichte goeroe's, de meeste dichters/dichteressen, historici en journalisten.
Het heeft me uiteindelijk niets meer opgeleverd, ik sta nog steeds met lege handen naar de Hemel geheven. Ben even leeg als voordien. Een zeer verdrietige ziel. Godverloren. Intens smachtend naar fysieke liefde!
Naar die Ene!
Geplaatst in de categorie: idool
Zelf was ik niet helemaal duidelijk, mijn reactie was nl. gebaseerd op de intens verdrietige periode na het eventueel definitief beëindigen van deze, in mijn ogen, onmogelijke liefdesrelatie. Op den duur slaan dit soort verbintenissen vaak dusdanig diepe en pijnlijke wonden dat er soms geen andere mogelijkheid is.
Ik begrijp dat dit vooralsnog voor jou geen optie is en hoop van ganser harte dat dit alles jou bespaard blijft. Wens je alle geluk van de wereld:)
Ik heb al je vorige artikelen over dit onderwerp aandachtig en met veel belangstelling gelezen en ben tot de conclusie gekomen dat je misschien eerst zou moeten proberen het geluk vanuit jezelf te hervinden...
Pas hierna kun je, hopelijk met een glimlach, het leven weer volop omarmen en komt er misschien zelfs een nieuwe liefde op je pad.
Hoewel dit laatste evenmin geluk garandeert, kan het een waardevolle toevoeging betekenen voor de eigen zielsbeleving en eveneens voor de alledaagse zaken in het leven.
Maar mijns inziens komt de oorspronkelijke kern van geluk als zodanig ten allen tijde voort uit de onpeilbare diepte van het eigen innerlijk.