Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Misschien toch nog?

Ik verstuur mails naar Mirjam, waarin ik uit de doeken doe, waarom het weer spaak liep met onze liefdesband. Ze vertoeft nu ergens bij vrienden hier in Gouda, ik weet niet waar.
Ik ben al wel op de thee geweest bij de tijdelijke huurders in haar woning. Over twee weken zal ze zeker terugkeren in haar eigen huis en dat lijkt mij vooreerst het allerbeste, zodat ze zich weer kan settelen en wortelen.

Misschien mist ze mij net zoveel als ik haar mis, misschien ook niet, maar als ik haar liefdesverklaringen mag geloven, dan zou ze niet zomaar alles overboord gooien. Alle relaties kennen immers ruziesferen, waar je doorheen moet om dieper tot elkaar te komen en steviger.
De liefdesband weggooien is de makkelijkste weg, doorzetten is moeilijker en uiteindelijk vruchtbaarder.
Eenrichtingsverkeer werkt natuurlijk ook niet, daarom moet zij volledig over de brug komen en niet halverwege terug rennen. Ik wil nog steeds de rest van mijn schamele leven met haar delen, maar als zij dat niet wil, dan houdt het op.

Wat wil zij? Wanneer weet zij dat? Geeft ze ons nog een nieuwe kans? Ik heb zelfs samen met haar gebeden, wat ik nooit eerder met een vrouw deed. Nu bid ik om haar vergeving en vertrouwen. Ze hoeft voor mij niet naar een psycholoog; het mag wel om haar gemene ballast te lozen.
Ik respecteer haar vrije wil.
Ik kan haar liefde voor mij niet dicteren.
Ik kan alleen maar hopen.

Won ik maar veel geld of een literaire prijs, kon ik mijn imago maar aanzienlijk vergroten, zodat ze meer in mij kan geloven, maar mijn bestaan is zo verdomde wankel, hoewel, ik moet niet overdrijven, want ik bezit genoeg unieke kennis in mijn boerenkaaskop.

Ik durf haar even niet te bellen, hoop dat die rust haar tot inzicht brengt, al moet ze inmiddels wel goed weten dat ik zielsveel van haar houd, haar grillen en nukken kan weglachen, omdat ik haar ten diepste zie en daar, hoe dan ook, eeuwig van blijf houden!

Als je me nog wilt, dierbaarste vrouw, stuur dan een teken en ik kniel voor je en ik strijd voor je als een trouwe ridder. Voor jou doe ik alles!

Schrijver: Joanan Rutgers, 12 maart 2011


Geplaatst in de categorie: liefde

4.1 met 9 stemmen 207



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Ariadne
Datum:
13 maart 2011
Misschien zou je dat juist níet moeten doen, dit 'alles'. Het is geweldig voor een vrouw om aanbeden te worden, maar het kan ook een verstikkende werking hebben, die zelfs de diepgaandste liefde vervlakt en op den duur vernietigt. Daarnaast heeft een vergroot imago of een verhoogde financiële status niets te maken met liefde en vertrouwen. Wanneer dit wél zo zou zijn, dan is de puurheid en zuiverheid die de basis is van echte liefde, ver te zoeken.
Probeer wat afstand te nemen en haar zo nu en dan de rust te geven die zij blijkbaar nodig heeft: sommige mensen kunnen het gewoon niet opbrengen om dag en nacht samen te zijn. Op een gegeven moment escaleren deze gevoelens, waarschijnlijk ongewild, er volgt een afgedwongen 'rustpauze', waarin het niet mogelijk is om tot jezelf te komen vanwege de beklemmende wetenschap je geliefde in wanhoop en onbegrepen liefdesverdriet te hebben achtergelaten. Inmiddels kent ze jouw diepste gevoelens als geen ander, geef haar tijd en ruimte voor zichzelf, verwacht niet dat ze straks dagenlang bij je blijft, probeer hier afspraken over te maken, zie elkaar soms gewoon een weekje niet... Dit is slechts mijn idee hierover, uit ervaring weet ik dat bovenstaand advies soms niet haalbaar is. Desondanks lijkt het mij voorlopig de enige manier om deze intense liefde een kans te geven.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)