Inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

Net nu mijn hart zwijgt...

'Left me bound to the past, to the pain and the lies and the dangerous games that you liked' Vaya con Dios

Ik heb geloof ik alle verwerkingsfasen nu wel extreem beleefd en toch doemt haar schim her en der weer op. Dan zie ik ons weer zitten bij de pizzeria achter het raam, terwijl we op elkander klonken. Of ik fiets weer langs het kunstenaarsbolwerk naast de Sint Jan, waar we haar kandelaars brachten en waar de snelbinders tussen haar spaken gleden. Ik fiets steeds even langs haar woning om te zien of ze al terug is, want dat gaat binnenkort gebeuren. Ik ben helemaal geobsedeerd door haar, ook al is ze uiterst gevaarlijk voor mij en ben ik nu wel gealarmeerd. Straks ga ik er nog alles aan doen om haar juist niet meer te zien, daar één blik op haar al fataal kan zijn. Is het haar uitzonderlijke schoonheid, waar ik als een blok voor val of de verleidelijke energie, die ze uitstraalt? Is het de zuiverheid van haar ziel en het waarlijk artistieke van haar geest, die me door het dolle doet gaan? Ik doe alles om mijn hart tot stilte te mennen, maar ze lijkt alle sluizen in mijn lichaam geopend te hebben. Ze heeft me dan ook veel momenten van opperste verlichting geschonken en dat hakt er bij een dichter extra hard in. Ik zag dat ze met brede schijnglimlach op een kunstfolder staat over gouden kistjes, die je aan de buitenmuur kunt hangen. Die foto is gedateerd, want ze heeft dat kistje alweer weggedaan. Ik heb haar fakelach nog maar even door haar brievenbus geschoven, zo van, daar trap ik niet meer in. Ik wil juist wegfietsen, zie ik iets bewegen en ja hoor, ze is terug van weggeweest. Ze schrikt zichtbaar, ik ook, we staan even sprakeloos oog in oog met elkaar, mijn hart bonst weer als een gek en ik maak met mijn handen een gebaar van 'Wat wil je nou?'. Ze opent haar voordeur en ze vraagt me vriendelijk of ik weg wil gaan. 'Wil je me dan nooit meer zien?', vraag ik nog steeds naïef. 'Nee, Joanan, voorlopig niet meer, maar over een tijdje misschien wel!'. 'Hou je dan nog wel van me?' 'Ja, Joanan, ik hou nog steeds net zoveel van je als tijdens de afgelopen Kerst!' 'Nou, lieverd, dat herinner ik me maar al te goed!' 'Precies, ik ook, maar ik moet eerst tot mezelf kunnen komen om weer ruimte voor jou te hebben, snap je dat?' 'Volkomen, lieve Mirjam, volkomen, laat me weten wanneer dat het geval is en weet dat ik zielsveel van je zal blijven houden, wat anderen er ook van denken!' 'Bedankt, lieverd, gá nu, het komt allemaal goed!'

Schrijver: Joanan Rutgers, 29 maart 2011


Geplaatst in de categorie: liefde

4.2 met 8 stemmen 191



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Freek
Datum:
31 maart 2011
Eens met Methorst. Paar mooie zinnen verzuipen. Vaak in rijstebrij van herhaalde emoties. Meestal wordt het zo geen 'literatuur', voor mij. Al staan de komma's vaak goed. Of is er corrrect onderscheid in hoofd- en bijzinnen. Resteert een gevoel van oeverloos gezeur. Dat kan schrijver's bedoeling niet zijn. Ongeremd leeglopen in het openbaar. Misschien toch minder effectief. Schrijftalent soberder inzetten, zou ik zeggen. Meer gedoseerd. Als ik dit zo mag beweren.
Naam:
Monique Methorst
Datum:
30 maart 2011
Het is niet de schoonheid, noch de energie, niet het artistieke of welke "perfect" iets dan ook, wordt het niet tijd om dit los te laten? Ik zit hier nog niet zo lang, maar alles wat ik de laatste dagen van Uw werk lees, gaat hier over. Op zich zitten er mooie zinnen bij, alleen het onderwerp vind ik nogal uitgemolken. Als goed schrijver zijn er toch wel meer noten te zingen?
Ik zit hier niet om iemand af te kraken, dit is opbouwende kritiek.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)